Przesycona realizmem magicznym powieść Jonathana Carrolla. Autor od wielu lat specjalizuje się w opisywaniu niezwykłych zdarzeń przydarzających się zwykłym śmiertelnikom (realizm magiczny). Jednakże nie są to powieści, w których przytrafiają się jedynie dziwaczne, magiczne sytuacje. Carroll w swych powieściach podejmuje dosyć trudne problemy trapiące ludzkość, na przykład: życie i śmierć, koncepcja boga, bytów nadnaturalnych, życia po śmierci, istoty miłości. Zazwyczaj jego powieści niosą w sobie pewne przesłanie. Nie inaczej jest w przypadku „Zakochanego ducha”. Należy zaznaczyć, że niniejsza powieść Carrolla nie należy do łatwiejszych w odbiorze, dlatego odradzam ją dla początkujących czytelników twórczości autora.

Czy człowiek może przeżyć swoją śmierć? Ben Gould nie od razu zrozumiał, że jako jeden z nielicznych tego dokonał. Zanim przyzna, że ten fakt jest dla ludzi szansą na duchowy rozwój, będzie musiał sobie poradzić z niebezpiecznym włóczęgą, Aniołem Śmierci i bolidem Formuły 1. Na szczęście może liczyć na pomoc ludzi i zwierząt, które go kochają. Czy zakochany duch jest jednym z kilku jego sprzymierzeńców czy wrogiem?

Jonathan Carroll w „Zakochanym duchu” podejmuje się odpowiedzi na dosyć trudne, ale jednocześnie oryginalne pytanie, czy można przeżyć własną śmierć? Te pytanie staje się zalążkiem całej fabuły. Początkowo czytelnik styka się z narratorem wszechwiedzącym, poznaje kilka nadnaturalnych faktów, parę oryginalnych postaci, chociażby ducha o imieniu Ling. Aczkolwiek autor sprawnie przechodzi od narratora wszechwiedzącego do narratora, który nie zna dalszych faktów. W momencie, kiedy główny bohater spotyka na swej drodze coraz to bardziej dziwne zdarzenia oraz uświadamia sobie, że przeżył własną śmierć, wszechwiedza narratora kończy się. W dalszą podróż zabiera nas główny bohater, który tak samo jak my jest zdezorientowany zaistniałą sytuacją. Wspólnie z Benem Gouldem próbujemy dopasować elementy układanki, aby pojąć o co w tym wszystkim chodzi. Niejednokrotnie w swej czytelniczej podróży napotkamy na mętlik myśli.

Przechodząc do realizmu magicznego, którego Jonathan Carroll jest specjalistą, jeśli można się tak wyrazić, wyraźnie widać, że autor go nie skąpił. Odnośnie samego realizmu magicznego. W skrócie można podsumować go jako przytrafianie się nierealnych, często właśnie magicznych zdarzeń zwykłym ludziom w realnym świecie. W swych powieściach autor różnie podchodzi do tego terminu. Można wyróżnić powieści, w których nierealność stopniowo wkrada się w fabułę, natomiast w innych już od pierwszych stron czytelnik bombardowany jest niesamowitymi zdarzeniami. „Zakochany duch” zdecydowanie należy do tej drugiej kategorii. Ilość realizmu magicznego z każdą stroną wzrasta. Jonathan Carroll w swej powieści stosuje dosyć interesujący chwyt literacki. W momencie, w którym wraz z bohaterem jesteśmy pewni przyczyny i sensu danego dziwnego zjawiska, mocy, czy też postaci, pojawia się następne, które burzy nasze dotychczasowe myślenie. Łatwo to przedstawić w schemacie: nierealne zdarzenie – próby wyjaśnienia- częściowe wyjaśnienie – kolejne nierealne zdarzenie, burzące nasze myślenie.

Z powodu nasycenia książki realizmem magicznych nie jest ona łatwa w odbiorze, gdyż po prostu łatwo pogubić się w fabule. Wskazana jest wręcz spokojna i w pełnym skupieniu lektura. Dlatego też odradzam rozpoczynanie swej przygody z twórczością Carrolla właśnie od tej pozycji. Dodatkowym faktem utrudniającym odbiór są częste przeskoki czasowe. Otóż w danym momencie fabuły mamy do czynienia ze zwrotem akcji (chociaż jest to termin bardziej pasujący dla kryminałów). Natomiast o sposobie jego zaistnienia dowiadujemy się dopiero w następnym rozdziale.

Jak wcześniej wspomniałem autor w swych powieściach przemyca często interesujące oraz oryginalne poglądy. Nie inaczej jest w „Zakochanym duchu”. Jednakże muszę z dużą dozą rozczarowania przyznać, że Jonathan Carroll się powtarza. Koncepcja w myśl, której jesteśmy składową naszych wcześniejszych jaźni, a fabularnie bohaterowie je często spotykają, pojawiła się w paru powieściach oraz opowiadaniach Carrolla. Zrozumiałe jest, że autor pod tym względem jest badaczem, który próbuje „ugryźć” temat z różnych stron. Owszem dla „świeżego” czytelnika może to się wydać oryginalne, natomiast dla osoby, która ma na swych koncie już wiele książek autora, cóż, kolejne powielenie pomysłu. Jednakże nie można pozbawić powieści kilku dających do myślenia stwierdzeń. Nigdy nie uwolnimy się od naszych słabości i błędów. Czasem jednak inni mogą nas uratować od nas samych. Kiedy kochamy, często nie wiemy, co sobą dajemy ukochanej osobie. Proste, ale jakże piękne przesłania.

Króciutko na sam koniec. Zakończenie nie jest zaskakujące. Autor w swych wcześniejszych powieściach końcowym rozdziałem, a nawet akapitem potrafił odmienić oblicze powieści. „Zakochany duch” charakteryzuje się spokojnym, bez fajerwerków zakończeniem. Trochę refleksyjnym, ale przede wszystkim optymistycznym. Interesujące jest, że powieść jest w pełni psia. Jonathan Carroll jest miłośnikiem psów. W każdej jego powieści jest pies, który odgrywa mniej lub bardziej znaczącą rolę. Natomiast „Zakochany duch” jest aż przesycony nie tylko psami, ale również istotami psopodobnymi. Fragment takiej istoty znajduje się na okładce. Odnośnie okładki – intrygująca i rzucająca się w oczy.

Podsumowując, niełatwa, ale interesująca powieść Jonathana Carrolla, przesycona realizmem magicznym. Bardziej przeznaczona dla stałych czytelników jego twórczości, niż dla początkujących. Posiadająca w sobie kilka interesujących i refleksyjnych przesłań. Jednakże kolejne powielenie koncepcji znanej z innych powieści, działa obniżająco na jej ocenę.

Przesycona realizmem magicznym powieść Jonathana Carrolla. Autor od wielu lat specjalizuje się w opisywaniu niezwykłych zdarzeń przydarzających się zwykłym śmiertelnikom (realizm magiczny). Jednakże nie są to powieści, w których przytrafiają się jedynie dziwaczne, magiczne sytuacje. Carroll w swych powieściach podejmuje dosyć trudne problemy trapiące ludzkość, na przykład:...