Nigdy jeszcze nie czytałam książki, w której wystąpił wątek przebywania duszy poza ciałem i jej zawieszenia pomiędzy światami życia a śmierci. Sam pomysł na fabułę autorka miała naprawdę świetny. Wspomnienia Mii łączyły się zgrabnie bądź były uzupełnieniem wydarzeń, które rozgrywały się w teraźniejszości.
Nie wszystkie jednak elementy powieści wyszły autorce tak, jak udać się powinny. Niewątpliwie największymi wadami całej książki są Mia i Adam, jej chłopak, oraz relacja, która ich łączyła. Postać dziewczyny została niedostatecznie naszkicowana, przez co trudno było mi się z nią utożsamić. Choć autorka próbowała nadać jej jakieś cechy charakteru, podczas czytania odnosiłam wrażenie, że Mia takowych nie posiadała. Na szczęście jej postać wyszła autorce w miarę neutralnie.
W zamyśle autorki Adam prawdopodobnie miał być połączeniem gitarzysty w skórzanej kurtce i chłopaka o wrażliwej duszy. Jego postać jednak była jednocześnie strasznie przerysowana i sztuczna, jak gdyby pani Forman na siłę chciała sprawić, aby czytelnicy go pokochali. Tymczasem ja nie poczułam w stosunku do niego nawet iskierki sympatii.
Kiedy zaczynałam czytać pierwsze strony tej książki, myślałam, że związek Adama i Mii będzie kolejną historią miłosną dla młodzieży, pozbawioną problemów oraz jakiejkolwiek chemii. Miałam rację, choć nie całkowicie. Pomiędzy tą dwójką niejednokrotnie pojawiały się problemy i różne spięcia. Niestety, jak to często bywa, podczas czytania nie poczułam, że łączyła ich jakakolwiek więź emocjonalna. Zero miłości. Zainteresowania brak. O zauroczeniu mogłam tylko pomarzyć. Niektóre ich wspólne sceny wydawały się być mocno naciągane, na przykład... Och, nie będę o tym pisać. Szkoda mojego czasu. W każdym bądź razie ich związek okazał się być dla mnie zupełnym rozczarowaniem. Mój zawód jednak został zepchnięty na drugi plan, kiedy odkryłam o wiele ważniejszą część książki, która spokojnie mogłaby istnieć jako książka bez wplątywania w całą historię związku Adama i Mii.
O czym myślę?
Chodzi mi tu oczywiście o żywych i martwych członków rodziny Mii, jej przyjaciółkę i wiolonczelę. Autorka w całkiem interesujący i satysfakcjonujący dla mnie sposób przedstawiła wszelkie relacje pomiędzy osobami bliskimi głównej bohaterce oraz to, jak oni sami wpływali na młodą wiolonczelistkę. Spodobało mi się to, jak Mia wspominała różne historie z życia swojego i swojej rodziny. Na pierwszy rzut oka były to często nic nieznaczące momenty, ale w całości uświadomiły mi, że główna bohaterka powieści stała przed naprawdę trudnym wyborem. Do gustu przypadło mi również pokazanie, że muzyka dla niektórych może być istotną częścią życia i może pokierować ich losem.
Gayle Forman ma naprawdę lekkie i przyjemne pióro, choć czasami podczas czytania wydawało mi się, że w niektórych ważnych scenach czegoś brakowało. Czegoś, przez co nie mogłabym się oderwać od czytania. Brak mi było właśnie tych słów, które zmusiłyby mnie do przeczytania jakiegokolwiek fragmentu jeszcze wiele razy i przeżywania go.
"Zostań, jeśli kochasz" jest całkiem dobrą książką. Opowiada o tych sprawach, które dotyczą każdego z nas: o rodzinie, przyjaźni, godzeniu się z przeszłością i przyjmowaniu tego, co ma nadejść.
Link do recenzji: ksiazkoprzenikaczka.blogspot.com/2015/10/zostan-jesli-kochasz.html#more

Nigdy jeszcze nie czytałam książki, w której wystąpił wątek przebywania duszy poza ciałem i jej zawieszenia pomiędzy światami życia a śmierci. Sam pomysł na fabułę autorka miała naprawdę świetny. Wspomnienia Mii łączyły się zgrabnie bądź były uzupełnieniem wydarzeń, które rozgrywały się w teraźniejszości.
Nie wszystkie jednak elementy powieści wyszły autorce tak, jak udać...