Książek Aleksandra Krawczuka zasadniczo czytelnikom przedstawiać nie trzeba, gdyż wychowały się na nich całe pokolenia. Mimo to, uznałem że warto poświęcić ,,Pocztowi cesarzy rzymskich" parę zdań. Po pierwsze, zawiera on biografie wszystkich (chociaż pomniejsi lub niesamodzielni władcy zostali wymienieni tylko w podrozdziałach biografii innych cesarzy) legalnych cesarzy od Juliusza Cezara do Teodozjusza Wielkiego. Po śmierci tego władcy imperium rozpadło się na część zachodnią, istniejącą umownie do 476 roku, i wschodnią, której władcy w poczcie tym nie zostali już uwzględnieni. Słowo ,,legalni" oznacza władców uznanych przez senat, poprzednio panującego władcę, lub uzurpatorów którzy zdołali zdobyć stolicę. To rozwiązanie było konieczne, gdyż w innym wypadku, autor musiałby się zmagać z biografiami dziesiątek uzurpatorów, których pewnie nawet sami Rzymianie nie potrafili policzyć. Autor zrobił wyjątek wyłącznie dla uzurpatora Persenniusza Nigra (poszedł w tym przypadku śladem starożytnej ,,Historii Augusta" która w poczcie cesarzy tego uzurpatora uwzględnia), nie policzył za to współcesarzy niepełnoletnich, przez co prowadzona przez niego numeracja nie odpowiada rzeczywistości. Co do samych biografii, są to odrębne eseje, przez co treść niektórych się powtarza, pełne wtrętów będących biografami znanych ludzi nauki i sztuki. Osobiście, najbardzie poruszająca wydała mi się część od momentu śmierci Kommodusa, przedstawiająca powolny proces upadku imperium. Autor przedstawia go bardzo emocjonalnie, z żalem porównując wielkość Augusta i Trajana z biedą i słabością germańskich marionetek z V w. n. e. Z jeszcze większym smutkiem opisuje on przemianę rzymskiej mentalności, prowadzącej prosto w ,,mroki" średniowiecza - lektura trzeciej części pocztu dobitnie pokazuje, że regres kulturowy, ekonomiczny i naukowy wieków średnich nie jest winą zlikwidowania imperium, a kryzysu w jakim się ono znalazło, a Rzymianie z IV i V wieku bardziej przypominają ludzi z X w. n. e., niż swoich rodaków sprzed pięciu wieków. Nie wszystkim musi się podobać ta moralizatorska koncepcja, przedstawiająca losy Rzymu w przerysowany sposób (upadek imperium był procesem znacznie bardziej złożonym, niż to przedstawiono), jednak to bardzo interesujące wprowadzenie do historii cesarskiego Rzymu i początków średniowiecza.

Książek Aleksandra Krawczuka zasadniczo czytelnikom przedstawiać nie trzeba, gdyż wychowały się na nich całe pokolenia. Mimo to, uznałem że warto poświęcić ,,Pocztowi cesarzy rzymskich" parę zdań. Po pierwsze, zawiera on biografie wszystkich (chociaż pomniejsi lub niesamodzielni władcy zostali wymienieni tylko w podrozdziałach biografii innych cesarzy) legalnych cesarzy od...