Kończę mój prywatny festiwal Pierre’a Lemaitre’a: po kolei przeczytałem całą jego twórczość, zaczynając od trylogii z komendantem Verhoevenem, dołożyłem „Zakładnika” i „Ślubną suknię”. Jako wisienkę na torcie zostawiłem sobie pozycję najambitniejszą, teoretycznie najlepszą, nagrodzoną nagrodą Goncourtów powieść „Do zobaczenia w zaświatach”.

Czy to najlepsza książka Lemaitre’a? Od razu odpowiadam – tak, moim zdaniem najlepsza. Pod wieloma względami: literacko wymyka się klasyfikacjom: nie jest to w zasadzie książka historyczna, mimo, że akcja rozgrywa się po pierwszej wojnie światowej, nie jest przygodowa, a już na pewno nie jest to kryminał. Jest wielowarstwowa, świetni są bohaterowie, język, humor, symbolika; absolutnie słusznie chwalona i nagradzana powieść.

Mamy dwóch bohaterów: Alberta i Edouarda: przetrąconych, zdemobilizowanych żołnierzy złączonych na zawsze trudną przyjaźnią wynikającą z dramatycznych przeżyć frontowych. Trzecią postacią dramatu jest porucznik/kapitan Pradelle – dowódca obu żołnierzy z czasów wojny, a prywatnie pozbawiony skrupułów zubożały arystokrata napędzany marzeniem o odbudowaniu rodowego majątku i pozycji. W tym trójkącie odbywa się dramatyczna rozgrywka z dużymi pieniędzmi i wielkim oszustwem w tle. Nie chcę zdradzać więcej, tym bardziej, że skrótowy opis fabuły niepotrzebnie spłyca i trywializuje tę absolutnie niezwykłą opowieść, która wprost skrzy się niezwykłymi charakterystycznymi postaciami, i którą po prostu chce się czytać.

Kończę mój prywatny festiwal Pierre’a Lemaitre’a: po kolei przeczytałem całą jego twórczość, zaczynając od trylogii z komendantem Verhoevenem, dołożyłem „Zakładnika” i „Ślubną suknię”. Jako wisienkę na torcie zostawiłem sobie pozycję najambitniejszą, teoretycznie najlepszą, nagrodzoną nagrodą Goncourtów powieść „Do zobaczenia w zaświatach”.

Czy to najlepsza książka...