#Wyzwanie czytelnicze na kwiecień 2024r. - przeczytam książkę, która przeniesie mnie w inne miejsce.
Jedna z najlepszych książek podróżniczych jakie dotąd przeczytałam, która „PRZENOSI” czytelnika do Gruzji. Bardziej przypomina REPORTAŻ z podróży, ale też nie do końca. To międzygatunkowa książka o GRUZJI. Napisana przez małżeństwo Mellerów dla których Gruzja stała się drugim domem. Do tego stopnia, że wzięli tam ślub i wyprawili wielkie polsko – gruzińskie wesele w Tbilisi.
To książka o GRUZJI, napisana nie jako przewodnik, bo brak w niej opisów zabytków i tras do zwiedzania, ale jako wielka OPOWIEŚĆ o tym kraju:
- sposobie życia, bycia i myślenia jej mieszkańców w różnych regionach (Kachetia, Kartilia, Swanetia, Megrelia, Guria czy Adżaria);
- kulturze bycia: spędzania wolnego czasu, świętowania, przebiegu wspólnych spotkań z rodziną i przyjaciółmi, jedzenia, biesiadowania, podróżowania, …;
- kultywowaniu i uprawianiu dawnej oraz współczesnej sztuki – malarstwa, muzyki, tańców, folkloru;
- historii i konfliktów zbrojnych, które dotknęły ten antyrosyjski kraj, od wieków opierający się tej ogromnej sąsiedzkiej sile;
- o wydaniu na świat i kultu jednostki dla najsłynniejszego i najbardziej niechlubnego Gruzina urodzonego w Gorii – Stalina;
- sympatii dla Polaków i Polski oraz spostrzeganiu naszego kraju jako wielkiego sojusznika.
Cudowne, emocjonalne, prawdziwe opisy WSZYSTKIEGO oparte na autentycznych przeżyciach i własnym doświadczeniu autorów, poparte rozmowami i wywiadami z żyjącymi Gruzinami, przyjaciółmi autorów oraz własną dokumentacją zdjęciową ZACHĘCAJĄ do odwiedzenia i bliższego poznania tego regionu świata. Poznania ludzi tam mieszkających i przyłączenia się do wspólnego biesiadowania – SUPRY, spróbowania gruzińskich potraw i słynnego gruzińskiego wina…
W najbliższe wakacje planuję wyjazd do Gruzji do którego nie byłam szczególnie przekonana, ale dzięki „Gaumardżos” nie mogę się już doczekać tej podróży. Dziękuję autorom za tak wspaniałą książkę.
GORĄCO POLECAM wszystkim ciekawych Gruzji!

#Wyzwanie czytelnicze na kwiecień 2024r. - przeczytam książkę, która przeniesie mnie w inne miejsce.
Jedna z najlepszych książek podróżniczych jakie dotąd przeczytałam, która „PRZENOSI” czytelnika do Gruzji. Bardziej przypomina REPORTAŻ z podróży, ale też nie do końca. To międzygatunkowa książka o GRUZJI. Napisana przez małżeństwo Mellerów dla których Gruzja stała się...

Wspomnienia małżeństwa Mellerów z ich licznych podróży i zwiedzania kraju jakże niezwykłego - Gruzji. Ale przede wszystkim z kontaktów z jej mieszkańcami, którzy są tak różnorodni jak ich kraj, ale których wspólną cechą była niezwykła gościnność i umiłowanie życia. Napisałem w czasie przeszłym bo już w książce widać ślady, że kraj się zmienia. Co jest naturalne, tak jak my zmieniliśmy się od 1989 r. i nie możemy im odbierać tego prawa. Tylko dlatego, że chcemy aby kraj ten pozostał skansenem naszych wyobrażeń o "starych dobrych czasach".
Bardzo ciekawe wspomnienia pana Marcina z lat 90tych i wojny domowej w Gruzji.

Wspomnienia małżeństwa Mellerów z ich licznych podróży i zwiedzania kraju jakże niezwykłego - Gruzji. Ale przede wszystkim z kontaktów z jej mieszkańcami, którzy są tak różnorodni jak ich kraj, ale których wspólną cechą była niezwykła gościnność i umiłowanie życia. Napisałem w czasie przeszłym bo już w książce widać ślady, że kraj się zmienia. Co jest naturalne, tak jak my...

Jedna z lepszych książek o Gruzji dostępnych na rynku. Bardzo ciekawym zabiegiem jest podwójna narracja prowadzona przez autorów. Anna przybliży nam kulturę, śpiew, wino, gruzińskie uczty, zaś Marcin przeniesie w burzliwe czasy wojny, opisze dramaty gruzińskich narodów i bratobójcze walki. Całość książki można uznać za zbiór felietonów, z których, co jasne, niektóre są nieco lepsze, inne ciut gorsze. Ostatni rozdział jest dość smutny, pokazuje niesprawiedliwość komunistycznego, a następne post-radzieckiego państwa. W mojej opinii mógłby znaleźć się nieco wcześniej w książce, bowiem w takiej formie kończymy czytać z myślami o Gruzji depresyjnej i morderczej. Wiele pozostałych opowieści autorów mówi jednak o kraju wina, śpiewu i beztroski - o tym też starajmy się pamiętać!

Jedna z lepszych książek o Gruzji dostępnych na rynku. Bardzo ciekawym zabiegiem jest podwójna narracja prowadzona przez autorów. Anna przybliży nam kulturę, śpiew, wino, gruzińskie uczty, zaś Marcin przeniesie w burzliwe czasy wojny, opisze dramaty gruzińskich narodów i bratobójcze walki. Całość książki można uznać za zbiór felietonów, z których, co jasne, niektóre są...

Głównym powodem sięgnięcia po „Gaumardżos!” był fakt, iż też miałem okazję być w Gruzji. I chciałem porównać wrażenia. Mimo, że moje pobyty (bo byłem tam dwa razy) znacząco różniły się od wyjazdów Państwa Meller. Ale wrażenia mamy chyba podobne. Ogólnie pozytywne.
„Gaumardżos!” to połączenie wspomnień z reportażem. Autorzy opisują swoje pobyty w Gruzji i przy okazji opisują ten kraj. Z różnych perspektyw. Dzięki lekturze możemy dowiedzieć się sporo o życiu mieszkańców Gruzji, ich zwyczajach i historii. A jako, że autorzy często podróżowali z reguły po nieutartych szlakach, to zdobywamy wiedzę o faktach, których raczej nie znajdziemy w przewodnikach turystycznych. Poza tym opisują zdarzenia, o których mało kto wie w naszym kraju. Przykładem może być historia o próbie porwania samolotu lecącego z Tbilisi do Leningradu, która miała w roku 1983.
„Gaumardżos!” warto polecić tym, którzy już w Gruzji byli i tym, którzy planują tam się udać. Dla pierwszych będzie to możliwość przypomnienia sobie swojego pobytu. Dla drugich, możliwość zdobycia informacji, co może ich spotkać w tym niewątpliwie ciekawym kraju.

Głównym powodem sięgnięcia po „Gaumardżos!” był fakt, iż też miałem okazję być w Gruzji. I chciałem porównać wrażenia. Mimo, że moje pobyty (bo byłem tam dwa razy) znacząco różniły się od wyjazdów Państwa Meller. Ale wrażenia mamy chyba podobne. Ogólnie pozytywne.
„Gaumardżos!” to połączenie wspomnień z reportażem. Autorzy opisują swoje pobyty w Gruzji i przy okazji opisują...

Do niedawna nie wiedziałem, że będę marzył o podróży do Gruzji. To chyba najlepsza recenzja książki "Gaumardżos! Opowieści z Gruzji". To zbiór barwnych reportaży, anegdot i refleksji dwojga ludzi, którzy zakochali się w gruzińskiej kulturze, historii i ludziach, zwłaszcza ludziach. Dzięki jej lekturze poznałem ten kraj z innej perspektywy.

Do niedawna nie wiedziałem, że będę marzył o podróży do Gruzji. To chyba najlepsza recenzja książki "Gaumardżos! Opowieści z Gruzji". To zbiór barwnych reportaży, anegdot i refleksji dwojga ludzi, którzy zakochali się w gruzińskiej kulturze, historii i ludziach, zwłaszcza ludziach. Dzięki jej lekturze poznałem ten kraj z innej perspektywy.

Bardzo fajnie i ciekawie opisana Gruzja, jej tradycje, potrawy i zwyczaje. Czyta się niemal jak dobrą powieść :-)

Bardzo fajnie i ciekawie opisana Gruzja, jej tradycje, potrawy i zwyczaje. Czyta się niemal jak dobrą powieść :-)

To jest jeden z najlepszych (nie)przewodników jaki czytałam ❤️
Do Gruzji wybieram się za 4 dni i apetyt na poznanie tego kraju rosną wraz z każda koleją przeczytaną strona.
Wspaniale napisana, zachęca po pierwsze do podróży, po drugie do sięgnięcia po kolejna literaturę dotycząca Gruzji.
Widać, że autorzy kochają Gruzję. Widać, ze wspaniale potrafią dostrzegać w podróżach to co najważniejsze - ludzi, kulturę, miejsca. I to wszystko inne zupełnie od tego, które znamy, a jednocześnie swojskie, jakbyśmy znali od zawsze.
Gorąco polecam !

To jest jeden z najlepszych (nie)przewodników jaki czytałam ❤️
Do Gruzji wybieram się za 4 dni i apetyt na poznanie tego kraju rosną wraz z każda koleją przeczytaną strona.
Wspaniale napisana, zachęca po pierwsze do podróży, po drugie do sięgnięcia po kolejna literaturę dotycząca Gruzji.
Widać, że autorzy kochają Gruzję. Widać, ze wspaniale potrafią dostrzegać w podróżach...

Od książek podróżniczych zdecydowanie bardziej wolę reportaże zabierające Czytelników w to samo miejsce, ale przedstawiające je bez tych wszystkich „ochów” i „achów” pod adresem atrakcji turystycznych, złotych porad wujka Zenka, bez których nawet nie ma po co kupować biletu na samolot, czy rankingów na „10 miejsc, które MUSISZ zobaczyć przed śmiercią na malarię”.

Czasami zdarzają mi się chwile słabości, a wówczas mój wzrok kieruję na półkę należącą do mojej małżonki. Parę lat temu znalazłem tam książkę o kraju, do którego obiecałem sobie podróż, a która to obietnica wciąż nie została zrealizowana. Jeszcze nie uwiera jak kamyczek w bucie, to nie ten etap, choć może byłoby lepiej, gdyby w końcu zaczęła… W każdym razie mowa o książce „Gaumardżos!”, czyli opowieściach z Gruzji, tak wybornie snutych przez Annę Dziewit-Meller i Marcina Melera.

Zapytacie, po co wracam do książki wydanej przed dekadą? Ano właśnie dlatego, że w tym roku mija 10 lat od dnia pojawienia się jej na księgarskich półkach. Z obowiązku dodam, że małżonka jest szczęśliwą posiadaczką pierwszego wydania z 2011 r.

Swobodny język, kopalnia ciekawostek (choć to nie kompendium wiedzy) i skrzące się humorem opowieści autorów (choć nie brakuje i poważnych tematów ze współczesnej historii kraju),którzy gruzińskie szlaki przemierzyli nie raz i nie dwa, więc doskonale widzą, o czym piszą, sprawiły, że tysiące Czytelników wciąż wznawianej książki tuż po jej lekturze zaczęło – jestem tego prawie pewien! – sprawdzać ceny biletów do Tbilisi.

Jeśli czytając „Gaumardżos!” nagle nabieracie ochoty na pierożki chinkali lub róg wina z Kachetii, to spokojnie, bez paniki. Ta książka tak po prostu działa. Ja byłem bliski sięgnięcia po czaczę – taki gruziński, winogronowy destylat – który trzymam w barku na specjalną, już ustaloną okazję. Oparłem się pokusie, ale Wy nie musicie.

Z okazji rocznicy przeczytałem powtórnie rozdział o gruzińskiej kuchni, ucztach i toastach. Pyszny fragment! Celebracja wspólnych posiłków w Gruzji ociera się o religijne wręcz misterium, toasty to wielopiętrowe konstrukcje zdań, a nie żadne tam „Zdrowie na budowie!”, a stoły muszą uginać się od potraw. „W Polsce wciąż chodziłem głodny – wspomina cytowany przez autorów Sergo, właściciel górskiego pensjonatu. – Wyobraź sobie, że podawano nam zawsze zupę już w talerzu, drugie danie też każdy miał wyliczone: kotlet, ziemniaki i surówka, ani razu się tam porządnie nie najadłem.”

Hmm… A może przeczytam raz jeszcze pozostałe rozdziały, aby wreszcie ten bilet do Tbilisi zakupić…

Od książek podróżniczych zdecydowanie bardziej wolę reportaże zabierające Czytelników w to samo miejsce, ale przedstawiające je bez tych wszystkich „ochów” i „achów” pod adresem atrakcji turystycznych, złotych porad wujka Zenka, bez których nawet nie ma po co kupować biletu na samolot, czy rankingów na „10 miejsc, które MUSISZ zobaczyć przed śmiercią na malarię”.

Czasami...

Wspaniały kraj, przyjaźni ludzie, pyszne jedzenie, wyskokowe trunki ( cza-cza pomaga na wszystko!),bezkresne przestrzenie, przepiękne góry, morze, stepy, niezliczone przygody, szaleńcy za kierownicą, feria kolorów: zieleń tam, jest soczyście zielona; czerwień wina, krwiście czerwona; błękit morza, głęboko niebieski, a gdy jesteś blondynką każdy znajdzie Ci męża - syn ciotki stryjecznej babki na pewno jest kawalerem!

Didi madloba, Gruzjo! Didi madloba...

Wspaniały kraj, przyjaźni ludzie, pyszne jedzenie, wyskokowe trunki ( cza-cza pomaga na wszystko!),bezkresne przestrzenie, przepiękne góry, morze, stepy, niezliczone przygody, szaleńcy za kierownicą, feria kolorów: zieleń tam, jest soczyście zielona; czerwień wina, krwiście czerwona; błękit morza, głęboko niebieski, a gdy jesteś blondynką każdy znajdzie Ci męża - syn...

Zarzut co do którego odnieśli się autorzy na końcu nowego wydania, a który dotyczy "przepicia" 450 stron książki - zgadzam się z nim. Upijałem się każdą stroną, ale nie w sensie pozytywnym., procenty kleją się do palców. Gruzini pokazani są jako jest naród alkoholików, choć bardzo gościnnych i serdecznych.
Historię opisane są dosyć chaotycznie, niektóre ciekawsze, inne nudne, jeszcze inne wg mnie niepotrzebne, bo mało związane z tematem.
Całość czyta się szybko, dużo dobrych zdjęć, da się mimo wszystko poczuć trochę specyfiki tego kraju. Czegoś innego się spodziewałem, ale w porządku, na wstępie informują że to książka ani o tym ani o tamtym.

Zarzut co do którego odnieśli się autorzy na końcu nowego wydania, a który dotyczy "przepicia" 450 stron książki - zgadzam się z nim. Upijałem się każdą stroną, ale nie w sensie pozytywnym., procenty kleją się do palców. Gruzini pokazani są jako jest naród alkoholików, choć bardzo gościnnych i serdecznych.
Historię opisane są dosyć chaotycznie, niektóre ciekawsze, inne...