Wreszcie, wreszcie, wreszcie!!! Jej, jupi, łiii!!!

Nigdy, absolutnie nigdy, na żadną książkę nie czekałam tak jak na trzecią część "Archiwum Burzowego Światła". Brandona Sandersona pokochałam po od pierwszych przewróconych stron i tak mi zostało do nadal, a "Archiwum" uważam za arcydzieło literatury fantastycznej. Dlatego tak bardzo mnie boli fakt, że Mag "Dawcę Przysięgi" wydaje w dwóch częściach. Wydawnictwo drogie, wydawnictwo kochane. Co my wam zrobiliśmy!? Za jakie grzechy, ja się pytam!? Ostatnie strony przewracałam ze smutną świadomością, że na resztę będę musiała długo poczekać. I co ja mam teraz czytać? Co wypadnie chociaż przyzwoicie w porównaniu do Sandersona? Toż to jest zbrodnia. No ale cóż począć? Trzeba uzbroić się w cierpliwość.


W tym tomie akcja zaczyna się powoli toczyć w jednym, określonym kierunku. Zawsze miałam wrażenie, że autor piszę jedną powieść, ale bardzo rozwleczoną. Dwie pierwsze książki można nazwać wstępem- poznajemy bohaterów, oni poznają się nawzajem i odkrywają swoje moce. Zwykły twórca coś takiego mieści w trzystu stronach. Gdzież to porównywać do dwóch tysięcy Sandersona? Najwyraźniej ilość, wbrew powiedzeniu, może przekładać się na jakość. Przez te wszystkie stronice autor nie zdążył pokazać nam wiele ze swojego świata. W przedostatnim rozdziale można zaobserwować to co najbardziej lubię w "Archiwum". Świat- wielki, skomplikowany świat, dla którego to co dzieje się z bohaterami nie jest najważniejsze. Krótki, niejasny rozdział z perspektywy osoby która politykę ma, za przeproszeniem, gdzieś. I o to chodzi! Dalinar może sobie ratować świat, ale przeciętnego człowieka to naprawdę nie obchodzi! Widziałam narzekania, że powieść została podzielona w złym miejscu. Ale czy w ogóle jest dobre? Jakoś w to wątpię. Przydługa ta moja dygresja. Akcja rozpoczyna się w miejscu, w którym zakończyły się "Słowa Światłości". Urithiru zostało odnalezione, rozpoczęło się Spustoszenie. Jakże łatwo byłoby przejść do walki, wielkich bitew, ogólnie rzecz biorąc wojny w najbardziej pospolitym tego słowa znaczeniu. Takich uproszczeń u Sandersona ze świecą szukać. Co to to nie. Sprawa nie byłabym bynajmniej prosta w normalnym życiu, nie może więc być prosta na Rosharze. Dostajemy więc cudownie pełną krętactw, lecz nie pchającą się w oczy politykę, problemy z zaopatrzeniem, miłosne perypetie, na szczęście bez upiększeń i poetyckości, (cała scena spotkania Shallan z Adolinem jest świetnie przetłumaczona, a Wzór moim zdaniem powinien zostać przyzwoitką na stałe), rozprawę z przeszłością i wiele innych rzeczy, których nie będę wymieniać. Przeczytacie sami. Ale, uwaga, rzecz niesłychana, Minus! Moim zdaniem zdecydowanie za mało kontaktu między postaciami. Chyba jednak trochę za dużo tych narratorów... W tym tomie dominują Shallan i Dalinar. Dziewczyna boryka się z trudnościami ze zrozumieniem samej siebie, a arcyksiążę, jak już wspominałam, rozprawia się z przeszłością i ratuje świat. Poza tym pojawia się ledwo widoczne zbliżenie na postać Renarina, oraz jedno budzące zastanowienie stwierdzenie. Ciągle jeszcze w tle, ale już lepiej widoczni są Duchokrwiści i Diagram. A w formie smaczku mogę dodać, że powróci na dobre Jasnah, a Dalinar ma wątpliwą przyjemność (przynajmniej dla niego) poznać moją ulubioną Zwinkę. Dzieje się, dzieje.

Z całego serca polecam.

Wreszcie, wreszcie, wreszcie!!! Jej, jupi, łiii!!!

Nigdy, absolutnie nigdy, na żadną książkę nie czekałam tak jak na trzecią część "Archiwum Burzowego Światła". Brandona Sandersona pokochałam po od pierwszych przewróconych stron i tak mi zostało do nadal, a "Archiwum" uważam za arcydzieło literatury fantastycznej. Dlatego tak bardzo mnie boli fakt, że Mag "Dawcę...