Sześćdziesięcioletnia Elena Greco dowiaduje się, że jej najlepsza przyjaciółka zniknęła bez śladu. Co więcej ktoś zabrał wszystkie zdjęcia i dokumenty zupełnie tak jakby chciał całkowicie wymazać fakt, że Raffaella Cerullo (zwana Lilą) kiedykolwiek istniała. Elena nie pozwoli jednak tak łatwo rozpłynąć się najlepszej przyjaciółce w nicości - ze swoich wspomnień wymaluje wspólny portret swój i Lili..

Lenu i Lila urodziły się w biednej dzielnicy w Neapolu niedługo po zakończeniu II wojny. Na pierwszy rzut oka wiele je dzieli. Nina to chuda córka szewca, o rozbudowanym słowniku wulgaryzmów, która w dzielnicy ma opinię krnąbrnego dziecka. Elena, zwana też Lenu, to grzeczna, pulchna blondyneczka, która szybko nauczyła zjednywać sobie ludzi. Mimo tych przeciwieństw coś je do siebie ciągnie i niebawem stają się nierozłączne. Obie bardzo zdolne znajdują w swojej bliskości zrozumienie, którego brakuje w ich domach rodzinnych. Na kolejnych stronach poznajemy ich losy od dzieciństwa aż do późnej nastoletniości. Ich walkę o edukację, poczucie własnej wartości i niezależność.

To opowieść jednak nie tylko o damskiej przyjaźni, ale przede wszystkim o brutalnej rzeczywistości biednego Neapolu. Dzielnica w którym mieszkają Lenu i Lila to miejsce na wskroś okrutne. Wendety między rodzinami trwają tu latami, podstawowym sposobem rozwiązywania konfliktów są pięści i przekleństwa, a za normalne zachowanie wychowawcze uznaje się wyrzucenie nieposłusznego dziecka przez okno. Ferrante zasiedla dzielnicę ogromem bohaterów, wśród których można się pogubić, pomimo zamieszczonego na początku książki skorowidza nazwisk. Prawie wszystkie postacie łączy jednak wszechogarniająca bieda i próby udowodnienia zarówno sobie samemu jak i sąsiadom własnej wartości. Wszyscy są tu mocno związani gordyjskim węzłem zależności. Ten jest coś komuś winien, ojciec X’a zabił ojca Y’reka, ta odbiła męża tamtej... Teoretycznie istnieje jakieś szersze miasto, ale bohaterowie zatopieni w swoich sprawach i wzajemnej niechęci zdają się go nie zauważać. Jedynym sposobem aby w tym miejscu poczuć się dobrze to pokonanie kogoś i udowodnienie innym, że Twoja sytuacja życiowa jest lepsza od jego.

Ten rys widać również w relacji pomiędzy Eleną i Lilą. Ich przyjaźń jest nie tyle trudna, co wprost toksyczna. Widać, że dziewczyny potrzebują swojej bliskości i wsparcia, ale jednocześnie nie mogą przestać ze sobą konkurować. Obie zdają się budować poczucie własnej wartości na ciągłych porównaniach z tą drugą i nie zmienia tego nawet fakt, że ich drogi życiowe stają się od siebie coraz bardziej odległe (Elena mimo niechęci rodziny kontynuuje edukację, podczas gdy Lila wiąże swoje przyszłe nadzieje z własną marką obuwia). Ich wzajemne stosunki to naprzemiennie zadawanie sobie ran i wyciąganie do siebie pomocnej ręki w chwilach potrzeby. Sama nie wiem jak interpretować ten aspekt książki. Z jednej strony mam ochotę wrzasnąć na Lenu i Lilę, żeby się wreszcie uspokoiły, a z drugiej może właśnie ten element sprawia, że tak trudno się od tej powieści oderwać?

Bo tego jednego nie można Elenie Ferrante odmówić - to świetnie napisana książka, której się nie czyta, tylko wprost pożera. Nie jest to oczywiście historia miła, łatwa i przyjemna. Nienawieść ludzka wyzierająca z pojedyczych stron wywołują nieprzyjemne skojarzenia z Wichrowymi Wzgórzami. Nie zmienia to jednak faktu, że z przyjemnością sięgnę po kolejny tom.

Sześćdziesięcioletnia Elena Greco dowiaduje się, że jej najlepsza przyjaciółka zniknęła bez śladu. Co więcej ktoś zabrał wszystkie zdjęcia i dokumenty zupełnie tak jakby chciał całkowicie wymazać fakt, że Raffaella Cerullo (zwana Lilą) kiedykolwiek istniała. Elena nie pozwoli jednak tak łatwo rozpłynąć się najlepszej przyjaciółce w nicości - ze swoich wspomnień wymaluje...