W dziełach Ericha Fromma szczególnie urzeka mnie jego humanistyczne podejście do świata i człowieka, to że pomimo radykalnej krytyki współczesnego społeczeństwa jest w stanie dostrzec nadzieje, szanse, właśnie w człowieku, który jest wypadkową ustroju społecznego. Potraktowanie miłości jako sztuki zdaje się całkowicie oddawać jej wyraz oraz pokazać, że pomimo ciężkich początków człowiek jest w stanie osiągnąć mistrzostwo w tej dziedzinie. Urzekają również bogate odwołania kulturowe w rozważaniach Fromma, które jednak niekiedy stają się słabszą częścią tego dzieła, ponieważ potrafią nieco przynudzać i wytrącać z rytmu rozmyślań. Nie mniej jednak warto spróbować przeczytać ten krótki esej ze względu na to, jak wiele niesie ze sobą.

W dziełach Ericha Fromma szczególnie urzeka mnie jego humanistyczne podejście do świata i człowieka, to że pomimo radykalnej krytyki współczesnego społeczeństwa jest w stanie dostrzec nadzieje, szanse, właśnie w człowieku, który jest wypadkową ustroju społecznego. Potraktowanie miłości jako sztuki zdaje się całkowicie oddawać jej wyraz oraz pokazać, że pomimo ciężkich...

nic gorszego nie czytałam

nic gorszego nie czytałam

Egzaltowany bełkot. Fromm sam sobie przeczy w tak wielu punktach, że trudno doszukiwać się tu jakiejkolwiek logiki. Wnioski wysnuwa na tak zwany chłopski rozum, popierając je metaforami z Biblii. Innymi słowy wybiera stosowne fragmenty z fikcji literackiej, żeby tłumaczyć czytelnikom prawdziwe życie. Szkoda że wówczas nie napisano jeszcze Harry'ego Pottera. Jest duża szansa, że próbowałaby udowadniać toksyczną miłość matki do dziecka na podstawie oddania życia Lilly Potter za Harry'ego.
Zdecydowanie jest to też przykład przerostu formy nad treścią. Swoje wnioski rozbija na atomy i opowiada o prostych zjawiskach w bardzo zawiły sposób i rozlegle.
Byłaby jedna gwiazdka, ale daję dwie, ponieważ mimo idiotycznych odpowiedzi, niektóre z padających tam pytań są naprawdę trafne.

Egzaltowany bełkot. Fromm sam sobie przeczy w tak wielu punktach, że trudno doszukiwać się tu jakiejkolwiek logiki. Wnioski wysnuwa na tak zwany chłopski rozum, popierając je metaforami z Biblii. Innymi słowy wybiera stosowne fragmenty z fikcji literackiej, żeby tłumaczyć czytelnikom prawdziwe życie. Szkoda że wówczas nie napisano jeszcze Harry'ego Pottera. Jest duża...

Autor napisał książkę kanciasto, trochę surowo. I takie wrażenia mam po kolejnej już jego książce. Przyjemność w czytaniu w związku z tym lekko ucieka. Z treściami w środku warto się zapoznać.

Autor napisał książkę kanciasto, trochę surowo. I takie wrażenia mam po kolejnej już jego książce. Przyjemność w czytaniu w związku z tym lekko ucieka. Z treściami w środku warto się zapoznać.

interesująca krytyka zbubkowanego społeczeństwa; fromm chyba naczytał się witkacego, nie tracąc przy tym wyjątkowo uroczego optymizmu pięćdziesięcioletniego pana.

interesująca krytyka zbubkowanego społeczeństwa; fromm chyba naczytał się witkacego, nie tracąc przy tym wyjątkowo uroczego optymizmu pięćdziesięcioletniego pana.

przeczytałem to przed studiami filozoficznymi, pamietam ze nie zgadzałem się, chętnie przeczytam jeszcze raz

przeczytałem to przed studiami filozoficznymi, pamietam ze nie zgadzałem się, chętnie przeczytam jeszcze raz

Erich Fromm - Niemiec pochodzenia żydowskiego, zadeklarowany ateista, który jednak z jakiegoś powodu, poświęcił połowę książki bogu. Czy może być jeszcze bardziej paradoksalnie? Wystarczy przeczytać kilka stron, aby się o tym przekonać, oksymoron pogania oksymoron. Zaprzeczył sam sobie tyle razy, że już sama nie wiem, jakie poglądy reprezentował. Czytanie "O sztuce miłości" to męka, przez którą nie miałabym odwagi przejść drugi raz. Jeśli już w ogromie przestarzałego bezsensu zdarzy się wartościowe zdanie, należy odrzeć je z kontekstu, bo - jak szybko się przekonałam - Fromm ma niespotykaną wręcz umiejętność burzenia tego, co sam zbudował. Pomijam fakt, że te "rewolucyjne i niezwykle odkrywcze" przemyślenia autora to wnioski przeciętnej 11 latki.

Erich Fromm - Niemiec pochodzenia żydowskiego, zadeklarowany ateista, który jednak z jakiegoś powodu, poświęcił połowę książki bogu. Czy może być jeszcze bardziej paradoksalnie? Wystarczy przeczytać kilka stron, aby się o tym przekonać, oksymoron pogania oksymoron. Zaprzeczył sam sobie tyle razy, że już sama nie wiem, jakie poglądy reprezentował. Czytanie "O sztuce miłości"...

Co jakiś czas pojawia się ciekawa myśl. Niestety w większości treść się zestarzała. Też warto pamiętać, że tutaj(jak i w wielu innych pracach) Fromm przemyca swoje poglądy na temat miłości, kobiet i wychowania.

Co jakiś czas pojawia się ciekawa myśl. Niestety w większości treść się zestarzała. Też warto pamiętać, że tutaj(jak i w wielu innych pracach) Fromm przemyca swoje poglądy na temat miłości, kobiet i wychowania.

Miks truizmów, kazania napisanego przez niezbyt lotnego księdza, szukanych na siłę dualizmów i samozaprzeczeń autora. Podlane mocnym sosem psychoanalitycznego voodoo w najgorszym stylu.
Książka poza drobnymi fragmentami nie przedstawia żadnej wartości, nic nie wnosi i nic nie udawadnia z prostego powodu - jeżeli przyłożyć rozważania Fromma na jego samego przez filtr określeń jakie nakłada on na poszczególne grupy ludzi należy uznać go za sfrustrowanego niezdolnego do kochania kogokolwiek człowieka.

Miks truizmów, kazania napisanego przez niezbyt lotnego księdza, szukanych na siłę dualizmów i samozaprzeczeń autora. Podlane mocnym sosem psychoanalitycznego voodoo w najgorszym stylu.
Książka poza drobnymi fragmentami nie przedstawia żadnej wartości, nic nie wnosi i nic nie udawadnia z prostego powodu - jeżeli przyłożyć rozważania Fromma na jego samego przez filtr...

Wartościowa książka, która pomimo upływu lat nie zdeaktualizowała się. Warto poświęcić dla niej trochę czasu.

Wartościowa książka, która pomimo upływu lat nie zdeaktualizowała się. Warto poświęcić dla niej trochę czasu.