Niewiarygodne: jeszcze troszkę i powieści tej stuknie całe 200 lat, a wciąż budzi silne emocje i nie sposób czytać ją bez mieszaniny wzruszenia, gniewu i przerażenia w obliczu takiego braku serca i niewdzięczności. Zasługa w tym zarówno samego Balzaca, wyśmienitego portrecisty i arcymistrza w ukazywaniu człowieka z całym jego brakiem człowieczeństwa, całym zepsuciem i utratą moralnego kośćca, jak też tematyki utworu, ponadczasowej i uniwersalnej. Bo zawsze, w każdej epoce byli, są i będą tacy nieszczęśni ojcowie Goriot, nie znający granic w swej ojcowskiej miłości i gotowi do ostatecznych poświęceń, budzący tyle samo współczucia, co irytacji przez swą naiwność, uległość i pokorę, i zawsze będą takie Naście i Fifinki, gotowe sprzedać swego ojca, byle starczyło na suknie, diamenty, karoce i kochanków. I jedni, i drugie, dodajmy, obojga zresztą płci.

Balzac nie stosuje żadnej ulgi, opisuje ojca i córki, ale i resztę obojętnego i egoistycznego społeczeństwa, z całą dosłownością, nie pozostawiając czytelnikowi nadziei ni złudzeń. Czymże zresztą się łudzić? Postawą Rastignaca, jedynego, który tak żywo przejął się losem sąsiada? A cóż tak naprawdę zapowiada jego ostatnie w powieści zdanie? Jakąś zemstę na strojnych, niewdzięcznych atrapach? Cokolwiek pocznie ten - ciągle jeszcze czysty i zaopatrzony w czujące serce - młody człowiek, będzie to głos i gesty jednostkowe na puszczy świata oślepionego blichtrem bogactwa i zahipnotyzowanego brzękiem talarów.

Money makes the world go around
...the world go around
...the world go around...

Niewiarygodne: jeszcze troszkę i powieści tej stuknie całe 200 lat, a wciąż budzi silne emocje i nie sposób czytać ją bez mieszaniny wzruszenia, gniewu i przerażenia w obliczu takiego braku serca i niewdzięczności. Zasługa w tym zarówno samego Balzaca, wyśmienitego portrecisty i arcymistrza w ukazywaniu człowieka z całym jego brakiem człowieczeństwa, całym zepsuciem i...