Źle mi się czytało tę książkę. Dużym plusem jest przejrzysty styl, gdzieś pomiędzy dziennikarską suchością a pisarskim rozpasaniem; ot, snucie opowieści, która wciąga - bardzo dobra forma.
Ale gorzej z treścią. Z wielką nieufnością podchodzę do biografii pisarzy spisanych przez dzieci (wystarczy pomyśleć, co zrobił z ojcem syn Mickiewicza). Co prawda obyło się bez idealizowania, ale nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że autorka ma duży, duży problem z ustosunkowaniem się do matki i nie może się zdecydować: czy wytknąć jej wszystkie zaniedbania, czy wybaczyć i zapomnieć. I oczywiście jest zrozumiałym, że trudno zachować dystans w stosunku do własnej matki, na dodatek niedawno zmarłej; ale przez cały czas czułam się tak, jakbym czytała czyjeś bardzo intymne wspomnienia; może nawet zbyt intymne.
Nie podoba mi się obraz Doroty Terakowskiej, który wylania się z tej opowieści. Chyba wolałabym nie znać jej życiorysu. Z pewnością była niesamowicie silną, fascynującą osobowością. Ale nie podoba mi się zarozumialstwo, egocentryzm, a czasami wręcz pogarda, z jaką - podobno - niekiedy traktowała ludzi. To potwornie nie pasuje do autorki ciepłych, mądrych książek dla dzieci.
I kolejna sprawa: chciałam opowieści o Dorocie Terakowskiej. Tymczasem była to bardziej opowieść o porzuconej córce Doroty Terakowskiej, która po śmierci matki - i ojca - próbuje pocieszyć samą siebie. Mam szczerą nadzieję, że się udało. Ale nie tego oczekiwałam po lekturze.

Źle mi się czytało tę książkę. Dużym plusem jest przejrzysty styl, gdzieś pomiędzy dziennikarską suchością a pisarskim rozpasaniem; ot, snucie opowieści, która wciąga - bardzo dobra forma.
Ale gorzej z treścią. Z wielką nieufnością podchodzę do biografii pisarzy spisanych przez dzieci (wystarczy pomyśleć, co zrobił z ojcem syn Mickiewicza). Co prawda obyło się bez...