Na początku poddałem się lekkiej euforii czytania, ponieważ powieść zwiastowała nietuzinkową historię. Panowała atmosfera tajemniczości, co chwila pojawiały się osobliwe postaci, przedstawione na tyle inspirująco, że można było z niecierpliwością wyczekiwać na rozwój wypadków. Tworzyłem sobie nawet lekkie połączenia ze stylem Tima Burtona.
Trzeba też oddać, że mnogość występujących metafor, potrafiła skutecznie zatrzymać mnie na dłużej przy czytaniu. Dlatego dziwiłem się niepochlebnym opiniom.

Niestety, obiecujące rozpoczęcie nie przerodziło się w nic większego. Z każdym kolejnym akapitem byłem coraz mocniej skonsternowany serwowaną treścią. Brak ludzkich zachowań, jakieś zwyczajne interakcje, nie ten adres. Drewniane dialogi niczym z pierwszej lepszej telenoweli. Skoro ciężko mi było wypatrzyć jakąś sensowną fabułę, to myślałem, że może znajdą się aforyzmy? Zdecydowanie nie, jak nie dla psa kiełbasa. I nawet wspomniane bogactwo metafor nie było w stanie przysłonić wad. Ostatnie strony zapewne miały za zadanie wypełnić zobowiązania odnośnie wymaganej objętości książki.

Na książce można przeczytać, że to opowieść o tym, jak chaos niepostrzeżenie wsącza się w ludzkie życie. I wydawca ma poniekąd rację, ponieważ w tej pozycji znajduje się jedynie wielki chaos, nieuporządkowanie. Ciężko nakreślić jakąś intrygę, fabułę. Zwyczajnie nie mam pojęcia jaki był cel autora co do tej książki. Dlatego podejrzewam, że u wielu czytelników w trakcie i po przeczytaniu może zapanować chaos.

Na początku poddałem się lekkiej euforii czytania, ponieważ powieść zwiastowała nietuzinkową historię. Panowała atmosfera tajemniczości, co chwila pojawiały się osobliwe postaci, przedstawione na tyle inspirująco, że można było z niecierpliwością wyczekiwać na rozwój wypadków. Tworzyłem sobie nawet lekkie połączenia ze stylem Tima Burtona.
Trzeba też oddać, że mnogość...