"Biały pejzaż" to zbiór krótkich (i paru dłuższych) opowiadań o ludziach. Ludziach pozornie normalnych, coś w sobie kryjących, duszących. Wystarczy jedna chwila, by ich życie ukazało się im i nam w innych barwach, by podjęli decyzję o zmianie lub by zmiana przyszła do nich. Czasem zakręcone, czasem nudnawe, czasem na pograniczu rzeczywistości i świata mentalnego bohaterów (te najlepsze). Bardzo różne. Warto przebrnąć przez początek, bo dalej jest lepiej. Ale mniej w nich tego stylu Boulangera znanego mi z jego dwóch pozostałych, przetłumaczonych na język polski książek: "Lustra" i "Czy zna pan Maronne" (od nich lepiej jest zacząć).
Sposób pisania Boulangera jest specyficzny, często trzeba się trochę skupić by nadążyć za akcją, za bohaterami, by zrozumieć, co się w ogóle dzieje i czy dalej patrzymy na nich z zewnątrz, czy może już z ich perspektywy, widząc rzeczy, których nie dane jest ujrzeć osobom postronnym. Mi ta dynamika, którą lepiej widać w innych jego książkach, bardzo odpowiada, choć po ocenach widać, że nie każdemu.

"Biały pejzaż" to zbiór krótkich (i paru dłuższych) opowiadań o ludziach. Ludziach pozornie normalnych, coś w sobie kryjących, duszących. Wystarczy jedna chwila, by ich życie ukazało się im i nam w innych barwach, by podjęli decyzję o zmianie lub by zmiana przyszła do nich. Czasem zakręcone, czasem nudnawe, czasem na pograniczu rzeczywistości i świata mentalnego bohaterów...