Wbrew pozorom bardzo treściwa lektura. Wittgenstein "myśli na głos" na temat funkcji stwierdzenia "wiem" w różnych grach językowych. Przy okazji zauważa brak podstawy pod takie stwierdzenie. Bardziej uczciwe wydaje się "wierzę" albo zupełne pomijanie "wiem". W drugim jednak przypadku, "wiem" ukrywa się w każdym stwierdzeniu typu "trawa ma kolor zielony".
Te rozważania mogą się wydawać jałowe, ale budują obraz czegoś niezwykle istotnego filozoficznie. Jesteśmy zanurzeni w języku, którego reguły przyjmujemy nieświadomie. Jakbyśmy podpisali jakąś ciemną umowę społeczną do wyrażania się i komunikowania rzeczy, których absolutnie nie jesteśmy (i nie możemy być) pewni. Gramatyka rządzi nie tylko organizacją zdań, ale ciągnie (raczej wciąga) za sobą nasze myślenie. Język jest wehikułem na torach, a nie swobodnym medium dla myśli. I nawet jeśli to brzmi trywialnie, to nie jest trywialne w rozważaniach Wittgensteina, bo on szuka możliwości bycia rzetelnym w języku i jej nie znajduje. Z filozoficznego punktu widzenia ten tragizm jest poważny.

Wbrew pozorom bardzo treściwa lektura. Wittgenstein "myśli na głos" na temat funkcji stwierdzenia "wiem" w różnych grach językowych. Przy okazji zauważa brak podstawy pod takie stwierdzenie. Bardziej uczciwe wydaje się "wierzę" albo zupełne pomijanie "wiem". W drugim jednak przypadku, "wiem" ukrywa się w każdym stwierdzeniu typu "trawa ma kolor zielony".
Te rozważania mogą...

Wspaniała praca Wittgensteina dotycząca pojęć pewności, wiedzy i wiary. To co przyciąga czytelnika do czytania to zdroworozsądkowe podejście filozofa do sceptycyzmu, świadomy jego limitów i postulujący dosyć pragmatyczne podejście do gier językowych. Lektura charakterystycznie dla uczonego terapeutyczna, wręcz wywołująca katharsis.
Wręcz skłania do zamilknięcia tam gdzie się tylko da i ostrożnego wyrażania poglądów o swojej wiedzy.

Wspaniała praca Wittgensteina dotycząca pojęć pewności, wiedzy i wiary. To co przyciąga czytelnika do czytania to zdroworozsądkowe podejście filozofa do sceptycyzmu, świadomy jego limitów i postulujący dosyć pragmatyczne podejście do gier językowych. Lektura charakterystycznie dla uczonego terapeutyczna, wręcz wywołująca katharsis.
Wręcz skłania do zamilknięcia tam gdzie...

Przemyślenia Wittgensteina dotyczące pewności i wątpienia robią wielkie wrażenie dzięki precyzji sformułowań. Nie ma tutaj niepotrzebnego wodolejstwa ani pisania byleby coś napisać. Czytając "O pewności" czułem się jak uczeń, który miał szczęście uczestniczyć w lekcjach najlepszego, w dodatku uniwersalnego nauczyciela. Zostałem przeprowadzony przez kurs logiki przez wykładowcę, który nie tokował przed samym sobą ale czujnie sprawdzał percepcję słuchacza i pomimo, że nauczanie było "zdalne" zarówno w czasie jak i przestrzeni, czułem się potraktowany indywidualnie - w odpowiednim momencie Mistrz doprecyzowywał postawioną tezę, kiedy indziej, zawsze na czas, powtórzył coś, co mogło umknąć. Dygresje były włączane w tok wykładu tak, aby zilustrować dany przykład nie odbiegając przy tym od głównego nurtu. Tak potrafią tylko najwięksi.

Przemyślenia Wittgensteina dotyczące pewności i wątpienia robią wielkie wrażenie dzięki precyzji sformułowań. Nie ma tutaj niepotrzebnego wodolejstwa ani pisania byleby coś napisać. Czytając "O pewności" czułem się jak uczeń, który miał szczęście uczestniczyć w lekcjach najlepszego, w dodatku uniwersalnego nauczyciela. Zostałem przeprowadzony przez kurs logiki przez...

frazy jak diamenty szlifowane w zazębiający się mechanizm rozumowy. Świadomość, że ostatnie akapity pisane w dniach umierania. Kiedy spaceruję z psem po austriackich fortach o nim najpierw myślę, jeden z największych myślicieli ubiegłego wieku, a ta książka (czyli ten "najpóźniejszy" Wittgenstein) m.z. szczyt tych szczytów

frazy jak diamenty szlifowane w zazębiający się mechanizm rozumowy. Świadomość, że ostatnie akapity pisane w dniach umierania. Kiedy spaceruję z psem po austriackich fortach o nim najpierw myślę, jeden z największych myślicieli ubiegłego wieku, a ta książka (czyli ten "najpóźniejszy" Wittgenstein) m.z. szczyt tych szczytów

Pozycja dla mnie wyjątkowa. Pozwoliła mi ostatecznie uporać się na gruncie logicznym z relatywizmem postmodernizmu. Bardzo warto.

Pozycja dla mnie wyjątkowa. Pozwoliła mi ostatecznie uporać się na gruncie logicznym z relatywizmem postmodernizmu. Bardzo warto.

Rozmyślania dotykają bardzo ważnej kwestii – tego, czego możemy być pewni, wiary dzięki której jesteśmy tego pewni, obrazu świata stanowiącego spójny system wierzeń. Ostatecznie pewność dotycząca faktów zakorzeniona jest w naszej wierze co do ich prawdziwości i niepodważalności. Świetna książka, choć wątki się powtarzają, bo jest to pośmiertna publikacja zapisków autora.

Rozmyślania dotykają bardzo ważnej kwestii – tego, czego możemy być pewni, wiary dzięki której jesteśmy tego pewni, obrazu świata stanowiącego spójny system wierzeń. Ostatecznie pewność dotycząca faktów zakorzeniona jest w naszej wierze co do ich prawdziwości i niepodważalności. Świetna książka, choć wątki się powtarzają, bo jest to pośmiertna publikacja zapisków autora.

Z wielu względów całkiem ciekawa lektura. Po pierwsze "O pewności" to zbiór, którego ostatnie fragmenty Wittgenstein zapisał 2 dni przed śmiercią. Sam temat - zagadnienie wiedzy, pewności, przekonania, etc - wciąż filozoficznie bardzo aktualny. No i wreszcie typowe dla Wittgenstaina perełki-linery jak "505. Zawsze, gdy coś się wie, wie się to z łaski natury."
Warto poświęcić tej książce kilka wieczorów.

Z wielu względów całkiem ciekawa lektura. Po pierwsze "O pewności" to zbiór, którego ostatnie fragmenty Wittgenstein zapisał 2 dni przed śmiercią. Sam temat - zagadnienie wiedzy, pewności, przekonania, etc - wciąż filozoficznie bardzo aktualny. No i wreszcie typowe dla Wittgenstaina perełki-linery jak "505. Zawsze, gdy coś się wie, wie się to z łaski natury."
Warto...

Traktat o bezpodstawności wszystkiego, w co ślepą wierzy większość, a w co ja nigdy uwierzyć nie mogłam musiał mi się spodobać. Wittgenstein jest bardzo specyficzny, wciąż kontrowersyjny i wielu w środowisku filozofów uważa zachwyty nad nim za kiepską modę, ale ja do nich nie należę.

Traktat o bezpodstawności wszystkiego, w co ślepą wierzy większość, a w co ja nigdy uwierzyć nie mogłam musiał mi się spodobać. Wittgenstein jest bardzo specyficzny, wciąż kontrowersyjny i wielu w środowisku filozofów uważa zachwyty nad nim za kiepską modę, ale ja do nich nie należę.