Sposób myślenia Hume'a jest genialny, a jednocześnie zaskakująco prosty. Początkowo byłam zachwycona, wysnułam nawet teorię, że być może zawarł on w tej książeczce sposób na szczęście, jeśli tylko pójdzie się odpowiednią drogą interpretacji. Mój entuzjazm jednak opadał stopniowo w miarę czytania, im bliżej końca, tym mniej się zgadzałam z wywodami autora. Nie da się zaprzeczyć, że droga jego rozumowania jest niezwykle sceptyczna i racjonalna, jednak Hume sam w którymś momencie zawarł myśl o tym, że nadmiar sceptyzmu do niczego nie prowadzi. Nie przeszkodziło mu to jednak w dalszym podważaniu wszystkiego. Jako osoba wierząca niestety nie mogę zgodzić się ze wszystkim co twierdził, jednak podstawy, na których oparł "działanie" rozumu ludzkiego są według mnie jak najbardziej trafne.

Sposób myślenia Hume'a jest genialny, a jednocześnie zaskakująco prosty. Początkowo byłam zachwycona, wysnułam nawet teorię, że być może zawarł on w tej książeczce sposób na szczęście, jeśli tylko pójdzie się odpowiednią drogą interpretacji. Mój entuzjazm jednak opadał stopniowo w miarę czytania, im bliżej końca, tym mniej się zgadzałam z wywodami autora. Nie da się...

Lubię Hume'a, moim zdaniem TOP 10 filozofów jakich czytałem.

Studiowało się tą filozofię w sumie bodajże 6 lat, więc i troszkę filozoficznych książek się przeczytało. To książka z mojej półki "różności", wrzucam tu te setki książek które przeczytałem w życiu w latach 2000-2019.

Lubię Hume'a, moim zdaniem TOP 10 filozofów jakich czytałem.

Studiowało się tą filozofię w sumie bodajże 6 lat, więc i troszkę filozoficznych książek się przeczytało. To książka z mojej półki "różności", wrzucam tu te setki książek które przeczytałem w życiu w latach 2000-2019.

Filozofia Badań dotyczących rozumu ludzkiego to projekt empirystyczny, oparty na doświadczeniu kształtowanym później przez nasz rozum i przekształcanym w idee. Można wyszczególnić tu cztery elementy: impresje zmysłowe, refleksyjne oraz idee pamięci i wyobraźni. Dwie pierwsze pozwalają na podstawie zmysłów kształtować nawyki, której możemy rozróżniać i używać na podstawie styczności, podobieństwa i przyczyny/skutku.
Pamięć pozwala nam jako idea zbiorowiska idei wracać do naszego przeszłego doświadczenia, natomiast wyobraźnia pozwalają kształtować idee bez odniesienia do świata zewnętrznego.
Projekt ten, niesamowicie ambitny jest też na umiarkowanym sceptycyzmie Hume'a
Nie możemy nigdy jasno wykazać że skutek wynika z konkretnej przyczyny, że nasze doświadczenie nas nie zawodzi. W zrozumieniu tego wszystkiego pomaga piękny styl pisania Hume'a , bardzo przejrzysty i zawierający dużo przykładów dzięki którym czytelnik może zrozumieć co autor ma na myśli. Konstrukcja pracy, oparta na krótkich esejach bardzo w tym pomaga. Szczególnie warto pochwalić esej "O cudach", stanowczą krytykę idei cudów i zabobonów.

Filozofia Badań dotyczących rozumu ludzkiego to projekt empirystyczny, oparty na doświadczeniu kształtowanym później przez nasz rozum i przekształcanym w idee. Można wyszczególnić tu cztery elementy: impresje zmysłowe, refleksyjne oraz idee pamięci i wyobraźni. Dwie pierwsze pozwalają na podstawie zmysłów kształtować nawyki, której możemy rozróżniać i używać na podstawie...

Ważny filozof w historii idei. Bardzo ciekawe założenia empiryczne, analiza idei złożonych czy przyczynowości. Niezwykle interesujący głos w dyskusji na temat istnienia Boga.

Ważny filozof w historii idei. Bardzo ciekawe założenia empiryczne, analiza idei złożonych czy przyczynowości. Niezwykle interesujący głos w dyskusji na temat istnienia Boga.

Zapoznanie się z historią filozofii pozostawiło we mnie - mimo braku bezpośredniego kontaktu z pismami czołowych filozofów do XVIII wieku włącznie - przypuszczenie, że David Hume to pierwszy filozof w dziejach, do którego drużyny chciałbym się zapisać, może poza paroma starożytnymi, jak Pyrron, którzy nie zostawili pism wcale albo prawie wcale. Być może powinienem jeszcze spotkać się z kilkoma twarzą w twarz, szczególnie empirystycznymi poprzednikami Hume'a (których dzieła w polskim przekładzie są ledwo do zdobycia),ale z dużą dozą prawdopodobieństwa mogę teraz to przypuszczenie potwierdzić. Jestem wręcz skłonny tytułować wielkiego Szkota ojcem tej filozofii, która mnie pasjonuje i którą uwielbiam, przed którym nie było prawie nic. Zaprawdę tak dalece "jakość", dorzeczność i jasność jego myśli przewyższa rozumowanie wszystkich poprzednich filozofów, że zdaje mi się to drugie, hiperbolizując rzecz jasna, jeno błądzeniem po omacku w krainie czarów, a nie faktycznym umiłowaniem mądrości. Wreszcie znalazł się ktoś, kto jednocześnie: uwolnił się radykalnie od teologii (wbijając filozofii religii w bardzo zgrabny sposób niejedną szpilkę - szczególnie ładny fragment zbijający wyjaśnienie zła na świecie, jakim posługiwał się chociażby św. Augustyn),nie bał się dochodzić do wniosków obrazoburczych i budzących sprzeciw "chłopskiego rozumu" (jak przede wszystkim centralna koncepcja obalająca rzeczywistość przyczyny i skutku),a nade wszystko zachował spójność, zasadność i porządek wywodu, nie uciekając w krzywe uliczki, rozumując - choć oryginalnie - klarownie i sensownie. Nie przytakuję Hume'owi na każdym kroku, ale na większości owszem. Jakby jeszcze tego było mało, praca jego ma formę po pierwsze całkiem przystępną jak na dość abstrakcyjne zagadnienia, a po drugie wyposażoną nawet w pewną dozę ironii i humoru. Przykre to naprawdę, że o Kancie, Nietzschem, Platonie, Arystotelesie czy Kartezjuszu słyszeć musiał chyba każdy, kto nie chowa się w ahumanistycznym, akulturalnym schronie (a również sporo tych schowanych),a o Humie już niemal wyłącznie ci, którzy choć na parę godzin zainteresowali się konkretnie filozofią.

8.5/10

Zapoznanie się z historią filozofii pozostawiło we mnie - mimo braku bezpośredniego kontaktu z pismami czołowych filozofów do XVIII wieku włącznie - przypuszczenie, że David Hume to pierwszy filozof w dziejach, do którego drużyny chciałbym się zapisać, może poza paroma starożytnymi, jak Pyrron, którzy nie zostawili pism wcale albo prawie wcale. Być może powinienem jeszcze...

Filozofia Davida Hume'a to przykład myślenia jasnego i precyzyjnego a przy tym niezwykle odkrywczego. Ścisłość wywodów w "Badaniach..." wcale nie wyklucza ich nowatorstwa. Wręcz przeciwnie - przełomowe idee przemawiają tu do umysłu ze wzmożoną siłą właśnie dlatego, że są ujęte prosto i klarownie. Zwłaszcza jedna z nich - dotycząca pojęcia konieczności, która zapewniła szkockiemu filozofowi niezwykle istotne miejsce w historii filozofii.

Hume zauważa, że wiążąc w sposób konieczny przyczyny i skutki (na przykład formułując prawa przyrody),wnioskujemy z doświadczenia przeszłego o doświadczeniu przyszłym. Jednak dokonuje się to nie na podstawie rozumu, tylko nawyku. Hume postrzega w związku z tym ludzi jako kierujących się bardziej instynktem niż rozumem. Doświadczenie uznaje zaś za jedyne źródło wiedzy, która jednak jest niepewna, ponieważ mogą ją unieważnić przyszłe impresje. Trzeba także dodać, że myśliciel ten jest krytykiem wszelkich światopoglądów nieopartych na wiedzy o faktach - religii i spekulatywnej metafizyki. Naturalizm, empiryzm, sceptycyzm - to kategorie które opisują najkrócej filozofię Hume'a.

Znakomity, żywy język Davida Hume'a pozwala na to, by uważać "Badania..." nie tylko za ważne dzieło filozoficzne, ale i literackie. To nie skostniała myśl akademicka lecz pełne pasji eseje publicysty. Z pewnością są w stanie obudzić z "dogmatycznej drzemki" nie tylko Immanuela Kanta.

Filozofia Davida Hume'a to przykład myślenia jasnego i precyzyjnego a przy tym niezwykle odkrywczego. Ścisłość wywodów w "Badaniach..." wcale nie wyklucza ich nowatorstwa. Wręcz przeciwnie - przełomowe idee przemawiają tu do umysłu ze wzmożoną siłą właśnie dlatego, że są ujęte prosto i klarownie. Zwłaszcza jedna z nich - dotycząca pojęcia konieczności, która zapewniła...