Im jestem starsza tym wyraźniej dociera do mnie że niektóry pozycje, dla uproszczenia nazwę je klasykami, powinny być czytane w odpowiednim momencie naszego życia bo inaczej tracą swój urok i nie są odbierane przez czytelnika tak jak na to zasługują.
Ilustracją tych przemyśleń jest książka "Grek Zorba" Nikosa Kazantzakisa którą powinnam przeczytać ze 20 lat temu aby docenić ją w pełni. Jestem przekonana że wtedy byłabym zachwycona, teraz zaś kiedy młodzieńcze plany, myśli i postawy zostały już dawno skonfrontowane z prawdziwym życiem lektura ta nie miała żadnej magii a jej czytanie bardziej mnie nużyło niż zachwycało.

Bohaterowie powieści to dwie przeciwstawne charaktery i osobowości. Tytułowy Aleksy Zorba to hedonista, kochający wszystko i każdego. Biorący życie garściami bez względu na konsekwencje. Jest kobieciarzem, uwielbia jeść a emocje które w nim buzują wyraża tańcem i grą na santuri.
Jego "uczniem" jest 35-latek wychowany w dobrobycie i dostatku który szuka jakiegoś sensu w swoim życiu. Osiedla się więc na Krecie gdzie postanawia wydobywać węgiel a tak naprawdę snuje się całe dnie bez większego celu snując swoje przemyślenia o sensie życia i dążeniu do szczęścia.
Zorba staje więc jego prawą ręką: brygadzistą i jednocześnie nauczycielem życia który pokazuje że największe szczęście jest w rzeczach prostych i blisko nas.

Ta książka to tak naprawdę rozprawa filozoficzna którą można by zatytułować "O szczęściu". Co strona to piękny cytat (książka którą czytałam mój mąż kupił lata temu w antykwariacie i była ona pełna notatek na marginesach i popodkreślanych "złotych myśli"), co wydarzenia to historia z której powinniśmy wyciągnąć jakieś wnioski.
Piękny język, piękna idea ale jak dla mnie, osoby w wieku prawie 40 -lat, za dużo w tym naiwności. Chciałabym aby życie było tak proste jak opisuje to Zorba ale niestety nie jest. Wyrosłam już z takich lektur.

Im jestem starsza tym wyraźniej dociera do mnie że niektóry pozycje, dla uproszczenia nazwę je klasykami, powinny być czytane w odpowiednim momencie naszego życia bo inaczej tracą swój urok i nie są odbierane przez czytelnika tak jak na to zasługują.
Ilustracją tych przemyśleń jest książka "Grek Zorba" Nikosa Kazantzakisa którą powinnam przeczytać ze 20 lat temu aby...