Książka okazała się niezawodną klasyką i pomogła w czytelniczym zastoju. Skomplikowana intryga i mroczny nastrój wiktoriańskiej powieści sensacyjnej okazały się lekturą w sam raz na zimne i deszczowe wieczory. Jeśli lubicie ten gatunek powieści, ze skrupulatnie budowanymi wątkami i dość wolną (nie mylić z nudną) narracją, to może być książka dla Was.

Książka okazała się niezawodną klasyką i pomogła w czytelniczym zastoju. Skomplikowana intryga i mroczny nastrój wiktoriańskiej powieści sensacyjnej okazały się lekturą w sam raz na zimne i deszczowe wieczory. Jeśli lubicie ten gatunek powieści, ze skrupulatnie budowanymi wątkami i dość wolną (nie mylić z nudną) narracją, to może być książka dla Was.

Nie jest to Jane Austen,ale dobrze się czyta.

Nie jest to Jane Austen,ale dobrze się czyta.

Powieść zapowiadała się dobrze, ale gdzieś po drodze poczułam wielkie znużenie, i znudzenie.
Lubię obszerne książki, ale nie tak przegadane jak powieść Braddon.
Trzeba się przyzwyczaić do specyficznego, nieco staroświeckiego jezyka i sposobu narracji.
Bohater jest sympatyczny, ale akcja nie powala.
Średni zachwyt.

Powieść zapowiadała się dobrze, ale gdzieś po drodze poczułam wielkie znużenie, i znudzenie.
Lubię obszerne książki, ale nie tak przegadane jak powieść Braddon.
Trzeba się przyzwyczaić do specyficznego, nieco staroświeckiego jezyka i sposobu narracji.
Bohater jest sympatyczny, ale akcja nie powala.
Średni zachwyt.

Niby lubię takie klimaty, ale ta powieść mnie zmęczyła. Sensacja z tego słaba.

Niby lubię takie klimaty, ale ta powieść mnie zmęczyła. Sensacja z tego słaba.

Opowieść obyczajowa z wątkami kryminalnymi. Autorka stworzyła ciekawe postacie, nikogo nie czyniąc bohaterem bez skazy. Każdaz postaci w któryms momencie popełnia bład który ma poważne konsekwencje. Przyznaje że czarny charakter nie wzbudził mojej niechęci, rozumiałam pobudki, którymi postać się kierowała. Może nie była najsympatyczniejsza i miała wady, ale zarazem była bardzo ludzka w swoich pragnieniach i motywach. Nie miałam za to za grosz współczucia dla ofiar. W najlepszym razie określiłam bym je jako irytujace. W czasie lektury przyszło mi na myśl ze wiele powieści opowiadajacych o tragicznych losach kobieta, która pragnęły uwolnić sie z nieudanego i niesatysfakcjonujacego małzenstwa (jak w "Annie Kareninie" czy "Pani Bovary") sa juz tylko opisem przeszlosci. W czasach rozwodow, do wielu zbrodni i nieszczesc juz nie dochodzi.

Opowieść obyczajowa z wątkami kryminalnymi. Autorka stworzyła ciekawe postacie, nikogo nie czyniąc bohaterem bez skazy. Każdaz postaci w któryms momencie popełnia bład który ma poważne konsekwencje. Przyznaje że czarny charakter nie wzbudził mojej niechęci, rozumiałam pobudki, którymi postać się kierowała. Może nie była najsympatyczniejsza i miała wady, ale zarazem była...

Zaskakująco współczesna powieść, nieznanej polskiemu czytelnikowi autorki. Jest to na poły kryminalna na poły obyczajowa historia zbrodni i jej konsekwencji. Sama intryga, od początku przewidywalna, ma tak naprawdę, jak dla mnie, drugorzędne znaczenie. Osią całej historii są bowiem dwie postacie- Milady i Robert Audley. To poprzez ich dzieje i ich portrety autorka porusza wiele naprawdę ważnych kwestii społecznych, które w ówczesnej literaturze były skrzętnie pomijane. Mamy tutaj poruszony problem depresji poporodowej z lubością przez mężczyzn lekarzy określaną mianem obłędu. Mamy tragiczną historię kobiety, która chcąc wyrwać się z koszmarnej biedy posuwa się do okropnych rzeczy i mamy też związek homoseksualny, opisany w nieco zawoalowany sposób ale dla współczesnego czytelnika jasny. Autorka wskazuje też na niesprawiedliwość społeczną wykluczającą sporą grupę ludzi poza nawias tylko z racji biedy bądź braku "wysokiego urodzenia". Ludziom z tzw. nizin społecznych odmawiano nawet prawa do wyższych uczuć-chociażby wrażliwości czy współczucia. Stali jedynie szczebel wyżej niż zwierzęta. Podobnie przedstawiała się sytuacja kobiet, które jako taką swobodę miały w granicach wyznaczających im rolę potulnych, nieco przewrażliwionych głupiutkich istotek, którym należy pobłażać i nie traktować,broń Boże, poważnie. Wszelkie przejawy niezależności należało tępić w zarodku a wobec wyjątkowo upartych istot zawsze był w zanadrzu dom dla obłąkanych gdzie takie biedaczki mąż czy ojciec mógł bez trudu zamknąć na całe życie. Bardzo ciekawa powieść. Czyta się ją znakomicie również z racji języka, który nie brzmi tak jak w powieściach chociażby Wilkie Collinsa. Polecam, świetna rozrywka, która skłania również do przemyślenia kilku kwestii.

Zaskakująco współczesna powieść, nieznanej polskiemu czytelnikowi autorki. Jest to na poły kryminalna na poły obyczajowa historia zbrodni i jej konsekwencji. Sama intryga, od początku przewidywalna, ma tak naprawdę, jak dla mnie, drugorzędne znaczenie. Osią całej historii są bowiem dwie postacie- Milady i Robert Audley. To poprzez ich dzieje i ich portrety autorka porusza...

Wiktoriański kryminał, z nutką szaleństwa w tle... cóż, po ciężkim roku szkolnym sięgałam po "Tajemnicę Lady Audley" z nadzieją, że pozwoli mi odreagować i przenieść się do epoki, która bezpowrotnie minęła. Nie zawiodłam się, a co więcej, moja lista "Książkowych miłości wszech czasów" zyskała jednego, cudownego członka.

Zacznijmy jednak od początku. Tytułow Lucy Audley to na pozór urocza i nieco naiwna młoda żona sir Michaela Audleya. Na pierwszy rzut oka, jej jedyną fanaberię stanowi otaczanie się przesadnym przepychem. Nie dajcie się jednak zwieść, bowiem przeszłość Lucy kryje wiele niechlubnych tajemnic. Za jedną z nich ktoś będzie musiał przypłacić życiem.

Naturalnie, polecam tę klasykę każdemu, kto tylko stanie na mojej drodze. Jeśli jednak "Tajemnica (...)" wpadnie już w wasze łapki, pamiętajcie o jednym: powieść liczy sobie ładnych "parę" lat, toteż styl, obyczajność i reszta klimatycznych elementów, może na początku wydać wam się cokolwiek zaskakująca.

Wiktoriański kryminał, z nutką szaleństwa w tle... cóż, po ciężkim roku szkolnym sięgałam po "Tajemnicę Lady Audley" z nadzieją, że pozwoli mi odreagować i przenieść się do epoki, która bezpowrotnie minęła. Nie zawiodłam się, a co więcej, moja lista "Książkowych miłości wszech czasów" zyskała jednego, cudownego członka.

Zacznijmy jednak od początku. Tytułow Lucy Audley to...

Uwielbiam klimat starych, XIX-wiecznych powieści. Równocześnie często słucham o różnorakich sprawach kryminalnych. Niestety tych dwóch pasji najczęściej nie da się realizować jednocześnie, więc zawsze bardzo się cieszę, gdy napotykam wiktoriańskie opowieści z wątkiem kryminalnym.

Tak było również w przypadku "Tajemnicy lady Audley". Tekst porwał mnie od pierwszych stron i choć bardzo szybko można się domyślić kim tak naprawdę jest tytułowa lady Audley oraz jaką tajemnicę skrywa, to klimat powieści i dobrze odmalowane postacie nie dają się ani chwilę nudzić. Szczególnie polubiłam postać Roberta Audleya, dobrodusznego sybarytę, który w obliczu tajemniczego zniknięcia przyjaciela rezygnuję ze swojego wygodnego trybu życia i uporczywie, ale równocześnie zgodnie z zasadami, dąży do rozwikłania tej zagadki.

Także Lucy, tytułowa lady Audley nie mogłaby zostać lepiej nakreślona. Prawdziwa femme fatale o dziewczęcej urodzie i usposobieniu, pod którymi to atrybutami ukrywa swoją drugą, bezwzględną twarz.

I kiedy już wydaje nam się, że wszystko wiemy i niczym Wielki Brat śledzimy posunięcia Roberta, na przemian przybliżającego się i oddalającego od odkrycia prawdy, następuje nagły zwrot i zupełnie niespodziewane zakończenie.

Powieść zdecydowanie mnie ujęła i bardzo się zdziwiłam, że nie wszystkim się podoba. Ale też każdy ma swój gust, czego innego oczekuje po powieściach. Osobiście nie potrafię czytać współczesnych książek i choć miałam kilka podejść do bestsellerowych thrillerów to już się chyba do nich nie przekonam. Bezpowrotnie nasiąkłam starymi powieściami i widocznie nie da się już tego zmienić ;)

Uwielbiam klimat starych, XIX-wiecznych powieści. Równocześnie często słucham o różnorakich sprawach kryminalnych. Niestety tych dwóch pasji najczęściej nie da się realizować jednocześnie, więc zawsze bardzo się cieszę, gdy napotykam wiktoriańskie opowieści z wątkiem kryminalnym.

Tak było również w przypadku "Tajemnicy lady Audley". Tekst porwał mnie od pierwszych stron...

Wiktoriański kryminał. Może książka nie powala swoją flegmatycznie ciągnącą się akcją i przeładowaniem filozoficznymi rozważaniami głównego bohatera, ale ma swój urok, tajemniczość i klimat, dość mroczny. Kłamstwa, sekrety, intrygi i morderstwo. Jak na powieść pisaną przez kobietę w tamtych czasach, to muszę powiedzieć, że sprytnie sobie wymyśliła to wszystko. Minus... od samego początku czytelnik wie o co kaman. A szkoda, bo o wiele ciekawiej byłoby się dowiedzieć wszystkiego na końcu

Wiktoriański kryminał. Może książka nie powala swoją flegmatycznie ciągnącą się akcją i przeładowaniem filozoficznymi rozważaniami głównego bohatera, ale ma swój urok, tajemniczość i klimat, dość mroczny. Kłamstwa, sekrety, intrygi i morderstwo. Jak na powieść pisaną przez kobietę w tamtych czasach, to muszę powiedzieć, że sprytnie sobie wymyśliła to wszystko. Minus... od...

Świetny wiktoriański kryminał z interesująco rozpisanymi postaciami. Niby się wszystkiego możesz domyślić a i tak jest kilka większych lub mniejszych nieprzewidywalnych zwrotów akcji.

Świetny wiktoriański kryminał z interesująco rozpisanymi postaciami. Niby się wszystkiego możesz domyślić a i tak jest kilka większych lub mniejszych nieprzewidywalnych zwrotów akcji.