Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przegadana, pozbawiona akcji, z paroma fabularnymi wyjątkami wręcz nudna.

Ciągłe dygresje głównych bohaterów niezmiernie irytują, a tło jakie autor nakreśla wcale nie wydaje się interesujące (choć powinno, bo to niezwykle zajmujący okres naszej historii). Wyjaśnianie poślednich zagadek czytelnikowi u schyłku książki można zaś odebrać jako afront ku jego dedukcji.

Przegadana, pozbawiona akcji, z paroma fabularnymi wyjątkami wręcz nudna.

Ciągłe dygresje głównych bohaterów niezmiernie irytują, a tło jakie autor nakreśla wcale nie wydaje się interesujące (choć powinno, bo to niezwykle zajmujący okres naszej historii). Wyjaśnianie poślednich zagadek czytelnikowi u schyłku książki można zaś odebrać jako afront ku jego dedukcji.

1. stworzyć tajemniczą narrację związaną z głównym bohaterem i jego schedą (jest); 2. wprowadzić postać kobiecą, by skonstruować typowo szlachecką miłostkę (jest); 3. dodać tło polityczne, wprowadzając także konflikty na polu narodowym, etnicznym (jest); 4. wrzucić tysiąc anachronizmów, które powtarzane kolejny tysiąc razy stworzą wrażenie klimatu XVII w. (jest); 5. połączyć to tak, żeby ze sobą współgrało (ups, nie udało się).

Komuda miał dobry pomysł, miał ciekawie zapowiadających się bohaterów, świetne tło narracyjne. Wygląda na to, że przygotował się, poczynił notatki, skonstruował plan. Ale zabrakło czegoś. Warsztatu, stylu, logiki i - po prostu - fabuły.

Dobrze, że po "Wilczym gnieździe" było już tylko lepiej.

1. stworzyć tajemniczą narrację związaną z głównym bohaterem i jego schedą (jest); 2. wprowadzić postać kobiecą, by skonstruować typowo szlachecką miłostkę (jest); 3. dodać tło polityczne, wprowadzając także konflikty na polu narodowym, etnicznym (jest); 4. wrzucić tysiąc anachronizmów, które powtarzane kolejny tysiąc razy stworzą wrażenie klimatu XVII w. (jest); 5....

Nie mnie oceniać, jaki był klucz doboru opowiadań do zbioru (a zarazem uhonorowania zwycięzców), ale - jakikolwiek by nie był - doprowadził do zestawienia całkowicie skrajnych wobec siebie przejawów twórczości. Od, niestety, bardzo infantylnych i wręcz ziejących merytorycznymi błędami; po naprawdę niezłe, lub nawet dobre. Jako, że (podobno) warto pisać tylko o tym, co pozytywne, to pochwały muszą należeć się opowiadaniom "Kres cudów", "Lekcja samotności" i tytułowym "Szponom i kłom". Tylko tyle i aż tyle.

Nie mnie oceniać, jaki był klucz doboru opowiadań do zbioru (a zarazem uhonorowania zwycięzców), ale - jakikolwiek by nie był - doprowadził do zestawienia całkowicie skrajnych wobec siebie przejawów twórczości. Od, niestety, bardzo infantylnych i wręcz ziejących merytorycznymi błędami; po naprawdę niezłe, lub nawet dobre. Jako, że (podobno) warto pisać tylko o tym, co...