Ta krótka książka to literacki Hołd Maraia dla swojego mentora - Krudiego alias Sindbada, wielkiego węgierskiego pisarza, piewcę dawnych Węgier, kraju, który na zawsze zniknął z mapy po I Wojnie Światowej. Wtedy to Wielkiego Węgry zostały mocą traktatu z Trianon, poddane de facto rozbiorowi (W wyniku ustaleń traktatu Węgry utraciły dostęp do morza, niemal 2/3 obszaru państwa oraz tyle samo ludności). Ta wielka rana jest widoczna w twórczości Maraiego gołym okiem, boli go to co się stało z wielką Monarchią Austro-Węgierską, z węgierską ziemią, krainą niemal baśniową, która zniknęła na zawsze z powierzchni Europy, jak znika, stopniowo upuszczana do rozkopanego grobu, trumna z nieboszczykiem podczas pogrzebu. Boli to też bohatera powieści, Sindbada, prawdziwego sybarytę i nomadę, którego ostatni dzień życia, spędzonego głównie w restauracjach, kafejkach, słynnych budapesztańskich termach i wygodnych dorożkach, śledzimy na kartach tej powieści. Proza Maraia, sentymentalnego reakcjonisty, to rzecz najwyższej jakości, wysmakowana jak gęsty gulasz z duszoną wołowiną i ostrą zieloną papryczką w peszteńskim szynku, mądra, jak nestor szlacheckiego rodu podczas familijnego spotkania i smutna, jak sam Sandor Marai, czarodziej węgierskiej literatury i ostatni epigon przedtrianońskich „bohaterskich czasów”, jak nazywa minioną epokę, w tej książce. Jedynym minusem dla polskiego czytelnika, może być ogromna liczba nazw miejsc i nazwisk, ważnych w węgierskich historii i kulturze, a u nas kompletnie nieznanych, które utrudniają lekturę.

Ta krótka książka to literacki Hołd Maraia dla swojego mentora - Krudiego alias Sindbada, wielkiego węgierskiego pisarza, piewcę dawnych Węgier, kraju, który na zawsze zniknął z mapy po I Wojnie Światowej. Wtedy to Wielkiego Węgry zostały mocą traktatu z Trianon, poddane de facto rozbiorowi (W wyniku ustaleń traktatu Węgry utraciły dostęp do morza, niemal 2/3 obszaru...