Zauważyłam ją na targu taniej książki, nad morzem. Przyciągnęła mnie swoją okładką. Potem nazwiskiem. I zdaniem "Była sobie raz dziewczynka, która nauczyła się bać". Oraz tym, że akcja dzieje się w Tampere, mieście, którym byłam.

Młodzieżowy kryminał, w którym wszystko jest podane na tacy, bez zbędnych zwrotów akcji, dość spójną fabułą, jak na literaturę dla nastolatków. Zgrabnie się rozpędza, by pod koniec dość mocno zwolnić. Czytałam ją raz szybciej, raz wolniej, momentami wciągała tak, że musiałam doczytać, później zostawiałam ją, bo i bohaterowie potrzebowali odpocząć. Najbardziej podobał mi się styl, chociaż niektóre wstawki z przeszłości bohaterki mnie nie kupiły.
Konstrukcja nie jest idealna, nie wzbudziła we mnie zachwytu, jednak czas, który przy niej spędziłam nie był stracony.
Jest lekka, jest łatwa, jest przyjemna. Nie udaje. Bohaterowie są jednowarstwowi, zero-jedynkowi.
Główna bohaterka, Lumikki, wpakowała się w coś, w co wpakować się nie powinna. I sama zamierza rozwiązać zagadkę. Czasami jest nieśmiertelna, czasami niczym heros, bandziory nieporadni. Ale mimo wszystko - opisy, styl, akcja mogą zapewnić nam lekką dawkę przyjemności.
Jest dobra, nie spodziewałam się cudów i cudów nie znalazłam. Jest to zwyczajnie dobra pozycja, na leniwe poranki przy kawie i papierosie.

Zauważyłam ją na targu taniej książki, nad morzem. Przyciągnęła mnie swoją okładką. Potem nazwiskiem. I zdaniem "Była sobie raz dziewczynka, która nauczyła się bać". Oraz tym, że akcja dzieje się w Tampere, mieście, którym byłam.

Młodzieżowy kryminał, w którym wszystko jest podane na tacy, bez zbędnych zwrotów akcji, dość spójną fabułą, jak na literaturę dla nastolatków....