[Nie spodziewaj się wybitnej recenzji, to moja personalna opinia!]

Chociaż pierwszy tom nie wywarł na mnie jakichś specjalnych wrażeń, to sięgnęłam po kontynuację. Wiem, że serie potrzebują się rozkręcić, więc dałam jej szansę.

Styl pisania jest nadal lekki, niewymagający, całkiem szybko przeszłam przez całą książkę. Opisy pomogły mi wyobrazić sobie sceny akcji i były ciekawie napisane. Tak samo fabuła, całkiem szybka, bo nie była jakaś skomplikowana. Bez większego problemu odgadłam, jak dane wątki potoczą się, ale nadal, nie przy wszystkich. Chociaż była zupełnie inna niż w tomie pierwszym, historia z sektą przypadła mi bardziej do gustu niż gang narkotykowy.

Główna bohaterka nic się nie zmieniła (nie liczę wyglądu, konkretniej włosów, to nastąpiło w pierwszym tomie). Nadal posiada nierealne umiejętności detektywistyczne, niektóre momenty były wręcz niesamowicie naciągane. Jej zachowania są irytujące. Mam wrażenie, że pod względem charakteru było bardziej znośna niż w pierwszym tomie. Przy zmianie perspektywy nie czułam tego, co przy poprzedniej części - w końcu można od niej odpocząć. Być może to dzięki fabule, bo zdecydowanie dotyczy naszej Lumikki, konkretniej jej siostry, nie wplątała się w to przypadkowo (odnoszę się do opisu, gdzie jest to napisane, bo nie chcę nikomu spoilerować).

Cieszę się, że dowiadujemy się więcej na temat Lumikki. Ten konkretny wątek z jej przeszłości skłonił mnie do głębszych myśli. Zapadł mi on najbardziej w pamięć i czytało mi się o nim najprzyjemniej. Jakby nie patrzeć, porusza dosyć ciężki temat (przynajmniej jak dla mnie).

Drugoplanowi bohaterowie również są ciekawi. Mają własny charakter i osobowość. Najbardziej zainteresowała mnie Lenka. Jest to jedna z najlepiej zbudowanych postaci, które spotkałam w całej tej serii. Bardzo intrygująca i tajemnicza.

Nadal irytowały mnie niektóre fragmenty piosenek. Myślę, że mogły się w ogóle nie pojawiać. Nie było tutaj rozwiniętych niektórych wątków z pierwszego tomu, do których myślę, że warto wrócić, ale nie jest to nic dziwnego. W końcu drugi tom opowiada coś zupełnie innego.

Podsumowując, drugi tom w moim odczuciu jest zdecydowanie lepszy od pierwszego. Warto go przeczytać. Wniósł ciekawe myśli, dał nawet trochę przyjemności z czytania. Mam zamiar przeczytać jeszcze trzeci tom, aby zobaczyć, czy jakoś wrócimy do wątków z pierwszego tomu. W dodatku to ostatnia książka z serii, więc chcę zobaczyć, jak się zakończy nasza podróż z Lumikki.

[Nie spodziewaj się wybitnej recenzji, to moja personalna opinia!]

Chociaż pierwszy tom nie wywarł na mnie jakichś specjalnych wrażeń, to sięgnęłam po kontynuację. Wiem, że serie potrzebują się rozkręcić, więc dałam jej szansę.

Styl pisania jest nadal lekki, niewymagający, całkiem szybko przeszłam przez całą książkę. Opisy pomogły mi wyobrazić sobie sceny akcji i były...

"Była sobie raz dziewczynka, która miała tajemnice..."

Lumikki po ekstremalnych przeżyciach związanych z mafią narkotykową wylatuje do Pragi, aby samotnie odpocząć od kłopotów i chaosu.
Te jednak znajdują ją i tam.
A Lumikki znów będzie musiała złamać swoją życiową dewizę - trzymać się z dala od rzeczy, które cię nie dotyczą.
Na ulicy zaczepia ją dziewczyna, Lenka, podająca się za jej siostrę. Od tego momentu wakacje Lumikki zamieniają się w kolejny koszmar. A z czasem historia Lenki staje się coraz dziwniejsza. Ostatecznie - tragiczna.
Główna bohaterka znów będzie musiała dużo uciekać - przed śmiercią i nie tylko.
🤍
"Białe jak śnieg" czyta się błyskawicznie. Prosty język i wartka akcja sprawia, że ani się obejrzysz a książka będzie skończona.
Historia sama w sobie jest bardzo ciekawa. Czytelnik stopniowo domyśla się prawdy, a mimo to pojawią się plot twist i jest nawet spore BOOM.
Co do niektórych bohaterskich dokonań Lumikki mam trochę wątpliwości. Nawet fikcja literacka powinna być bardziej prawdopodobna. Ale uznam, że dziewczyna ma duże zdolności i ogromne szczęście.
Plusem jest jednak fajnie rozwinięty wątek miłosny z osobą transseksualną. Nie spotkałam się z tym wcześniej nigdzie, ale z chęcią przeczytałabym coś podobnego.

"Była sobie raz dziewczynka, która miała tajemnice..."

Lumikki po ekstremalnych przeżyciach związanych z mafią narkotykową wylatuje do Pragi, aby samotnie odpocząć od kłopotów i chaosu.
Te jednak znajdują ją i tam.
A Lumikki znów będzie musiała złamać swoją życiową dewizę - trzymać się z dala od rzeczy, które cię nie dotyczą.
Na ulicy zaczepia ją dziewczyna, Lenka,...

Przeczytałam tę powieść w ramach wyzwania grudniowego, w którym trzeba było przeczytać książkę z motywem śniegu. Jednak paradoksalnie to w pierwszym tomie, który miał tytule krew, było go dużo, a ten tom dział się w czerwcu i śnieg był tu tylko metaforą.
Według mnie fabuła tej części była nieco bardziej interesująca, było więcej tajemnic, nie wszystko zostało tak szybko ujawnione. Dowiadujemy się również więcej na temat przeszłości Lumikki, a zakończenie sugeruje, że ten temat będzie rozwijany w ostatnim tomie trylogii. Historia była wciągająca, czytało się szybko. Dodatkowo mogłam, tym razem literacko, wrócić na chwilę do Pragi, którą odwiedziłam już dwa razy.

Przeczytałam tę powieść w ramach wyzwania grudniowego, w którym trzeba było przeczytać książkę z motywem śniegu. Jednak paradoksalnie to w pierwszym tomie, który miał tytule krew, było go dużo, a ten tom dział się w czerwcu i śnieg był tu tylko metaforą.
Według mnie fabuła tej części była nieco bardziej interesująca, było więcej tajemnic, nie wszystko zostało tak szybko...

uważam, że ta książka miała dobry pomysł na siebie, ale autorka chciała także trochę romansu (wiecie, ludzie aro/ace nie istnieją so musiał być motyw miłosny); ale autorka nie chciała żeby to był kolejny-hetero-romans, typowy, tak jak Lumikki nie jest typową postacią (może zbyt egdy czasami, ale cmone, dorastałam gdy bycie emo było modne); ale czuje się jakby to było queerowe i nie-queerowe, queerfobiczne w tym samym czasie (wybaczcie jeśli ktoś uważa to zaspoiler, specjalnie używam słowa queer aby nie pokazać jaki to był typ relacji). czułam jakby cały romans był zepchnięty na dwadzieścia-kilka stron i wtedy - zapominamy o tym. nie słyszeliśmy o tym wcześniej, nie usłyszymy za bardzo o tym później. później, podczas czytania (tak, czyta się tę książkę szybko) czekałam, aż historia wróci do tego, jakby się wydawało, ważnego elementu fabuły, prawda? źle. przynajmniej ja tak to postrzegałam; jakby ktoś powiedział: hej potrzebujemy queerowej reprezentacji (i nie oceniam, czy to była dobra queerowa reprezentacja, nie polubiłam postaci, bo bylx dupkiem, a nie dlatego, że bylx queer) - mamy to, okej, wracamy do fabuły. dla mnie wypadło to słabo.
bardziej podobała mi się pierwsza część, ta nie była zła, poza romansem, ale jest coś nierealnego w realnym świecie książki; wiem, że są cuda na tym świecie, ale tyle? jednej osobie? Lumikki czasem wydaje się "wychodzić z roli", jakby była inną postacią niż w jedynce.

uważam, że ta książka miała dobry pomysł na siebie, ale autorka chciała także trochę romansu (wiecie, ludzie aro/ace nie istnieją so musiał być motyw miłosny); ale autorka nie chciała żeby to był kolejny-hetero-romans, typowy, tak jak Lumikki nie jest typową postacią (może zbyt egdy czasami, ale cmone, dorastałam gdy bycie emo było modne); ale czuje się jakby to było...

Może być

Może być

Kupione w Auchan za 4,99 zł na jednej z tych książkowych "pudłowych" wyprzedaży.
Jak się okazało jest to II cz. - jednak nie miało to aż tak ogromnego znaczenia, gdyż jest to kolejna, nowa "przygoda" głównej bohaterki.

Młodzieżowy thriller, taki naprawdę słabiutki (poziom lepszych opowiadań publikowanych na forach literackich).
Jedyne co zapamiętałam z tej książki, to sekta i ciągle obrzydliwie spoconą główną bohaterkę.

Nie jestem ciekawa kolejnych części.

Takie czytadło ;)

Kupione w Auchan za 4,99 zł na jednej z tych książkowych "pudłowych" wyprzedaży.
Jak się okazało jest to II cz. - jednak nie miało to aż tak ogromnego znaczenia, gdyż jest to kolejna, nowa "przygoda" głównej bohaterki.

Młodzieżowy thriller, taki naprawdę słabiutki (poziom lepszych opowiadań publikowanych na forach literackich).
Jedyne co zapamiętałam z tej książki, to...

Dopiero w momencie przeczytania pierwszej części zorientowałam się, że to typowa przygodówka, ale nie żałuje spędzonego przy niej czasu. Mimo to drugą część z tej serii czytałam najdłużej. Podobał mi się sposób jak została napisana, bo nie ukrywam, że czasem takie książki mnie zniechęcają. Zgodzę się, że niektóre momenty były aż nazbyt nierealne, ale wczuwając się sytuacje TEJ bohaterki można przymknąć oko.
Byłam mega zadowolona z poznania Lumikki, bo dawno takiej postaci nie spotkałam.
Również cieszyłam się z romantycznych wstawek, bo były odpowiednio wg mnie wyważone,
a nie bezsensownie dodane.

Szkoda tylko, że pewne wątki nie zostały całkiem rozwinięte,
bo naprawdę czuje, że tego tu brakuje.

Dopiero w momencie przeczytania pierwszej części zorientowałam się, że to typowa przygodówka, ale nie żałuje spędzonego przy niej czasu. Mimo to drugą część z tej serii czytałam najdłużej. Podobał mi się sposób jak została napisana, bo nie ukrywam, że czasem takie książki mnie zniechęcają. Zgodzę się, że niektóre momenty były aż nazbyt nierealne, ale wczuwając się sytuacje...

okładka
To jest Praga
skąd
biblioteka
Moja opinia
Znowu,było ładnie.To była Praga i była sekta.
I dziewczyna,uciekła od bandyty.
Była,też jej siostra.I miała 20 lat.

okładka
To jest Praga
skąd
biblioteka
Moja opinia
Znowu,było ładnie.To była Praga i była sekta.
I dziewczyna,uciekła od bandyty.
Była,też jej siostra.I miała 20 lat.

"Białe jak śnieg" to drugi tom cieszącej się powodzeniem serii o Lumikki Anderson, napisanej przez Sallę Simukkę. Sięgając po książkę nie oczekiwałem niczego wielkiego; czy się myliłem?
Odnosząc się do powyższego zdania- miałem rację, książka nie jest niczym dużym, ot, kilkuwątkowa powieść z elementem kryminalnym. Sama zbrodnia może nie jest jakaś wielka, ale zdecydowanie nadaje akcji tempa. Świat opisywany przez panią Sumikkę jest bardzo realistyczny, muszę przyznać, że czułem się jakbym rzeczywiście był w Pradze. Bohaterów też nie ma za wielu, lecz nadal lubię Lumikki, spodobała mi się też Lenka, a szczególnie plot twist między nią a Lumikki. Jiri Jest bohaterem bardziej drugoplanowym, aczkolwiek spełnia swe zadanie.
Typowa powieść młodzieżowa. Książka dobra, ale oczekiwałem czegoś więcej.

6/10

"Białe jak śnieg" to drugi tom cieszącej się powodzeniem serii o Lumikki Anderson, napisanej przez Sallę Simukkę. Sięgając po książkę nie oczekiwałem niczego wielkiego; czy się myliłem?
Odnosząc się do powyższego zdania- miałem rację, książka nie jest niczym dużym, ot, kilkuwątkowa powieść z elementem kryminalnym. Sama zbrodnia może nie jest jakaś wielka, ale zdecydowanie...

7/10 - "literatura dla młodzieży" - i taka jest :) Ja u siebie wrzuciłabym ją do worka "wakacyjny klimat" - takie też potrzebne.
Czasami może troszkę za bardzo ponosi autorkę fantazja, aczkolwiek rozumiem grono odbiorców do którego jest kierowana.
Poruszane wątki to relacje rodzinne, przyjaźń i najważniejszy to sekta w którą została uwikłana dziewczynka - nie do końca tego świadoma.

7/10 - "literatura dla młodzieży" - i taka jest :) Ja u siebie wrzuciłabym ją do worka "wakacyjny klimat" - takie też potrzebne.
Czasami może troszkę za bardzo ponosi autorkę fantazja, aczkolwiek rozumiem grono odbiorców do którego jest kierowana.
Poruszane wątki to relacje rodzinne, przyjaźń i najważniejszy to sekta w którą została uwikłana dziewczynka - nie do końca...