Najlepsza w tej książce jest okładka. Przedstawia młodego mężczyznę opartego o wezgłowie szpitalnego łóżka. Patrzy prosto w obiektyw aparatu, nie uśmiecha się, może jest zaciekawiony, tylko tyle. Opis z okładki pozwala nam domyślać się, że tak mógł wyglądać główny bohater, chory na gruźlicę kości 18-latek. Jednocześnie można zakładać , że to alter ego autora, który również na tę chorobę zapadł i po 10 latach zmarł. Akcja toczy się w latach trzydziestych XX wieku w nadmorskim kurorcie we Francji. Emmanuel trafia do tamtejszego sanatorium dla podobnych sobie pacjentów i wpada w rytm sanatoryjnego życia. Nie dajcie się jednak zwieść - żadnych zabiegów medycznych, rehabilitacji, zastrzyków, nawet dancingów i wieczorów z pokazami wełnianych kocy. Poza tym cała przewidywalna reszta życia sanatoryjnego jest tam przedstawiona - miłostki, poczucie zamknięcia, duszna atmosfera i strach przed powrotem do normalnego życia.

Moim zdaniem "Zabliźnione serca" to przeciętna powieść, nie wyróżnia się niczym szczególnym. Naturalistyczny opis cierpienia? Nie zauważyłam. Egocentryzm bohatera? Tak, nasz mały biedny misio w dniu, kiedy zdjęto mu gips, z tej radości gwałci koleżankę. Ups, tak jakoś wyszło. Wszystko to, co napisano o tej książce na okładce jest ledwo liźnięte w pojedynczych zdaniach, które wnikliwi czytelnicy wyławiają z całej masy miałkich zdań.

Lubię tematykę medyczną i miałam nadzieję na trochę informacji o tym jak leczono takich pacjentów. Było tego jak na lekarstwo, a to co było jeżyło włos na głowie. Gruźlica kości (wtedy nadal nieuleczalna) atakuje często kręgi - wymyślono więc, że dobrze byłoby gipsować ciało, żeby sie nie złamało wpół. I gipsowano pacjenta od wysokości ramion do bioder na przykład na cale pół roku. Gipsu nie wymieniano, był makabrycznie ciężki, uniemożliwiał chodzenie. Dla mnie najgorsze było wyobrażenie sobie brudu i swędzenia skóry pod takim półrocznym gipsem. Nie stosowano żadnych ćwiczeń, żeby ciała leżących tyle czasu nie straciły masy mięśniowej. Nie stosowano praktycznie żadnej aktywnej terapii. A to były już lata 30-ste.

Koleżanka, która poleciła mi tę ksiązkę, porównała ja do "Żaru" Maraia i "Ptaszyny" Kosztolanyi'ego - nie zgadzam się ani trochę. Można sobie tę darować, a wyżej wymienione dwie to perełki.

Najlepsza w tej książce jest okładka. Przedstawia młodego mężczyznę opartego o wezgłowie szpitalnego łóżka. Patrzy prosto w obiektyw aparatu, nie uśmiecha się, może jest zaciekawiony, tylko tyle. Opis z okładki pozwala nam domyślać się, że tak mógł wyglądać główny bohater, chory na gruźlicę kości 18-latek. Jednocześnie można zakładać , że to alter ego autora, który również...