Wspomnienia i dywagacje teatralne autora, rocznik 1917, pochodzącego z wybitnej lwowskiej rodziny, ojciec był czołowym adwokatem w tym mieście. To taki inteligent starego typu, przedwojenny, człowiek o wielkiej wiedzy i kulturze, typ obecnie na wymarciu (autor zmarł niedawno dożywszy sędziwego wieku). Pisze m.in. o wybitnych ludziach teatru, których on pamięta, ale my już nie bardzo, o Leonie Schillerze, Jerzym Stempowskim, Arnoldzie Szyfmanie, Bertoldzie Brechcie, Irenie Eichlerównie i innych. Teatr, jak wiadomo, jest sztuką ulotna, kończy się granie spektaklu, zostają tylko wspomnienia. A ci co pamiętają też już odchodzą… Jest też trochę wspomnień ze Lwowa, w którym się wychował, wspomnień nacechowanych miłością, bo przed wojną było to magiczne miasto, a może takie pozostało wyidealizowane w sercach i umysłach tych którzy w nim żyli? I dramatyczne przeżycia wojenne. Są tam też rzeczy wesołe i współczesne. Lubię autoironię autora, prezentuje zdrowy dystans do swojego dramatycznego, i bogatego życia. Jest to znakomicie napisane, wspaniałym, żywym, oszczędnym stylem i z delikatnym humorem. Jedna z `Bardzo krótkich historii’:
„W Puławach w knajpie koło autobusu siedziało dwóch gości. Majster i pomocnik. Przynieśli im dwie szklanki i dwie angielki. Flaszkę wódki i flaszkę wody. Upał był potworny. Nalali wódki do szklanek. Do pełna. Wypili. Potem wody do angielek. Nadpili, resztę wychlusnęli na podłogę. Zrobiło mi się gorąco i wyszedłem.”
Czyta się to wciąż znakomicie, autoironia, wiedza, kultura autora godne podziwu.

Wspomnienia i dywagacje teatralne autora, rocznik 1917, pochodzącego z wybitnej lwowskiej rodziny, ojciec był czołowym adwokatem w tym mieście. To taki inteligent starego typu, przedwojenny, człowiek o wielkiej wiedzy i kulturze, typ obecnie na wymarciu (autor zmarł niedawno dożywszy sędziwego wieku). Pisze m.in. o wybitnych ludziach teatru, których on pamięta, ale my już...