Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Erwin Axer - niewątpliwie jeden z największych reżyserów teatralnych XX wieku. Zresztą, jego legenda jest mocno obecna także w dzisiejszych czasach. Świat teatralny nigdy nie zapomni tego nazwiska. Zazdroszczę ludziom, którym dane było oglądać jego spektakle na żywo. Niesamowicie inteligentna osoba o szerokich horyzontach, prawdziwy miłośnik teatru, który miał "to coś", ten swoisty "szósty zmysł", dzięki któremu warszawski Teatr Współczesny stał się jedną z najpopularniejszych i najbardziej docenianych scen w kraju. Chyba każdy, debiutujący wówczas aktor marzył o propozycji od tego pana. Osobowość nietuzinkowa, Reżyser przez duże "R". Niniejsza książka to jednak nie biografia, lecz zbiór felietonów artysty, pisanych w 2 połowie lat 60. Jak wiadomo felietony mają to do siebie, że dużo w nich "reżyserki", pozowania itp. zatem nie dowiemy się z tego dzieła, kim był Erwin Axer jako osoba i co naprawdę myślał o otaczającej go rzeczywistości. Oczywiście, gdzieniegdzie przemyca tu swoje "ja", niemniej jest ono okraszone całą tą literacką otoczką. Jednakże same felietony czyta się dobrze. Błyskotliwe wnioski, trafne porównania, piękna i bezbłędna polszczyzna. Gratka dla duszy. A ile tu prawd, które nie straciły na aktualności, mimo upływu 60 lat... P.S. Porównanie 2 pojęć - kultury i sztuki - na zasadzie ziemniaka i rolnictwa - fantastyczne. Polecam :)