Korespondencja wybitnego dramaturga i równie wybitnego reżysera teatralnego opowiada głównie o kulisach powstawania dramatów Mrożka oraz o okolicznościach ich wystawienia w Polsce i Europie. To prawdziwa gratka dla miłośników teatru i twórczości Sławomira Mrożka, ale chyba tylko dla nich, bo rzecz jest dosyć hermetyczna, dla mnie bardzo ciekawa lektura.

Korespondencja wybitnych twórców polskiej kultury, którzy ściśle współpracowali ze sobą przez dziesięciolecia. Erwin Axer reżyserował sztuki Mrożka w swoim warszawskim Teatrze Współczesnym; wiele dramatów miało tam swoje prapremiery. Zaczęło się od 'Tanga', bodaj najlepszej sztuki Mrożka, którą wystawił Axer w 1965r., grali m.in. Michnikowski, Fijewski, Czechowicz. Przedstawienie było oszałamiającym sukcesem i obrosło legendą, niestety nie zachował się jego zapis. Przy okazji możemy poczytać o interpretacji 'Tanga' przez Axera: „Musi to być jakiś rodzaj życia nie tyle normalnego, ile codziennego. Codzienność burdelu, w którym ten, co chce czegoś względnie normalnego, robi wrażenie wariata, a wariaci zachowują się normalnie.” (s.22).

Z kolei Mrożek pisze pięknie o swojej miłości do teatru: „Żadna sztuka nie jest tak zmysłowa, tak w pewnym sensie gruba, tak ordynarna, ale też żadna nie ma tylu możliwości poezji” (s.47). Ale ma też doświadczenia trudne, pisze w 1984r.: „Jestem świeżo po reżyserowaniu 'Ambasadora' w Niemczech. (…) Więc już nie jestem teatralną dziewicą. Rozdziewiczenie było brutalne – i późne, dopiero w 54 roku życia. Każdy autor dramatyczny powinien – takie powinno być Prawo – przynajmniej raz reżyserować własną sztukę. Dopiero kiedy przeżyje i jeszcze ma ochotę – [powinien] mieć licencję na pisanie dalszych sztuk.”(s.158).

Mowa jest w książce o kulisach powstawania wielu sztuk Mrożka, które widziałem albo na scenie albo w teatrze telewizji: Tango, Rzeźnia, Emigranci, Krawiec, Portret, Vatzlav, Ambasador, Garbus, Pieszo itp., itd.; zawsze owe dramaty urzekały humorem, głębią, przesłaniem filozoficznym, a ich premiery to były wielkie wydarzenia kulturalne. Teraz Mrożka w naszym teatrze praktycznie nie ma, w ogóle się go nie wystawia, jakiś młody reżyser powiedział pono, że jego sztuki są papierowe, mój Boże...

Są w książce inne smaczki, np. ciekawa charakterystyka Włochów, bo tam mieszkał Mrożek w latach 60., ale głównie mowa jest o teatrze. Rzecz jest zatem ciekawa dla miłośników teatru i twórczości Mrożka, do których mam zaszczyt się zaliczać, ale dosyć hermetyczna, nie wiem czy zainteresuje innych czytelników.

Korespondencja wybitnego dramaturga i równie wybitnego reżysera teatralnego opowiada głównie o kulisach powstawania dramatów Mrożka oraz o okolicznościach ich wystawienia w Polsce i Europie. To prawdziwa gratka dla miłośników teatru i twórczości Sławomira Mrożka, ale chyba tylko dla nich, bo rzecz jest dosyć hermetyczna, dla mnie bardzo ciekawa lektura.

Korespondencja...