Do „Po drugiej stronie cienia” na początku podchodziłam bardzo sceptycznie, gdyż nie przepadam za książkami, których akcja toczy się w Polskich miastach, tym bardziej, jeżeli powiązane jest to z niewytłumaczalnymi zjawiskami i dziwnymi wydarzeniami i nawet wzmianka o przeczytaniu takiego utworu sprawiała, ze włosy na głowie stawały mi dęba. Piotr Sender jako pierwszy wyleczył mnie z tej przypadłości i jestem skłonna stwierdzić, że może to być początek mojego romansu z polskim urban fanasy. Całość świetna, od początku do końca osnuta mgłą tajemniczości, która wzbudza w czytelniku niepohamowaną chęć by po jednym skończonym rozdziale wziąć się za kolejny. Było strasznie, było śmiesznie, było szybko i emocjonująco, jednak największym minusem książki jest brak jakiegoś wyrazistego bohatera. Postacie wydają się być dość płaskie i nieciekawe, czytelnik raczej nie ma możliwości utożsamić się z żadnym z bohaterów, a najbardziej barwną postacią wg mnie był Skiz – spryciarz grający w karty – który niestety ginie w kluczowym momencie opowieści. Dobre wrażenie sprawiła również Ruda, której zbyt dobrze nie poznaliśmy ale mam nadzieję, że w zapowiadanej kontynuacji auto poświęci jej trochę więcej czasu.

Do „Po drugiej stronie cienia” na początku podchodziłam bardzo sceptycznie, gdyż nie przepadam za książkami, których akcja toczy się w Polskich miastach, tym bardziej, jeżeli powiązane jest to z niewytłumaczalnymi zjawiskami i dziwnymi wydarzeniami i nawet wzmianka o przeczytaniu takiego utworu sprawiała, ze włosy na głowie stawały mi dęba. Piotr Sender jako pierwszy...