Niestety muszę odrzucić lokalny patriotyzm i szczerze przyznać, że tym razem p. Krzysztof Kąkolewski nie rzucił mnie na kolana. Książka,, Jak umierają nieśmiertelni. Baśnie udokumentowane " jest zbiorem różnorodnych reportaży. Cześć pierwsza poświęcona jest głośnemu zabójstwu w willi Romana Polańskiego, gdzie ofiarami bandy Mansona padli min : żona reżysera w zaawansowanej ciąży i Wojciech Frykowski.
Temat dla mnie bardzo ciekawy,jednak nie wyczerpany w pełni i czuję wyraźny niedosyt informacji .Poza tym fakty przedstawione zostały w chaotyczny sposób. Drugą część stanowią opowieści o różnych osobach min Gajowniczku uratowanym przez O. Maksymiliana Kolbe, bezdomnej kobiecie czy XIX wiecznych szpargałach znalezionych w suchedniowskim domu autora. No cóż nie czytało się tego lekko, łatwo i przyjemnie, momentami zastanawiałam się o czym właściwie są te reportaże, nie miałam pojęcia o kim pisał p. Kąkolewski i w sumie w jakim celu ? No nie panie Krzysztofie, nie tym razem......może inna książka bardziej do mnie trafi.

Niestety muszę odrzucić lokalny patriotyzm i szczerze przyznać, że tym razem p. Krzysztof Kąkolewski nie rzucił mnie na kolana. Książka,, Jak umierają nieśmiertelni. Baśnie udokumentowane " jest zbiorem różnorodnych reportaży. Cześć pierwsza poświęcona jest głośnemu zabójstwu w willi Romana Polańskiego, gdzie ofiarami bandy Mansona padli min : żona reżysera w zaawansowanej...

Sięgnąłem po tę książkę by zbadać kolejne źródło historii Tate-Polański. I w tym aspekcie nie zawiodłem się. Historia hipisowskiej komuny i kilka innych opowieści też ciekawe, lecz jako całość oceniam tę pozycję bardziej surowo. Choć cenię Kąkolewskiego to po prostu tej książki nie mogłem w całości strawić i wielokrotnie ją kartkowałem. Wstyd się przyznać, ale tak było, bo książka była męcząca. Zastanwiałem się dlaczego? I chyba znalazłem odpowiedź. Jestem człowiekiem w średnim wieku, więc na tyle starym, aby wiele postaci opisanych w książce rozpoznać i na tyle młodym, aby nie wiedzieć o kim czytam daną historię. Ukrywanie postaci pod literkami A,B,C itd. wiąże się z tym, że ta opowieść traci. Nie można się wczuć w dane osoby, często zrozumieć kontekstu historii zbudowanej wokół całego życia bohatera. Kąkolewski pisał tę książkę w latach 70 XXw. Dla siebie i ówczesnego czytelnika w sposób współczesny, zrozumiały, jednoznaczny i tamten czytelnik łatwiej odgadywał literackie pierwowzory. Dlaczego to robił, nie wiem? Może w obawie przed pozwami sądowymi, może by uszanować poniekąd prywatność opisywanych osób. Jednak po 50 latach od chwili pierwszego wydania, przez taka, a nie inną formę książka mocna straciła w odbiorze.

Sięgnąłem po tę książkę by zbadać kolejne źródło historii Tate-Polański. I w tym aspekcie nie zawiodłem się. Historia hipisowskiej komuny i kilka innych opowieści też ciekawe, lecz jako całość oceniam tę pozycję bardziej surowo. Choć cenię Kąkolewskiego to po prostu tej książki nie mogłem w całości strawić i wielokrotnie ją kartkowałem. Wstyd się przyznać, ale tak było, bo...