Poraża mnie ignorancja osób, które udzielały wywiadów i ich bezczelność. Cały czas czuli się bezkarni. To co mnie najgorzej uderzyło, że po wojnie, państwa takie jak USA wybielały ich zbrodnie w imię własnych celów i możliwych zysków. Nie mówiąc o PRLu, który chciał zdyskredytować Kąkolweskiego.

Książka o ciężkiej tematyce, ale bardzo potrzebnej.
Zdecydowanie większość osób powinna ją przeczytać.

Podczas czytania miałem wrażenie, że jest trochę chaotyczna i że wątki jakoś za bardzo przeskakują. Ale to chyba tylko moje odczucie.

Poraża mnie ignorancja osób, które udzielały wywiadów i ich bezczelność. Cały czas czuli się bezkarni. To co mnie najgorzej uderzyło, że po wojnie, państwa takie jak USA wybielały ich zbrodnie w imię własnych celów i możliwych zysków. Nie mówiąc o PRLu, który chciał zdyskredytować Kąkolweskiego.

Książka o ciężkiej tematyce, ale bardzo potrzebnej.
Zdecydowanie większość...

ważny i potrzebny reportaż szczególnie w dobie gdy coraz częściej słyszy się o faszystach, nazistach jako całkiem odrębnej, samoistnej narodowości. Pozycja ważna w czasie kiedy określnie polskie obozy zagłady wchodzi wręcz w normę.
Sposób pisania reportażu może być uciążliwy i denerwujący, jednak dla mnie był bardziej wyrazem bardzo emocjonalnego podejścia autora do tematu.
Spotkałam się z opiniami iż autor miał naiwną nadzieje przyznania się do winy osób z jakimi rozmawiał. Przyznanie się do winy przez nich nie wchodziło nigdy w rachubę ponieważ oni nigdy nie czuli się winni złu jakie dokonali. Kazda rozmowa jaką przeprowadza autor to ukazuje i potwierdza.
Mysle, ze chodziło bardziej o to aby zapisać na wieki ich słowa, utrwalić tok myślenia, zawiesić ich osoby na zawsze na tablicy historii świata. Wyryć to kim byli i co zrobili w świadomości ludzi. Aby ,pomimo iż uciekli sprawiedliwości, społeczeństwo, świat było świadome ich czynów, ich sposobu myślenia.
Aby nikt nie zapomniał. Wybaczyć bowiem można, ale nigdy zapomnieć.

ważny i potrzebny reportaż szczególnie w dobie gdy coraz częściej słyszy się o faszystach, nazistach jako całkiem odrębnej, samoistnej narodowości. Pozycja ważna w czasie kiedy określnie polskie obozy zagłady wchodzi wręcz w normę.
Sposób pisania reportażu może być uciążliwy i denerwujący, jednak dla mnie był bardziej wyrazem bardzo emocjonalnego podejścia autora do...

Na początku mocno mnie irytowała, bo ja bym to inaczej napisała. Ale gdzieś w 1/3 poddałam się i zaczęłam "słuchać" tego, co chciał mi przekazać autor. Posłowie żony nie było tak irytujące, jak to ogólnie się przedstawia. Pozycja konieczna.

Na początku mocno mnie irytowała, bo ja bym to inaczej napisała. Ale gdzieś w 1/3 poddałam się i zaczęłam "słuchać" tego, co chciał mi przekazać autor. Posłowie żony nie było tak irytujące, jak to ogólnie się przedstawia. Pozycja konieczna.

Słabe, wulgarne prowadzenie rozmów. Ogromny zmarnowany potencjał.

Słabe, wulgarne prowadzenie rozmów. Ogromny zmarnowany potencjał.

Reportaż z rozmów Krzysztofa Kąkolewskiego z oficerami SS, którzy zostali uniewinnieni przez sądy i robili kariery jako adwokaci, profesorowie i posłowie. Lektura obowiązkowa dla osób, które chcą zrozumieć historię współczesnych Niemiec.

Reportaż z rozmów Krzysztofa Kąkolewskiego z oficerami SS, którzy zostali uniewinnieni przez sądy i robili kariery jako adwokaci, profesorowie i posłowie. Lektura obowiązkowa dla osób, które chcą zrozumieć historię współczesnych Niemiec.

Wywiady bardzo ciekawe i ważne, ale ocena mocno obniżona za całkowicie niepotrzebne, bełkotliwe i chwilami żałosne, posłowie Joanny Kąkolewskiej.

Wywiady bardzo ciekawe i ważne, ale ocena mocno obniżona za całkowicie niepotrzebne, bełkotliwe i chwilami żałosne, posłowie Joanny Kąkolewskiej.

Krzysztof Kąkolewski dociera do wybranych hitlerowców i rozlicza ich ze zbrodni wojennych. Ustala dane kontaktowe, umawia spotkanie, puka do drzwi, zajmuje miejsce przed rozmówcą, po czym zadaje tytułowe pytanie. „Co u pana słychać?” brzmi niedorzecznie, skoro zbrodniarze prowadzą spokojne życie, w którym nie ma miejsca na powrót do wojennej przeszłości. Z drugiej strony można je potraktować jako próbę wywołania u rozmówców ogólnego zmieszania. W końcu żaden z nich nie jest skruszony, nie czuje się odpowiedzialny za wyrządzone zło i pokrętnie tłumaczy swoje postępowanie albo powołuje się na uniewinniające wyroki powojennych sądów, mimo że przedmiotem danej sprawy mógł być wycinek zbrodniczej działalności konkretnego oprawcy. Rozmowy z hitlerowcami poprzedzielano wspomnieniami autora z zagranicznych poszukiwań wybranych zbrodniarzy oraz analizą materiałów Głównej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu. Niełatwo zaskoczyć rozmówców, gdyż wielu z nich ma przygotowane odpowiedzi na niewygodne pytania. Nie zdają sobie sprawy z powagi sytuacji, w jakiej znaleźli się w związku z obecnością polskiego dziennikarza. Przy takim doborze tematycznym reportażu nieprzyjemnie pisze się o niezadowoleniu, aczkolwiek trudno mi kryć rozczarowanie z powodu objętości i nierówności książki, która z początku zapowiadała cykl ciekawych rozmów z hitlerowcami, po czym w kolejnych rozdziałach spotkania z oprawcami coraz częściej zastępowano przytaczaniem informacji o ich zbrodniczej działalności. Zdaję sobie sprawę z problemów, jakie Krzysztof Kąkolewski napotkał w trakcie pisania, albowiem niektórzy zbrodniarze odmawiali komentarza, bywali nieuchwytni albo opuścili już ten świat. Niemniej, opisy działalności konkretnego hitlerowca w czasie II wojny światowej nie są w stanie zastąpić brakujących rozmów, które stanowią jedyny sposób wydobycia z nich tego, czego nie ma w zachowanych dowodach masowej zbrodni.

Krzysztof Kąkolewski dociera do wybranych hitlerowców i rozlicza ich ze zbrodni wojennych. Ustala dane kontaktowe, umawia spotkanie, puka do drzwi, zajmuje miejsce przed rozmówcą, po czym zadaje tytułowe pytanie. „Co u pana słychać?” brzmi niedorzecznie, skoro zbrodniarze prowadzą spokojne życie, w którym nie ma miejsca na powrót do wojennej przeszłości. Z drugiej strony...

Sama książka Kąkolewskiego jest dobra, nawet bardzo dobra zasługuje na wyższą ocenę ale posłowie Joanny Kąkolewskiej stanowiące 1/3 jej objętości niszczy wszystko. Jest to tak straszny bełkot, że nie daje się tego czytać bez wstrętu. Jakbym słuchała Gomułki albo innych przedstawicieli aparatu PRL. Myślę że Kąkolewski w grobie się przewraca.

Sama książka Kąkolewskiego jest dobra, nawet bardzo dobra zasługuje na wyższą ocenę ale posłowie Joanny Kąkolewskiej stanowiące 1/3 jej objętości niszczy wszystko. Jest to tak straszny bełkot, że nie daje się tego czytać bez wstrętu. Jakbym słuchała Gomułki albo innych przedstawicieli aparatu PRL. Myślę że Kąkolewski w grobie się przewraca.

Niestety reportaż nie przypadł mi do gustu. Miałem nieco wysokie oczekiwania przez opis i recenzje ale niestety się zawiodłem. Tematy poruszane są bardzo ciekawe ale przez to w jaki sposób autor prowadzi rozmowę i często zmienia tematy, to po prostu jest nudne i ciężko się to czyta.

Niestety reportaż nie przypadł mi do gustu. Miałem nieco wysokie oczekiwania przez opis i recenzje ale niestety się zawiodłem. Tematy poruszane są bardzo ciekawe ale przez to w jaki sposób autor prowadzi rozmowę i często zmienia tematy, to po prostu jest nudne i ciężko się to czyta.

"Co u pana słychać?" stanowi reportaż z rozmów przeprowadzonych przez autora z niegdyś dość istotnymi działaczami nazistowskiej III Rzeszy. Wśród rozmówców znaleźli się m.in. Hans Fleischhacker, po wojnie profesor na uniwersytecie we Frankfurcie nad Menem czy Hubertus Strughold, będący wówczas szanowanym w Stanach Zjednoczonych badaczem "medycyny kosmicznej". W związku z tematyką książki miałem co do niej dość wysokie oczekiwania, które niestety nie zostały spełnione. Nie ma wątpliwości co do tego, że autor porusza bardzo ważne kwestie i podjął słuszną decyzję odnośnie do przypomnienia swoim rozmówcom ich roli w aparacie nazistowskich Niemiec. Niemniej okazało się, że w zdecydowanej większości nie mieli oni nic ciekawego do powiedzenia, zasłaniając się niewiedzą, niepamięcią czy po prostu prawem czasu, na które nie mieli wpływu. W efekcie niekiedy ciekawsze są opisy działań podejmowanych przez autora celem spotkania z nazistami od samych zapisów tych spotkań. Duży plus za sprawozdanie z wiecu neonazistów. Podsumowując, książkę raczej warto przeczytać, lecz z pewnością nie jest to pozycja obowiązkowa.

"Co u pana słychać?" stanowi reportaż z rozmów przeprowadzonych przez autora z niegdyś dość istotnymi działaczami nazistowskiej III Rzeszy. Wśród rozmówców znaleźli się m.in. Hans Fleischhacker, po wojnie profesor na uniwersytecie we Frankfurcie nad Menem czy Hubertus Strughold, będący wówczas szanowanym w Stanach Zjednoczonych badaczem "medycyny kosmicznej". W związku z...