Wspaniały epicki utwór Jana Parandowkiego. Ślad starożytnych igrzysk w ich romantycznym ujęciu. Zasłużony medal na Igrzyskach w Berlinie

Wspaniały epicki utwór Jana Parandowkiego. Ślad starożytnych igrzysk w ich romantycznym ujęciu. Zasłużony medal na Igrzyskach w Berlinie

Dosyć zgrabne splecenie historii igrzystk starożytnych z obrzędami i zwyczajami religijnymi Greków, w otoczce przygotowań i uczestnictwa w zawodach grupy zawodników. Okropnie dużo nienaturalnie brzmiących nazw i słownictwa - tego greckiego - utrudnia śledzenie fabuły :)

Dosyć zgrabne splecenie historii igrzystk starożytnych z obrzędami i zwyczajami religijnymi Greków, w otoczce przygotowań i uczestnictwa w zawodach grupy zawodników. Okropnie dużo nienaturalnie brzmiących nazw i słownictwa - tego greckiego - utrudnia śledzenie fabuły :)

Czytałam to chyba jeszcze w szkole podstawowej i książka mnie zauroczyła. Jeśli teraz wpadnie mi w ręce na pewno przeczytam znowu.

Czytałam to chyba jeszcze w szkole podstawowej i książka mnie zauroczyła. Jeśli teraz wpadnie mi w ręce na pewno przeczytam znowu.

Składając dzisiaj, tj 4.05.2016 życzenia imieninowe córce, Monice, odkryłem w jej bibliotece "Dysk olimpijski", co przekłada się na upojną noc z Parandowskim. Ciąg dalszy - nad ranem.

I przyszedł biały świt, a ja siedzę uduchowiony nad skończoną lekturą i żal mnie serce ściska, że już nikt tak pisać nie potrafi. Przypominam, że wielka moja piątka pisarzy polskich to właśnie Parandowski, trójca WGS (Witkacy, Gombrowicz, Schulz) oraz Lem. Nie wypada żadnego z nich przedstawiać, a Parandowskiego nawet oceniać. Tylko z przyczyn porządkowych wszystkim jego utworom przysługuje 10 gwiazdek i ani jednej mniej. Decyduje JĘZYK, a temat jest mniej ważny, bo o czymkolwiek On by nie pisał czy mówił to zawsze będzie to wykonane z najwyższą wirtuozerią.
Oczywiście, ciekawy temat nie przeszkadza w docenianiu Mistrza, lecz zawsze ma znaczenie drugorzędne. Z przyczyn formalnych podaję za Wikipedią:
„....'Dysk olimpijski' to powieść historyczna z 1933 roku, osadzona w starożytnej Grecji; opowiada o wydarzeniach związanych z siedemdziesiątą olimpiadą z 576 p.n.e. Ukazuje zderzenie się idealistycznego podejścia do sportu z profesjonalnym i metodycznym dążeniem do zwycięstwa. Utwór zawiera cechy zarówno powieści, jak i literatury popularyzujących historię. 'Dysk olimpijski' nagrodzony został brązowym medalem w olimpijskim konkursie sztuki i literatury w czasie Letnich Igrzysk Olimpijskich 1936 w Berlinie..”

Ja nie śmiem zabierać głosu na temat twórczości Mistrza, jedynie gwarantuję, że czytelnik po kilku stronach rozsmakuje się w jego stylu, a po skończeniu „Dysku..” sięgnie po „Alchemię słowa”

PS Jako stary pleciuch wyszukałem dla Państwa ciekawostkę związaną z Mistrza rodziną (Wikipedia):
„Córka Jana Parandowskiego, Roma Parandowska-Szczepkowska, była żoną aktora Andrzeja Szczepkowskiego i matką aktorki Joanny Szczepkowskiej,...”

Składając dzisiaj, tj 4.05.2016 życzenia imieninowe córce, Monice, odkryłem w jej bibliotece "Dysk olimpijski", co przekłada się na upojną noc z Parandowskim. Ciąg dalszy - nad ranem.

I przyszedł biały świt, a ja siedzę uduchowiony nad skończoną lekturą i żal mnie serce ściska, że już nikt tak pisać nie potrafi. ...

Trzeba kilku stron, aby przyzwyczaić się do specyficznego, mocno opisowego i dość kunsztownego stylu Parandowskiego, i jedynie to może nastręczyć trudności. Kiedy już przyzwyczaimy się, możemy w pełni chłonąć ogrom szczegółów i wiedzy na temat igrzysk olimpijskich i jednocześnie skupiać się na wplecionej w dzieje historii. Parandowski miał szczególny dar do przekazywania rzeczy z pozoru nieciekawych z pasją i uczuciem, co odczuwa czytelnik i sam musi zacząć odczuwać fascynację minionym światem starożytnych. Zawsze będę miała sentyment do owego pana, gdyż jego podania o mitologii Greków i Rzymian stały się podwaliną mojej wiedzy o tej dziedzinie. Sięgając po "Dysk olimpijski" wiedziałam, że się nie zawiodę i tak się stało. Prócz informacji, jakich dowiadujemy się z książki istotny zdaje się motyw przemijającego w historii ludzkości czasu oraz zmian, jakie się z tym wiążą; wypierania starego przez nowe, które to obrazuje historia pojedynku Ikkosa z Sotionem. Książka zdecydowanie dla miłośników starożytnego świata i Parandowskiego, choć oczywiście nie tylko. Zbytnio zawiły i poetycki styl pisania może odstraszyć mniej wytrwałych czytelników. Niemniej jednak polecam zajrzeć i naocznie się przekonać!

Trzeba kilku stron, aby przyzwyczaić się do specyficznego, mocno opisowego i dość kunsztownego stylu Parandowskiego, i jedynie to może nastręczyć trudności. Kiedy już przyzwyczaimy się, możemy w pełni chłonąć ogrom szczegółów i wiedzy na temat igrzysk olimpijskich i jednocześnie skupiać się na wplecionej w dzieje historii. Parandowski miał szczególny dar do przekazywania...

Podoba mi się ten sposób przekazywania informacji o tradycjach olimpijskich, gdyby większość podręczników do historii była tak pisana.

Podoba mi się ten sposób przekazywania informacji o tradycjach olimpijskich, gdyby większość podręczników do historii była tak pisana.