Jan Widacki

Ciekawe i przystępne kompendium wiedzy. Warto zajrzeć przed egzaminem z kryminalistyki. Cóż, chyba jednak żaden podręcznik nie jest wolny od błędów. Ten też nie. W rozdziale o traseologii jest napisane, że na podstawie ichnogramu można wywnioskować, że osoba była pijana lub wyczerpana. Pewien doktor habilitowany nauk prawnych powiedział, że to nieprawda. Cóż, ja się na traseologii nie znam, więc nie rozstrzygnę, kto ma rację. Ale w rozdziale o przesłuchaniach trafiłam na naprawdę niezły kwiatek, a raczej chwast, który zadecydował o tym, że dałam tylko 6 gwiazdek. Mianowicie na stronie 99 wydania 4 można "dowiedzieć się", że: "U dziewcząt, zwłaszcza w pierwszej fazie tego okresu [okresu adolescencji] często wzrasta zainteresowanie sprawami życia płciowego, co może w skrajnych przypadkach prowadzić nawet do fałszywych oskarżeń o czyny nierządne bądź lubieżne, których rzekomo miały paść ofiarą". I to jest JEDYNA rzecz, której możemy dowiedzieć się na tak delikatny temat, jakim jest wiarygodność zeznań dotyczących przestępstw seksualnych. Oczywiście autor nie przytacza żadnych badań na poparcie tej śmiałej tezy. Autor zdaje się zapominać, że badania wskazują, że fałszywe oskarżenia o zgwałcenie nie zdarzają się wcale częściej, niż fałszywe oskarżenia o inne przestępstwa, na co wskazują np. Lisak i inni: https://journals.sagepub.com/doi/10.1177/1077801210387747 Tymczasem wymieniony fragment brzmi totalnie jak woda na młyn ludzi, którzy uważają, że fałszywe oskarżenia o zgwałcenie to coś nagminnego. Słabo. Szkoda, że autorzy nie skonsultowali tego z jakimś psychologiem.