Kontynuacja „Ogrodu Kamili”. I to stuprocentowa, bo dalej to Kamila jest główną bohaterką, a Gosia snuje się gdzieś po obrzeżach „Zacisza Gosi”. Jednak gdzieś między tomami Kamili zmienił się charakter – zamiast wystraszonej i bezwolnej dziewczynki mamy pewną siebie i dominującą kobietę. Twardą, choć nadal egzaltowaną. Bohaterka słabo radzi sobie z własnymi emocjami, ale nadspodziewanie łatwo przechodzi do porządku dziennego nad dawnymi traumami i otaczającą rzeczywistością. Ewidentnie dojrzewa.

Książkę czyta się dobrze i szybko. Są momenty wzruszające (choć dla mnie znacznie mniej, niż – jak mniemam - zaplanowała autorka). Pojawia się także nieśmiała nutka feminizmu. I dość oczywiste przesłanie „Śpieszmy się kochać ludzi…”

Literatura ma swoje prawa – aby powieść była interesująca musi się w niej coś dziać. Niestety, powieści Katarzyny Michalak coraz bardziej przypominają telenowele. Na biednych bohaterów spadają wszystkie nieszczęścia świata. Ta książka to typowy wyciskacz łez. Bajka, która ma ambicje aspirować do prawdziwego życia. I tyle.

Kontynuacja „Ogrodu Kamili”. I to stuprocentowa, bo dalej to Kamila jest główną bohaterką, a Gosia snuje się gdzieś po obrzeżach „Zacisza Gosi”. Jednak gdzieś między tomami Kamili zmienił się charakter – zamiast wystraszonej i bezwolnej dziewczynki mamy pewną siebie i dominującą kobietę. Twardą, choć nadal egzaltowaną. Bohaterka słabo radzi sobie z własnymi emocjami, ale...