Może więc jest tak, że czasem bardziej potrzebujemy drogi ucieczki z dobrowolnego zamknięcia niż z miejsc narzuconych nam siłą.

Może więc jest tak, że czasem bardziej potrzebujemy drogi ucieczki z dobrowolnego zamknięcia niż z miejsc narzuconych nam siłą.

Teraz zaczynam rozumieć, że to nie jest żaden powrót, już nigdy nie będę tym człowiekiem, którym byłem.[...]Sam siebie jeszcze nie znam, co dzień odsłania mi się jakas nowa otchłań, która jest we mnie, kolejna dziura. Jeżeli nie mogę być taki jak kiedyś, chyba w ogóle nie chcę być.

Teraz zaczynam rozumieć, że to nie jest żaden powrót, już nigdy nie będę tym człowiekiem, którym byłem.[...]Sam siebie jeszcze nie znam, co ...

W pracy mówią, że jestem nieprzystosowany. Nie wykazuje się inicjatywą i nie jestem konkurencyjny. Mówią, że nie mam ducha współzawodnictwa. Nie umiem także walczyć o swoją przestrzeń, sama pani zobaczy. Będą takie ćwiczenia z umiejętności ochrony swojego terytorium. Niestety sobie na nich nie radzę. Nie zauważam, kiedy ludzie naruszają moje granice. W ogóle nie wydaje mi się, żebym miał jakieś granice i żeby na ich obronie polegały relacje między ludźmi. Lubię, kiedy są blisko i kiedy ich rozumiem. Może po prostu nie mam własnego terytorium i dlatego nie wiem, co zrobić na tych ćwiczeniach. Głupio się na nich czuję. Czy można rozpoznać granicę czegoś, czego się nie posiada? Bardzo się staram, ale prędzej czy później następuje moment, kiedy sprawy innych ludzi wydają mi się ważniejsze od moich własnych. To podobno tez nie jest zdrowy objaw, dowodzi pragnienia nieustannej akceptacji. Po kilku tygodniach terapii zaczynam to rozumieć. Ale niestety, nigdy nie potrafiłem działać przeciwko drugiemu człowiekowi. Czuję się wtedy osamotniony.

W pracy mówią, że jestem nieprzystosowany. Nie wykazuje się inicjatywą i nie jestem konkurencyjny. Mówią, że nie mam ducha współzawodnictwa....