Anioły jedzą trzy razy dziennie. 147 dni w psychiatryku

Grażynę Jagielską przez lata paraliżował nieustanny strach, bowiem wciąż żyła problemami męża, jednego z najbardziej znanych korespondentów wojennych. Dla jego pasji poświęciła swoje życie. Razem przeżyli 53 wojny; on - jeżdżąc na nie, ona - ciągle czekając na niego. Jednak po wielu latach w końcu musiała zawalczyć o siebie. Dwadzieścia jeden tygodni - 147 dni spędziła w szpitalu psychiatrycznym.

"Poznała kobiety, które tak jak ona długo udawały, że wszystko jest w porządku. Spotkała twardzieli, którzy musieli nauczyć się płakać. Była w miejscu, w którym można było wszystko. Nie wolno było jednego – kłamać.

Julia musiała być coraz lepsza, aż pod wpływem stresu odcięła sobie ucho. Ratownik wiecznie golił głowę i wierzył, że dzięki temu stanie się kimś innym.
Marek wrócił z wojny jako bohater, a potem załamał się i żył jak zwierzę.
Karolinka była przekonana, że jest aniołem i nikt jej nie widzi."

Grażyna Jagielska stworzyła niesamowity dokument, zabierając czytelnika w obszary i rejony zupełnie nieznane, w podróż pełną intymnych zwierzeń i prawdziwych, bardzo trudnych ludzkich emocji. W poruszający i bardzo subtelny sposób autorka wprowadza nas w szczególne miejsce, pokazuje azyl stworzony dla zagubionych umysłów, dla zamkniętych głęboko w duszy traumatycznych przeżyć, wyrytych w pamięci na lata, a także przybliża nam obrazy, które latami prześladują uczestników misji w Iraku czy Afganistanie, ale również zwykłych ludzi, którzy nie podołali wyzwaniom stawianym przez życie.

To wyjątkowa pozycja literacka, wywołująca niesamowite emocje, pokazująca nieznany obszar ludzkiej psychiki, która uzmysławia nam, jak bardzo ważne w tego typu terapiach są szczerość, otwartość, potrzeba zrozumienia, bliskość zarówno najbliższych, jak i współuczestników terapii oraz terapeutów.

Grażynę Jagielską przez lata paraliżował nieustanny strach, bowiem wciąż żyła problemami męża, jednego z najbardziej znanych korespondentów wojennych. Dla jego pasji poświęciła swoje życie. Razem przeżyli 53 wojny; on - jeżdżąc na nie, ona - ciągle czekając na niego. Jednak po wielu latach w końcu musiała zawalczyć o siebie. Dwadzieścia jeden tygodni - 147 dni spędziła w...

Jedna z nielicznych książek, które mnie rozczarowały. Spodziewałam się bardziej osobistej, intymnej opowieści a dostałam... No właśnie, takie poplątane z pomieszaniem. Muszę przyznać, że ciężko mi się ją czytało. Raz, że tematyka trudna, bo leczenie psychiatryczne w naszym kraju nadal jest tematem tabu. Dwa to to, że wszystko było jakieś takie chaotyczne. Nie polecam.

Jedna z nielicznych książek, które mnie rozczarowały. Spodziewałam się bardziej osobistej, intymnej opowieści a dostałam... No właśnie, takie poplątane z pomieszaniem. Muszę przyznać, że ciężko mi się ją czytało. Raz, że tematyka trudna, bo leczenie psychiatryczne w naszym kraju nadal jest tematem tabu. Dwa to to, że wszystko było jakieś takie chaotyczne. Nie polecam.

Bardzo chciałam tę książkę przeczytać, jak już udało mi się ją zacząć w końcu, tak strasznie trudno mi się ją czytało... Nie wiem czy to efekt trudnych i traumatycznych ludzkich przeżyć i ogólnie tematu, czy po prostu ta książka nie była ciekawa? Trudno mi powiedzieć. Mam mieszane uczucia, może bardziej oczekiwałam czegoś w postaci "dziennika" bardziej osobistego niż relacji z miejsca. Autorka, a jednocześnie pacjentka, bardzo niewiele o sobie pisze, bardziej odnosiłam wrażenie, że występuje w roli obserwatora i dziennikarza. A może to właśnie dla niej było rodzajem terapii? Jeśli tak, mam nadzieję, że skutecznej. Co nie zmienia faktu, że przerażające jest jak wiele czynników wpływa na naszą psychikę, i jak czasem niewiele potrzeba, żeby wylądować "po tej drugiej stronie muru" ...

Bardzo chciałam tę książkę przeczytać, jak już udało mi się ją zacząć w końcu, tak strasznie trudno mi się ją czytało... Nie wiem czy to efekt trudnych i traumatycznych ludzkich przeżyć i ogólnie tematu, czy po prostu ta książka nie była ciekawa? Trudno mi powiedzieć. Mam mieszane uczucia, może bardziej oczekiwałam czegoś w postaci "dziennika" bardziej osobistego niż...

W sumie to średnio wiadomo o co chodzi w tej książce, jaki był cel. Opowiesci weteranów były dużym plusem w tej książce. Do tej pory nie widzę o czym opowiada ta książka, o weteranach? o szpitalu psychiatrycznym? o terapii? Nie wiem. Też zbytnio nie znamy przyczyn śmierci jednego z pacjentów. To nie jedyna dziura w fabule, ale szkoda bo to mogłaby być świetna książka

W sumie to średnio wiadomo o co chodzi w tej książce, jaki był cel. Opowiesci weteranów były dużym plusem w tej książce. Do tej pory nie widzę o czym opowiada ta książka, o weteranach? o szpitalu psychiatrycznym? o terapii? Nie wiem. Też zbytnio nie znamy przyczyn śmierci jednego z pacjentów. To nie jedyna dziura w fabule, ale szkoda bo to mogłaby być świetna książka

O rany! Nawet nie wiem od jakich słów zacząć recenzję. Sama od niedawna choruję i niestety, przebywałam na oddziale. Po książkę sięgnęłam z ciekawości, na zasadzie "zobaczymy jak ktoś inny to widzi". Efekt jest taki, że nawet nie pamiętam o czym dokładnie czytałam. Mam silne poczucie, że to jest po prostu czyjaś fantazja.

O rany! Nawet nie wiem od jakich słów zacząć recenzję. Sama od niedawna choruję i niestety, przebywałam na oddziale. Po książkę sięgnęłam z ciekawości, na zasadzie "zobaczymy jak ktoś inny to widzi". Efekt jest taki, że nawet nie pamiętam o czym dokładnie czytałam. Mam silne poczucie, że to jest po prostu czyjaś fantazja.

Ksiązka raczej przeciętna, wydawało się, ze ososba, która pisze z perspektywy pacjenta jakoś lepiej oda klimat miejsca. Dość powierzchowna .

Ksiązka raczej przeciętna, wydawało się, ze ososba, która pisze z perspektywy pacjenta jakoś lepiej oda klimat miejsca. Dość powierzchowna .

Jestem rozczarowana ...bardzo. Uwielbiam tematykę chorych psychicznie i ich życia wewnętrznego, przebywania w szpitalu psychiatrycznym, reguł i norm tam panujących. A tu kompletna kicha. Nie utożsamiłam się z żadnym z bohaterów i nie przeżywałam ich losów ani cierpienia egzystencjonalnego. Płytko, pobieżnie i bez puenty. Dobrnęłam do końca bez żadnej przyjemności

Jestem rozczarowana ...bardzo. Uwielbiam tematykę chorych psychicznie i ich życia wewnętrznego, przebywania w szpitalu psychiatrycznym, reguł i norm tam panujących. A tu kompletna kicha. Nie utożsamiłam się z żadnym z bohaterów i nie przeżywałam ich losów ani cierpienia egzystencjonalnego. Płytko, pobieżnie i bez puenty. Dobrnęłam do końca bez żadnej przyjemności

Autorka spędza 147 dni w szpitalu psychiatrycznym - o powodach swojego pobytu wiele nie pisze. Między wierszami, mimochodem wspomina o niektórych symptomach. Głównym celem jej książki jest jednak opowieść o współpacjentach. O żołnierzach z Afganistanu, o dziewczynie, która stała się aniołem, o przepracowanej kobiecie, która obcięła sobie ucho i o jezusku, który wszystkim pomaga…
Przeczytałam tę książkę z ciekawości, ale bez ciekawości... Zabrakło mi odwagi autorki, od napisania różnych rzeczy jakby uciekała. Jest to książka, która zdecydowanie porusza tabu, ale w moim odczuciu nie wykorzystuje go w pełni, a jedynie jest namiastką tematu. Czyta się szybko, ale jednak w tym wszystkim czegoś brakuje. Odniosłam wrażenie, że wszystko było zbyt delikatnie, łagodnie i kolorowo pokazane.
Książka dziwna, sceny urwane... Jakby lizać loda przez szybę ;)

Autorka spędza 147 dni w szpitalu psychiatrycznym - o powodach swojego pobytu wiele nie pisze. Między wierszami, mimochodem wspomina o niektórych symptomach. Głównym celem jej książki jest jednak opowieść o współpacjentach. O żołnierzach z Afganistanu, o dziewczynie, która stała się aniołem, o przepracowanej kobiecie, która obcięła sobie ucho i o jezusku, który wszystkim...

Trudna. Misja w Afganistanie pokaleczyła ich psychikę. Ci, którzy tam nie byli, nie zrozumieją tego. Wrócili do domów, ale tak naprawdę są wciąż są na tej wojnie. Często nie potrafią się zmierzyć z całym jej złem - z tym, że strzelali do cywilów, z tym, że ich przyjaciele ginęli na ich oczach, że żyli w ciągłym zagrożeniu. Między weteranami, inni pacjenci szpitala psychiatrycznego wydają się bezbarwni.

Trudna. Misja w Afganistanie pokaleczyła ich psychikę. Ci, którzy tam nie byli, nie zrozumieją tego. Wrócili do domów, ale tak naprawdę są wciąż są na tej wojnie. Często nie potrafią się zmierzyć z całym jej złem - z tym, że strzelali do cywilów, z tym, że ich przyjaciele ginęli na ich oczach, że żyli w ciągłym zagrożeniu. Między weteranami, inni pacjenci szpitala...

Dramat.
Dla jednych dramat to złamany paznokieć.
Dla innych zła ocena, odrzucenie przyjaźni, nieudany związek.
Prawdziwy dramat przechodzą jednak ci, którzy przeszli piekło wyjazdu na misje wojskowe, biorący czynny udział w walkach. Ci którzy zabijali i byli okaleczani przez innych.
Ale dramatem jest także powrót do domu do rodziny, gdzie wszystko tak naprawdę jest inaczej niż było.
Autorka zamyka się w szpitalu psychiatrycznym po to, aby sama zobaczyć na własne oczy jak wygląda proces zdrowienia tych tak bardzo okaleczonych ludzi.
Jest to potrzebne także jej, żonie wieloletniego korespondenta wojskowego.
To swego rodzaju pamiętnik, wywiad i reportaż w jednym. Obfitujący w mocne opisy postaci, które zmagają się z traumami.

Dramat.
Dla jednych dramat to złamany paznokieć.
Dla innych zła ocena, odrzucenie przyjaźni, nieudany związek.
Prawdziwy dramat przechodzą jednak ci, którzy przeszli piekło wyjazdu na misje wojskowe, biorący czynny udział w walkach. Ci którzy zabijali i byli okaleczani przez innych.
Ale dramatem jest także powrót do domu do rodziny, gdzie wszystko tak naprawdę jest inaczej...