Niestety dla mnie strata czasu - jest to powieść bez fabuły. Językowo daje pozory literatury wysokich lotów, a fabularnie jest o niczym i nic się tam nie dzieje ciekawego.

Niestety dla mnie strata czasu - jest to powieść bez fabuły. Językowo daje pozory literatury wysokich lotów, a fabularnie jest o niczym i nic się tam nie dzieje ciekawego.

MAŁŻEŃSKI CHAOS

Po "Wszystkie moje domy" Grażyny Jagielskiej sięgnęłam pod wpływem impulsu. Nie znałam dotąd pióra autorki, jednak mając świadomość, że jest żoną reportera i dziennikarza Wojciecha Jagielskiego wiedziałam, że w jej książkach odnaleźć można sporo elementów autobiograficznych, co mnie bardzo ciekawiło. Zdecydowałam się poznać którąś z jej opowieści i wybór padł na audiobook w ciekawej interpretacji Olgi Sawickiej.

Grażyna Jagielska postawiła swoich bohaterów w trudnym momencie życia, na rozdrożu, kiedy trzeba zastanowić się, co dalej i podjąć odpowiednie decyzje. Główna bohaterka, kobieta koło 60-tki przez ponad dwadzieścia lat zajmowała się domem i dziećmi. Jej mąż Witek pracował jako pilot - oblatywacz i często był poza domem. Jednak przyszedł czas, że jego kariera dobiega końca i mężczyzna przechodzi na emeryturę. Dwójka dzieci jest już samodzielna, starszy syn przebywa za granicą, a młodszy właśnie opuścił rodzinny dom i również postanawia iść w ślady brata. Rodzice, a przede wszystkim matka, muszą się zmierzyć z syndromem pustego gniazda. Bohaterkę nachodzą przeróżne refleksje natury życiowej i w efekcie decyduje się na radykalne posunięcia. Bez konsultacji z mężem sprzedaje dom i spienięża wszystko, czego się dorobili przez lata, ponieważ chce rozpocząć nowe życie w zupełnie innym miejscu, bez ograniczeń, bez przeszłości i bez zobowiązań. Witek zostaje postawiony pod ścianą i ostatecznie godzi się na pomysły żony...

Muszę przyznać, że mam duży problem z oceną tej historii. Gdybym miała podsumować "Wszystkie moje domy" jednym zdaniem to powiedziałabym, że tą opowieścią rządzi chaos. Jednak jeśli głębiej wnikniemy w treści, to okazuje się, że podjęty temat jest bardzo interesujący i został przedstawiony w niekonwencjonalny sposób, co zdecydowanie zapisuję na plus. Autorka podjęła w swojej książce wiele ważkich tematów jak ekologia, konsumpcjonizm, alkoholizm, depresja czy zabobony. Starała się pokazać polską wieś, taką rzeczywistą, bez lukru i upiększania, za to z domieszką delikatnego przejaskrawienia. Szkoda tylko, że zostało to wszystko przekazane w tak chaotyczny i mało spójny sposób. Jak dla mnie książka jest przegadana. Nagromadzenie tak wielu wątków i tematów na trochę ponad dwustu stronach musiało poskutkować tym, że pewne sprawy zostały jedynie zasygnalizowane, a inne w ogóle pominięte. Najbardziej brakowało mi wątku dzieci, które zniknęły wraz z opuszczeniem domu przez młodszego syna i niemalże słuch po nich zaginął.

Powieść momentami jest bardzo zabawna, oswajanie dzikiego kota wywołało u mnie salwę śmiechu. Dobrze pokazane kontrasty, sporo dystansu i wiele realizmu. Ciekawy styl, potoczny, ale elegancki język ubarwiony dużą ilością ozdobników oraz elementy groteskowego humoru dają się zauważyć od pierwszej strony. Nie wiem, czy to była dobra decyzja, aby sięgnąć po audiobook. Mam wrażenie, że znacznie lepiej czytało by mi się tę książkę samodzielnie, gdyż odsłuchanie jej wymagało maksymalnego skupienia, co w podróży nie zawsze jest możliwe.

Nie ukrywam, że miałam większe oczekiwania co do tej opowieści, ale nie wykluczam, że pewnego dnia sięgnę po którąś z autobiograficznych historii napisanych przez Grażynę Jagielską. Książka mnie nie zachwyciła, ale... autorka na tyle zaintrygowała, by chcieć poznać ją nieco lepiej.

MAŁŻEŃSKI CHAOS

Po "Wszystkie moje domy" Grażyny Jagielskiej sięgnęłam pod wpływem impulsu. Nie znałam dotąd pióra autorki, jednak mając świadomość, że jest żoną reportera i dziennikarza Wojciecha Jagielskiego wiedziałam, że w jej książkach odnaleźć można sporo elementów autobiograficznych, co mnie bardzo ciekawiło. Zdecydowałam się poznać którąś z jej opowieści i wybór...

Miałam dość duży problem z oceną tej książki. Porusza ważny temat pustki w życiu i poszukiwaniu czegoś co ją zapełni. Jest napisana w pięknym języku, choć czasami tak przeplatają się językowe ozdobniki z prozą życia, że aż trochę to irytuje. Dodatkowo wielokrotnie rzeczowniki są zamieniane przymiotnikami i trzeba trochę wytężyć umysł, żeby zrozumieć o co właściwie chodzi. Książka niewątpliwie wzbudza uczucia co pisze się jej na plus, choć mam wrażenie, że u mnie uruchomiła głównie pokłady tych negatywnych zwłaszcza w stosunku do głównej bohaterki. Jest to obraz typowej kobiety po 50-60 roku życia, która budzi się w domu bez dzieci i stwierdza że nic w życiu nie osiągnęła i nienawidzi swojego życia. Czytając komentarze na portalach społecznościowych tego typu panie zazwyczaj wylewają swoje życiowe żale oskarżając młodych o to, że są leniwi „bo kiedyś to trzeba było prać pieluchy tetrowe, a teraz mają pampersy”, lub podkreślających że one wnukami zajmować się nie będą „bo one już tylko mogą, ale nic nie muszą”. W dalszej perspektywie narzekają że owe wnuki, nie chcą ich odwiedzać jak już są nastolatkami a one już z domu ledwo wychodzą. Zapominając, że babcie mieszkającą dwa bloki dalej widziały w dzieciństwie tylko na święta. Tu bohaterka przeciwstawia się temu i porzuca dom w którym jest nieszczęśliwa i szuka miejsca gdzie to szczęście odnajdzie. No i właśnie z jednej strony postawa godna podziwu. Jednak to dziwne przebudzenie które dokonało się w niej jak się wydaje w jednej sekundzie jak jej dziecko zatrzasnęło furtkę za sobą, wydaje się całkowicie nierealne i strasznie mimo wszystko egoistyczne. Fakt, że całe życie poświęciła mężowi i dzieciom próbuje zrekompensować sobie całkowicie skupiając się tylko na sobie. Męża stawia pod ścianą całkowicie ignorując jego potrzeby i odniosłam wrażenie że wręcz mszcząc się na nim bo przez te lata znienawidziła jego pasję tak, że każdy jej przejaw całkowicie torpedowała. Brak było tam pewnej równowagi w związku i małżeństwo nagle stało się wojną podjazdową. Całkowicie brak mi w tej książce dzieci, których wyfrunięcie z gniazda rozpoczęło całą akcję. Jakby ich obecność była odcięta nożem i wpadły w całkowity niebyt. No chyba, że to kolejny przejaw typowej matki Polki która już nic nie musi, a jedynie może i dzieci po przekroczeniu progu dorosłości praktycznie stają się dla rodzicielki obcymi ludźmi generującymi tylko ewentualne problemy. Książka tych wszystkich spraw nie rozwiązuje nie daje odpowiedzi, a raczej jest wiwisekcją rozkładu jaki dokonuje się na kobiecości i tym co jest jej kulturowo narzucone. Czuję pewien niedosyt i niesmak po jej przeczytaniu. Nie poleciłabym jej z czystym sumieniem, ale i nie odradziłaby komuś kto by się nią zainteresował.

Miałam dość duży problem z oceną tej książki. Porusza ważny temat pustki w życiu i poszukiwaniu czegoś co ją zapełni. Jest napisana w pięknym języku, choć czasami tak przeplatają się językowe ozdobniki z prozą życia, że aż trochę to irytuje. Dodatkowo wielokrotnie rzeczowniki są zamieniane przymiotnikami i trzeba trochę wytężyć umysł, żeby zrozumieć o co właściwie chodzi....

Ciekawa, czasem zabawna, o poszukiwaniu… domu? Sensu, swojego miejsca na stare lata, przynależności, małżeńskiej wspólnoty? W sumie czegokolwiek. Trochę o wszystkim i o niczym. Teoretycznie dotyka wszystkich ważnych tematów - jest małżeństwo, przejście na emeryturę, wyjście dzieci z domu, brak aktywności zawodowej kobiet, za do domowe obowiązki i opieka nas dziećmi, jest ekologia, konsumpcjonizm, alkoholizm, zabobony, polska wieś, tylko wszystko płytko i bez większego składu.
Napisana pięknym językiem i lekka do czytania, to na plus.

Ciekawa, czasem zabawna, o poszukiwaniu… domu? Sensu, swojego miejsca na stare lata, przynależności, małżeńskiej wspólnoty? W sumie czegokolwiek. Trochę o wszystkim i o niczym. Teoretycznie dotyka wszystkich ważnych tematów - jest małżeństwo, przejście na emeryturę, wyjście dzieci z domu, brak aktywności zawodowej kobiet, za do domowe obowiązki i opieka nas dziećmi, jest...

No nie wiem, jak dla mnie to zwykle chaotyczne gadanie. Ładnie napisana książka, ale poza językiem zbytnio nic tu nie ma.

No nie wiem, jak dla mnie to zwykle chaotyczne gadanie. Ładnie napisana książka, ale poza językiem zbytnio nic tu nie ma.

Książki Grażyny Jagielskiej mają w moim sercu specjalną półkę. Są wyjątkowe tak samo jak ich autorka, żona korespondenta wojennego, Wojciecha Jagielskiego. Warto znać kilka szczegółów z jej życia, żeby lepiej zrozumieć przekaz zawarty w dziełach. Zawód męża przyczynił się do traumy i zaburzeń psychicznych. Ta kobieta przeszła przez piekło.

W powieści "Wszystkie moje domy" narratorką jest na pozór "spokojna pani po pięćdziesiątce", której dzieci opuściły rodzinne gniazdo. Pozostaje jej spędzić resztę życia w domu, którego nie lubi, z sąsiadami, których nienawidzi oraz z mężem, który zakończył karierę oblatywacza samolotów i całymi dniami wpatruje się w niebo. Żeby nie zwariować sprzedaje dom i nie pozostawiając mężowi wyboru, zabiera go w Polskę. Marzy o tym, że znajdzie nowe miejsce do życia, w którym oboje będą szczęśliwi, a ona napisze upragnioną powieść. W życiu rzadko wszystko układa się po naszej myśli i nie pomoże nawet psychoterapeuta z Ameryki.

Pomimo tego, że książka jest fikcją, to Grażyna Jagielska sprytnie wplotła w nią wątki ze swojego życia. Kiepski stan emocjonalny bohaterki i lęk o życie męża, są niewątpliwie problemami autorki, które wcześniej opisała w powieściach autobiograficznych.

Wiecie co jest w tej książce najlepsze? To, że uśmiałam się niesamowicie. Po tym właśnie można poznać niezwykły talent literacki pisarki, która potrafi opowiadać o trudnych sprawach z odpowiednią dawką humoru. Wydarzenia, które miały miejsce podczas osiedlania się małżeństwa w kolejnych wiejskich domach i ich kontakty z miejscowymi są przezabawne. A już metody oswajania dzikiego kota, to mistrzostwo!

W przypadku oceny książki, od razu się przyznaję, że nie jestem obiektywna. Kocham wszystko co wyszło spod pióra autorki (palców na klawiaturze?). Dla mnie ta książka to kolejna uczta dla duszy. Polecam!

Książki Grażyny Jagielskiej mają w moim sercu specjalną półkę. Są wyjątkowe tak samo jak ich autorka, żona korespondenta wojennego, Wojciecha Jagielskiego. Warto znać kilka szczegółów z jej życia, żeby lepiej zrozumieć przekaz zawarty w dziełach. Zawód męża przyczynił się do traumy i zaburzeń psychicznych. Ta kobieta przeszła przez piekło.

W powieści "Wszystkie moje...

Jest to śmieszno-straszny, pełen trudnych spraw i absurdalnych sytuacji obraz małżeństwa, które po przejściu na emeryturę pana domu - z zawodu oblatywacza samolotów - i odejściu z domu dzieci musi poukładać wspólne życie na nowo. Inicjatorką radykalnych zmian jest żona - gospodyni domowa, która wykorzystując 6-dniową nieobecność męża sprzedała ich dom, kupiła przyczepę kempingową i postanowiła szukać dla siebie i męża nowego miejsca do życia.
Pewnie się na tej powieści nie poznałam, trochę mnie wymęczyła i wynudziła, bo oczekiwałam czegoś bardziej podobnego do poprzednich książek autorki. Ale inny czytelnik może mieć zdanie odmienne, warto to sprawdzić.

Jest to śmieszno-straszny, pełen trudnych spraw i absurdalnych sytuacji obraz małżeństwa, które po przejściu na emeryturę pana domu - z zawodu oblatywacza samolotów - i odejściu z domu dzieci musi poukładać wspólne życie na nowo. Inicjatorką radykalnych zmian jest żona - gospodyni domowa, która wykorzystując 6-dniową nieobecność męża sprzedała ich dom, kupiła przyczepę...

nudna, pretensjonalna, męcząca, zupełnie o niczym

nudna, pretensjonalna, męcząca, zupełnie o niczym

Po lekturze dwóch biograficznych książek Jagielskiej byłam ciekawa tej najnowszej - tym razem innej. I cieszę się, że po nią sięgnęłam. Autorka wykazała się elokwencją, dużą empatią i ogromną dawką humoru - i to nie takiego prostego z serii kawa na ławę ale zaprawionego ironią i nawet smutkiem. Język to miód dla moich uszu. Na pewno nie jest to łatwa książka i nie wszystkim będzie się podobać.

Po lekturze dwóch biograficznych książek Jagielskiej byłam ciekawa tej najnowszej - tym razem innej. I cieszę się, że po nią sięgnęłam. Autorka wykazała się elokwencją, dużą empatią i ogromną dawką humoru - i to nie takiego prostego z serii kawa na ławę ale zaprawionego ironią i nawet smutkiem. Język to miód dla moich uszu. Na pewno nie jest to łatwa książka i nie wszystkim...

Pewnie mnie wykasują, ale to zwykłe pierdolenie udające kulturę wyższą. Napisz coś chaotycznie i bez sensu a już jest uznawane za polską kulturę wysoką. Nie mówi to do mnie zupełnie

Pewnie mnie wykasują, ale to zwykłe pierdolenie udające kulturę wyższą. Napisz coś chaotycznie i bez sensu a już jest uznawane za polską kulturę wysoką. Nie mówi to do mnie zupełnie