Gwiazda polskiej fantastyki

Peter Watts stał się w polskim, fantastycznym świecie gwiazdą po wydaniu w 2008 roku przez Wydawnictwo Mag Ślepowidzenia. Jego powieść bardzo szybko osiągnęła status kultowej, o Wattsie się rozmawiało, ze Ślepowidzeniem pod pachą przechadzało się chodnikami Krakowa i Warszawy. Oczywiście nie mówimy tutaj o odbiorcach popowej fantastyki, tylko o okularnikach (obecnie ukrywających się czasami za soczewkami), o czytelnikach wyższych stanów fantastyki. Nie za duży nakład, jak to zwykle w Uczcie Wyobraźni bywa, spowodował, że ceny na rynku wtórnym przebiły sto złotych i rosły, inwestycja prawie jak w złoto, myślę, że Peter powinien być zadowolony.

Watts stał się nowym guru, bo jakże inaczej. W Polsce, która wydała Lema, nie mogło zabraknąć hołdów dla Kanadyjczyka. Stał się kolejnym Jego następcą, podobnie jak rodzimy Dukaj, obojętnie, czy ktoś rozumiał jego teksty czy nie, należało wiedzieć, mówić i pisać. Mówiło się nodze, o zatrzymaniu na granicy (tak, tak, normalnie celebryta pełną gębą), z przekąsem dodając, że u nas nic takiego by go nic spotkało, nic tylko na rękach byłby noszony. No i mówiono o tajemniczej trylogii Rifters, co do której Mag jakoś się nie zabierał. Pod koniec roku Mirek Obarski w antologii Kroki w nieznane 2010 zamieścił jego (takie sobie jak na niego, a dobre lub bardzo dobre porównując do innych) opowiadanie Rzeczy, a Nowa Fantastyka w numerze majowym z tego roku zamieściła jego świetne opowiadanie Wyspa. Mniej więcej w tym samym czasie Mag wznowił w miękkich okładkach Ślepowidzenie, (pierwsze wznowienie poza serią książki wydanej w Uczcie Wyobraźni) i wreszcie nowe na rynku wydawnictwo Ars Machina (nowe, bo wcześniej wydało tylko antologię Steampunk pod redakcją Vandermeerów) wydało pierwszy tom trylogii Rifters – Rozgwiazda.

Okularnicy przebierali nogami nie mogąc się doczekać, oczyma wyobraźni widziałem, jak następne pokolenie po pokoleniu JPII, będzie nazwane pokoleniem Wattsa. I co dostali? No co można dostać po świetnym, napisanym jako czwarta powieść Ślepowidzeniu (świetnym, ale nie najlepszym z Uczty Wyobraźni, pierwsze miejsce zajmuje Accelerando Charlesa Strossa). No przecież nie obuchem w łeb. Dostali dobrą jak na Wattsa, rewelacyjną jak na innych powieść. Po Ślepowidzeniu nic wielkiego. I tak czasami bywa, okularnicy robili dobrą minę do złej gry, ale niestety musieli przyznać, jest gorzej, jednocześnie podbudowując się stwierdzeniem, że tak właściwie to bardzo dobrze, że Watts się rozwija, że to naturalne, że dopiero teraz, w następnych powieściach nam pokaże.

Co dostaliśmy? Powieść o zmodyfikowanych fizycznie pracownikach podwodnej stacji. W akcji niemrawa (dopiero pod koniec przyśpiesza), w stosunkach międzyludzkich, psychologii bardzo dobra. Świetny temat wyjściowy, zbierz grono potłuczonych przez życie ludzi i włóż ich do zamkniętej stacji. Toż to normalny zapalnik, tam musi się coś stać, musi coś wybuchnąć. I wybucha, w ludziach, ich emocje, przemyślenia. Watts ładnie kreśli osoby, postaci, ich zachowanie, powoli rosnące zmiany w nich samych, po kolei, koncentrując się na głównej bohaterce Lenie Clarke. Idziemy za bohaterami, śledząc ich losy na stacji podwodnej, a w tle toczy się bitwa o losy świata. Spokojnie, po trochu dowiadujemy się o co chodzi, co się dzieje na powierzchni, jak wiele zależy od zachowań naszych pokręconych bohaterów.

ciąg dalszy na stronie:
http://szortal.com/node/552

Gwiazda polskiej fantastyki

Peter Watts stał się w polskim, fantastycznym świecie gwiazdą po wydaniu w 2008 roku przez Wydawnictwo Mag Ślepowidzenia. Jego powieść bardzo szybko osiągnęła status kultowej, o Wattsie się rozmawiało, ze Ślepowidzeniem pod pachą przechadzało się chodnikami Krakowa i Warszawy. Oczywiście nie mówimy tutaj o odbiorcach popowej fantastyki, tylko o...