Z góry przepraszam wszystkich tych, którzy wystawili wysokie oceny tej części cyklu o Wiedźminie oraz wszystkich fanów sagi.
Mnie się po prostu nie do końca podobało. A już tłumaczę dlaczego.
Otóż zwyczajnie znudził mnie ten sposób prowadzenia narracji. O ile opowiadania w pierwszej części były czymś świeżym, innym, o tyle w "Mieczu Przeznaczenia" mam wrażenie, że jest to po prostu powielanie schematu. Rozumiem czemu postąpił w ten sposób Sapkowski, ażeby przekazać czytelnikowi jak najwięcej informacji o Geralcie, Ciri i Yennefer, ale dla mnie było to nużące. To co podobało mi się w pierwszej części, czyli nawiązania do znanych baśni i bajek, tutaj nie było żadnym zaskoczeniem.
Przeszkadzało mi to zwłaszcza przy złapaniu tego czegoś, tej magii dzięki której przepadłabym w świecie Wiedźmina. Tymczasem jak tylko wciągałam się w ten klimat, opowiadanie zwyczajnie w świecie się kończyło. To mój główny zarzut.
Jestem też ciekawa jak w kolejnej części ukazany będzie Geralt. W tej niestety czasami bardzo mnie denerwował. Jego zauroczenie Yennefer i takie mało "wiedźminowskie" podejście do miłości do niej. Geralt, Wiedźmin pojedynkuje się o kobietę??? Jak jakiś durny rycerzyk??? Tak nie może być!!!
Wiem, że następne części mają już normalną narrację, więc mam nadzieję, że wreszcie między mną a Wiedźminem zaiskrzy :)

Z góry przepraszam wszystkich tych, którzy wystawili wysokie oceny tej części cyklu o Wiedźminie oraz wszystkich fanów sagi.
Mnie się po prostu nie do końca podobało. A już tłumaczę dlaczego.
Otóż zwyczajnie znudził mnie ten sposób prowadzenia narracji. O ile opowiadania w pierwszej części były czymś świeżym, innym, o tyle w "Mieczu Przeznaczenia" mam wrażenie, że jest to...