Po raz kolejny zadziwia mnie, jak silne emocje potrafi wywołać Toni Morrison, używając wyłącznie słowa – a słowo, które wychodzi spod jej pióra wstrząsa bardziej niż najbrutalniejszy obraz, najprzenikliwszy dźwięk, najdotkliwszy chłód czy najboleśniejszy cios. Nie wiem, czy autorka ma sobie równych pod względem prowokowania gwałtownych reakcji u czytelnika bez uciekania się do tanich chwytów i epatowania łatwo sprzedawalnymi motywami. Przynajmniej ja jeszcze nie znalazłam pisarza, u którego każde słowo niosłoby taki ładunek emocjonalny. Toni Morrison ukazuje rzeczywistość swoich powieści z lekkością i delikatnością, co tylko wzmacnia i tak już uderzający kontrast pomiędzy okrucieństwem świata przedstawionego a pięknem jej prozy.

Muszę zaznaczyć, że nie byłam bezkrytycznie nastawiona do tej powieści. Z początku wydawało mi się, że wszystko działo się zbyt szybko, a poszczególne wydarzenia przedstawiono zbyt pobieżnie. Ale i tutaj była metoda – bo pisarce nie chodzi o to, żeby było szczegółowo i po kolei, tylko o to, żeby tę historię poczuć.

Po raz kolejny zadziwia mnie, jak silne emocje potrafi wywołać Toni Morrison, używając wyłącznie słowa – a słowo, które wychodzi spod jej pióra wstrząsa bardziej niż najbrutalniejszy obraz, najprzenikliwszy dźwięk, najdotkliwszy chłód czy najboleśniejszy cios. Nie wiem, czy autorka ma sobie równych pod względem prowokowania gwałtownych reakcji u czytelnika bez uciekania się...