Kolejna rzecz, którą cenie w prozie Morrison to oszczędność stylu i języka. Toni pisze prosto, nie epatuje emocjami, wiele rzeczy pozostawia niedopowiedzianych, w domyśle. Przy tym język jest momentami jakby poetycki. Jako, że podejmuje tematy trudne, lektura wymaga od czytelnika uważności.
Czytając "Dom" czułam się momentami spokojnie i bezpiecznie (sic!). Przecież przez 3/4 książki nie dzieje się nic naprawdę strasznego, ot ciężkie życie czarnej społeczności. Dałam uśpić swoją czujność jak Cee, bohaterka powieści. Nawet się ucieszyłam, gdy dostała pracę u tego miłego lekarza. Przeoczyłam znaki ostrzegawcze, których Cee miała prawo nie dostrzec i nie zrozumieć. A potem dostałam od autorki cios w żołądek. I tyle po moim spokoju. Cee wyszła z tego silniejsza, ja mam nadzieję uważniejsza.

Kolejna rzecz, którą cenie w prozie Morrison to oszczędność stylu i języka. Toni pisze prosto, nie epatuje emocjami, wiele rzeczy pozostawia niedopowiedzianych, w domyśle. Przy tym język jest momentami jakby poetycki. Jako, że podejmuje tematy trudne, lektura wymaga od czytelnika uważności.
Czytając "Dom" czułam się momentami spokojnie i bezpiecznie (sic!). Przecież przez...

Fenomenalna proza. Duszna od emocji, okrucieństwa i upału Głębokiego Południa.

Fenomenalna proza. Duszna od emocji, okrucieństwa i upału Głębokiego Południa.

To moja druga powieść Toni Morrison po "Najbardziej niebieskim oku" - no i już mogę stwierdzić, że bez wątpienia autorka lubi wgłębiać się w życie postaci drugo-, czy nawet trzecioplanowych. W tym przypadku nie przesłania to jednak głównych tematów książki - wojny, traumy, miłości (choć przede wszystkim na linii brat-siostra). Całość dzieje się w Ameryce pokoreańskiej, mocno naznaczonej tą straszną wojną. Ciekawa rzecz, do skończenia w jeden wieczór.

To moja druga powieść Toni Morrison po "Najbardziej niebieskim oku" - no i już mogę stwierdzić, że bez wątpienia autorka lubi wgłębiać się w życie postaci drugo-, czy nawet trzecioplanowych. W tym przypadku nie przesłania to jednak głównych tematów książki - wojny, traumy, miłości (choć przede wszystkim na linii brat-siostra). Całość dzieje się w Ameryce pokoreańskiej,...

Wojna. Eksperymenty medyczne. Trauma. Śmierć. Powrót do domu. Rodzeństwo. Rodzina. Dom. Przemoc. Wykorzystanie drugiego człowieka. Doświadczenia wojenne. Pomoc obcych ludzi.

To wszystko i jeszcze więcej znajdziemy w tak małej książce.

Toni pisze prosto, pięknie i oszczędnie. Za pomocą niewoli słów buduje przejmujące obrazy oraz nastrój.

W książce czuć lęk, ból, traumę, walkę, niesprawiedliwość. Każde słowo jest przemyślane i daje do myślenia.
Perspektywa widziana oczami kilku głównych bohaterów, pokazuje cały obraz sytuacji, czasem wręcz pokazuje przerażającą prawdę o bohaterze.

Pomimo, iż nie jest to gatunek, który zazwyczaj czytam, książka mi się podobała. Zarówno fabuła jak i sposób pisania. Zdecydowanie zakończenie wpłynęło na moją ocenę. Była możliwość na lepsze zakończenie.

Wojna. Eksperymenty medyczne. Trauma. Śmierć. Powrót do domu. Rodzeństwo. Rodzina. Dom. Przemoc. Wykorzystanie drugiego człowieka. Doświadczenia wojenne. Pomoc obcych ludzi.

To wszystko i jeszcze więcej znajdziemy w tak małej książce.

Toni pisze prosto, pięknie i oszczędnie. Za pomocą niewoli słów buduje przejmujące obrazy oraz nastrój.

W książce czuć lęk, ból, traumę,...

Poruszająca istotne tematy, powieść o bólu, traumie i walce. Każde słowo ma w sobie dużą moc i daje do myślenia. Końcówka mogłaby być lepsza.

Poruszająca istotne tematy, powieść o bólu, traumie i walce. Każde słowo ma w sobie dużą moc i daje do myślenia. Końcówka mogłaby być lepsza.

Weteran wojny Koreańskiej. Okaleczony fizycznie i psychicznie. Będzie chciał wrócić do domu rodzinnego i zacząć życie od nowa. Na tyle na ile da radę. Po drodze jednak musi uratować swoją siostrę. Jednak ta powieść (nie długa, a warta uwagi) nie jest do końca optymistyczna. Pewien lekarz ... ohyda ... mi jako kobiecie cisną się same złe słowa i sama bym zrobiła mu te rzeczy. Rodzice bohatera ... straszni ... Jednak całość polecam !!!

Weteran wojny Koreańskiej. Okaleczony fizycznie i psychicznie. Będzie chciał wrócić do domu rodzinnego i zacząć życie od nowa. Na tyle na ile da radę. Po drodze jednak musi uratować swoją siostrę. Jednak ta powieść (nie długa, a warta uwagi) nie jest do końca optymistyczna. Pewien lekarz ... ohyda ... mi jako kobiecie cisną się same złe słowa i sama bym zrobiła mu te...

Toni Morrison to noblistka z 1993 r. Nie słyszałem wcześniej o tej pisarce a książkę dostałem w ramach prezentu. I bardzo dobrze, że dostałem, bo to pozycja ze wszech miar godna uwagi. Wpisuje się w nurt literatury tak feministycznej jak i podejmuje wątki rasowe w USA w latach 1930-1960. Bardzo spodobał mi się styl autorki - każde słowo i zdanie niosło ze sobą maksimum treści. Żeby przekazać tyle, ile tutaj zawarto na 150 stronach, niektórzy autorzy potrzebują stron 600 :) Polecam :)

Toni Morrison to noblistka z 1993 r. Nie słyszałem wcześniej o tej pisarce a książkę dostałem w ramach prezentu. I bardzo dobrze, że dostałem, bo to pozycja ze wszech miar godna uwagi. Wpisuje się w nurt literatury tak feministycznej jak i podejmuje wątki rasowe w USA w latach 1930-1960. Bardzo spodobał mi się styl autorki - każde słowo i zdanie niosło ze sobą maksimum...

Czarna Ameryka lat trzydziestych, czterdziestych i pierwszej połowy pięćdziesiątych XX w. Bieda, wyzysk, przemoc, bezprawie, bo „obyczaj ma tę samą siłę co prawo i może być równie niebezpieczny”. I losy rodzeństwa. Brat i cztery lata młodsza siostra. Ich przywiązanie, miłość, ich bycie dla siebie wszystkim. I młodzieńcze pragnienie zmiany, chęć wyrwania się, trafienia na lepszy los. Frank przeżywa koszmar wojny w Korei, piętnastoletnia Cee ucieka w świat z pierwszym chłopakiem, który jest obietnicą innego życia. I poznawanie siebie. Takimi, jakimi nie chcieliby się poznać. I próba odnalezienia. Siebie, godności, siły. Życia.

Toni Morrison pisze prosto. Pięknie i oszczędnie. Trafia w sedno. Za pomocą niewielu słów buduje przejmujące obrazy, nastrój i płaszczyznę do czytelniczych refleksji..

To moje pierwsze spotkanie z noblistką. Z przyjemnością sięgnę po inne książki Morrison.

„Nikt i nic cię nie zbawi, możesz to zrobić tylko ty sama. Obsiej swój grunt. Jesteś młoda i jesteś kobietą – to podwójne spore ograniczenie. Ale jesteś też człowiekiem. Nie pozwól , żeby ktokolwiek – czy to Lenore, czy byle fircyk, czy tym bardziej jakiś podły konował – decydował o twoim losie. To postawa niewolnika. A w tobie gdzieś przecież tkwi ten wolny człowiek, o którym mówię. Odkryj go i niech uczyni choć trochę dobra na tym świecie.”

Czarna Ameryka lat trzydziestych, czterdziestych i pierwszej połowy pięćdziesiątych XX w. Bieda, wyzysk, przemoc, bezprawie, bo „obyczaj ma tę samą siłę co prawo i może być równie niebezpieczny”. I losy rodzeństwa. Brat i cztery lata młodsza siostra. Ich przywiązanie, miłość, ich bycie dla siebie wszystkim. I młodzieńcze pragnienie zmiany, chęć wyrwania się, trafienia na...

Napisana prostym językiem, lecz z świetnym pomysłem narracyjnym. Czuć w tej książce lęk i irracjonalną niesprawiedliwość. Jednak czasem wpada w zbyt moralizatorskie tony - zwłaszcza końcówka, która zamiast przynosić refleksje samoistnie, to wbija nam ją patelnią do głowy.

Napisana prostym językiem, lecz z świetnym pomysłem narracyjnym. Czuć w tej książce lęk i irracjonalną niesprawiedliwość. Jednak czasem wpada w zbyt moralizatorskie tony - zwłaszcza końcówka, która zamiast przynosić refleksje samoistnie, to wbija nam ją patelnią do głowy.

Wciaga od pierwszych stron.
Historia opisana pięknie ,bez zbędnych ozdobników ....
Dzieje się szybko i aż żal ,że taka krótka i tak szybko się kończy.
Dla mnie trochę minusem była ta "moralizatosko-banałowata" końcówka, trochę mi popsuła cały efekt...

Wciaga od pierwszych stron.
Historia opisana pięknie ,bez zbędnych ozdobników ....
Dzieje się szybko i aż żal ,że taka krótka i tak szybko się kończy.
Dla mnie trochę minusem była ta "moralizatosko-banałowata" końcówka, trochę mi popsuła cały efekt...