Już któryś raz zaczynam pisać pierwsze zdanie tej opinii i zaraz je kasuję, bo... Hm. I znowu to samo...

Tej powieści nie da się ująć jednym, krótkim, podsumowującym zdaniem innym niż sam autor napisał o swoim utworze -- "Celem opowiadania jest ono samo".

Procenty powieści w czytniku zbliżały się powoli do stu, a ja się coraz bardziej zastanawiałem jakie będzie zakończenie, jaki będzie jej cel, jakie będzie to bum! I na samym końcu dostałem 41 tytułowych wystrzałów. Jednak zawiedzie się ten kto czekał naprawdę na wielkie bombardowanie.

Wielu uzna, że powieść jest nudna i trudna. Że historia jest niezrozumiała. Że po co tylu słów używać. Że spokojnie można napisać to samo o wiele krócej. Objętość może przerażać. Ilość opisów i ich detalizm również. I znowu Mo Yan przychodzi z pomocą tym razem we wstępie -- powieść ma być tak długa jak długa być musi :)

Osobiście jestem bardzo zaskoczony, że tyle słów przywiązało mnie do tej książki i tylko nielicznymi momentami łapałem znużenie. Historia się toczy w zasadzie leniwie dwoma wątkami, przy czym mi wątek przeszłości o wiele bardziej się podobał niż wątek teraźniejszości, który mógłbym całkowicie pominąć.

Acha, opis konkursu jedzenia mięsa jest niesamowity!

Acha, chyba mi przyszło w końcu to moje jedno zdanie -- bardzo dużo słów :)

I trzecie "acha", cały czas mi łaziło po głowie skojarzenia z Murakamim. Wprawdzie "Bum!" jest pierwsza książką, którą przeczytałem Mo Yana, a i Murakamiego przeczytałem tylko "Kronikę ptaka Nakręcacza" i "1Q84", więc specjalistą od porównań nie mogę być, ale te niektóre surrealistyczne epizody, czy nawet realne, z życia wzięte watki tak mi się jakoś kojarzyły :)

Już któryś raz zaczynam pisać pierwsze zdanie tej opinii i zaraz je kasuję, bo... Hm. I znowu to samo...

Tej powieści nie da się ująć jednym, krótkim, podsumowującym zdaniem innym niż sam autor napisał o swoim utworze -- "Celem opowiadania jest ono samo".

Procenty powieści w czytniku zbliżały się powoli do stu, a ja się coraz bardziej zastanawiałem jakie będzie...