Nie mam rewelacyjnych odczuć po lekturze kolejnej książki Pamuka, tym razem przeczytałam „Dom ciszy”. Owszem, na plus przemawia lekkość narracji, czyta się szybko, stron ubywa, ale jest to jedna nielicznych zalet powieści. Co prawda podobał mi się też zabieg, bardzo ostatnio popularny, narracja z punktu widzenia pięciu różnych osób. Tylko co z niej wynika? Najciekawsze fragmenty to rozmyślania najstarszej bohaterki, dziewięćdziesięcioletniej Fatmy, która wraca myślami do swojej młodości, małżeństwa, wzlotów i upadków. Pozostali bohaterowie to niestety nieszczególnie interesujące postaci, jacyś niezaradni, szukający winy swoich niepowodzeń wszędzie i we wszystkich, tylko nie w sobie i swoim postępowaniu. I niestety, streszczenie książki robi tylko nadzieję na coś dużo ciekawszego, nie znalazłam tu żadnych tajemnic, brakowało mi burzliwej historii Turcji, nie znalazłam obrazu społeczeństwa, raczej jego mały, niekoniecznie pochlebny, wycinek. A bohaterowie sprawiali wrażenie, jakby każdy z osobna potrzebował natychmiastowej pomocy psychiatry. Dodam jeszcze, że kilka razy raziły mnie swoją sztucznością dialogi. Owszem, przeczytać można, coś tam po lekturze zostanie, ale nie uważam „Domu ciszy” za lekturę obowiązkową i konieczną.

Nie mam rewelacyjnych odczuć po lekturze kolejnej książki Pamuka, tym razem przeczytałam „Dom ciszy”. Owszem, na plus przemawia lekkość narracji, czyta się szybko, stron ubywa, ale jest to jedna nielicznych zalet powieści. Co prawda podobał mi się też zabieg, bardzo ostatnio popularny, narracja z punktu widzenia pięciu różnych osób. Tylko co z niej wynika? Najciekawsze...