Mam kłopot z tą książką. Niby temat dla mnie nośny, bo sama mam wielkie serce dla zwierząt, kocham zwłaszcza koty. Niby zdania ładne, okrągłe. Ale jednak coś mi nie gra. Nie wiem, co autorka chciała przekazać, po co napisała tę książkę. Czy dzieli się z czytelnikiem swoimi doświadczeniami ze współpracy w fundacji? Owszem, ale jakoś nie do końca. Czy wobec tego opowiada ona wzruszające historie o spotkanych na swojej drodze kotach – no niby tak, ale też nie do końca, te historie są jakoś wyzute z entuzjazmu. To wszystko się ze sobą miesza, różne myśli są podejmowane w tej książce dosyć chaotycznie i po łebkach, Izdebska nawet w tym samym rozdziale przeskakuje z tematu na temat, bez myśli przewodniej.

Brakowało mi w "Biurze kotów znalezionych" takiego ciepła, zaangażowania, z jakim pisze o zwierzętach np. Dorota Sumińska. U Kingi Izdebskiej wyczuwałam raczej pewien chłód, chęć zdystansowania się do tego i racjonalnego podejścia, jak przystało na kogoś, kto nie jest tylko miłośnikiem kotów, ale i pracownikiem pewnej organizacji. I miota się autorka między sprzecznymi podejściami co robi dziwne wrażenie - jej przekaz jest ambiwalentny, nie wiadomo tak naprawdę po co ona robi to wszystko, co robi. Co więcej, momentami można wyczuć w jej słowach jakby chęć "wytłumaczenia" się z tego, że działa na rzecz zwierząt, jakby było to coś dziwacznego i wstydliwego.

Być może autorka faktycznie nie ma po prostu daru poruszania ludzkich serc... Ok, nie każdy to potrafi i nie każdy tego chce, ale powinno się przynajmniej określić własny punkt widzenia, zanim zechce się do niego przekonywać innych. Kinga Izdebska jest zupełnie nieprzekonująca, nawet dla osób, których przekonywać nie trzeba, takich jak ja.

Mam kłopot z tą książką. Niby temat dla mnie nośny, bo sama mam wielkie serce dla zwierząt, kocham zwłaszcza koty. Niby zdania ładne, okrągłe. Ale jednak coś mi nie gra. Nie wiem, co autorka chciała przekazać, po co napisała tę książkę. Czy dzieli się z czytelnikiem swoimi doświadczeniami ze współpracy w fundacji? Owszem, ale jakoś nie do końca. Czy wobec tego opowiada ona...