I tak, jak po całkiem niezłym "Mieście Popiołów" oczekiwałam utrzymania tego jako-takiego poziomu, tak spotkał mnie zawód - "Miasto szkła" to znów kilkaset stron nudy, a akcja, jaka ponoć się toczy, nie ma w ogóle przełożenia na to, co czytamy. Najlepsze postaci serii zostają odsunięte na boczny tor lub zwyczajnie zniszczone - albo i to i to - zaś zamiast o walce najczęściej czytamy o rozterkach Clary, która w tym tomie denerwuje człowieka maksymalnie.

Nie będę tu streszczać fabuły, bo szczerze mówiąc mało jej pamiętam - tak niepozorna jest. Ze wspomnień umiem tylko wyłowić porażająco nudne sceny z udziałem Clary Sue i Jace'a Stu, jak mizianie się wśród traw czy spanie w jednym łóżku, nie mówiąc już o scenie finałowej. "Tajemnicza" przeszłość Valentine'a i manipulacje, jakich dopuścił się względem swoich nienarodzonych wtedy dzieci rozbawiły mnie do łez: to było oczywiste, że Clary, NASZA Clary nie może być zwykłym Nocnym Łowcą, Jace zresztą też nie. Muszą być wyjątkowi. A Sebastian - jeden z najbardziej oczywistych antagonistów w historii literatury młodzieżowej - musiał być doszczętnie zły. Swoją drogą, wyjaśni mi ktoś, jak ZAFARBOWANE włosy mogą zostawić ślad na rękach? Bo mnóstwo moich znajomych farbuje, w tym na czarno, a ja nigdy nie miałam jakoś po tym śladu na dłoniach, choć tychże włosów dotykam.

Rozwiązania wielu wątków są najzwyczajniej w świecie grubymi nićmi szyte. Jakże misterna intryga Valentine'a dotycząca naszej pary gołąbeczków była najzwyczajniej w świecie żałosna i absolutnie niewiarygodna, jednak kto by się tym przejmował, skoro teraz wreszcie mogą być razem? O rozwiązaniu, które ma pomóc Simonowi chodzić w dzień bez sparklenia, nie mówię, bo to jednocześnie śmieszne i tragiczne. Chyba tylko szczęśliwe zakończenie Magnusa i Aleca wywołało na mojej twarzy niewielki uśmiech.

Epilog był - jak niemal wszystko w tym koszmarze - wyidealizowany, jednak jednoznacznie wskazywał na koniec trylogii. I dobrze, zostawialiśmy bohaterów tak, że mogliśmy sami stwierdzić, co było dalej, jeśli ktoś odczuł taką potrzebę. Niestety, pani Clare nie zna umiaru i już wówczas na horyzoncie były kolejne trzy części przygód Clary Sue i spółki, przy których pierwsze zdają się być majstersztykiem.

I tak, jak po całkiem niezłym "Mieście Popiołów" oczekiwałam utrzymania tego jako-takiego poziomu, tak spotkał mnie zawód - "Miasto szkła" to znów kilkaset stron nudy, a akcja, jaka ponoć się toczy, nie ma w ogóle przełożenia na to, co czytamy. Najlepsze postaci serii zostają odsunięte na boczny tor lub zwyczajnie zniszczone - albo i to i to - zaś zamiast o walce...