Zawsze gdy widzę imię tej autorki mam jedną rozkminę. Jak można się tak nazywać? Kto tak nazywa dziecko? Chyba, że to tylko pseudonim, jednak szukałam i nigdzie nie znalazłam takiej informacji, więc wychodzę z założenia, że to prawda. Kobieta nazywa się Rainbow. W sumie z jednej strony jest ono tak bardzo charakterystyczne, że zapewnia jej popularność i rozpoznawalność. Z drugiej strony- dalej nie mogę pojąć jak można się tak nazywać.
Ciekawa jestem czy tak samo jak bohaterka jej książki- Eleonora, nie lubi zdrobnień.

Pozostając w temacie imion- chyba to, że Rainbow jest niespotykana, sprawia, że jako autorka również chce ochrzcić swoich bohaterów kompletnie dziwnymi i nieczęsto pojawiającymi się imionami. Eleonora, Park, Wren, Cather, Levi- założę się, że nie spotkaliście wcześniej książki z nimi. Ale to akurat mi się podoba- spokojnie mogę przypasować jedno imię do jednej książki i każdy może zrozumieć o jakim tytule właśnie mówię. Imiona nie powtarzają się, nie mam sytuacji, że Cather występuje w pięciu książkach jednocześnie. A wszystkie bardzo lubię. Tylko, którą bardziej?

To tyle o imionach. Krótko o fabule. Wiecie kto to jest fangirl?
Fantastyczna
Apodyktyczna
Nieugięta
Gustowna
Irytująca innych
Rozmowna
Lojalna
I kochająca czytać książki dziewczyna. Fajnie jak jeszcze czasem pisze fanficki ( to z kolei pewnego rodzaju opowiadania), ma masę gadżetów rodem z ulubionych książek, zeszyt pełen uwielbianych cytatów oraz osoby, które chcą jej słuchać. Jej główne cechy charakteru to: nieśmiałość w stosunku do obcych, niechęć do imprezowania ( przecież książka w piątkowy wieczór to jest to !), gadatliwość na temat książek oraz niekomunikatywność z niektórymi ludźmi. Ach i zapomniałabym- niechęć do zmian. Są teki osoby, które na myśl o spróbowaniu czegoś nowego dostają palpitacji serca. Cath jest taką osobą. Razem z siostrą bliźniaczką przeprowadza się z dala od domu, aby zacząć naukę w collegu. Nie chce się przyznać, że ten uniwersytet to marzenie Wren, a nie jej, jednak nie jest w stanie rozdzielić się z bliźniaczką. Dlatego robi to Wren. Dzień po dniu oddala się od Cath, znajduje sobie sobie nowe hobby i nowych znajomych. W tym samym czasie nasza fangirl radzi sobie z nowymi zajęciami, z nowo poznanym chłopakiem oraz swoimi uczuciami.

Rainbow Rowell pisze dość specyficzne książki. Niby nie różnią się niczym wielkim od masy innych tytułów, a jednak coś w nich jest. Miliony czytelniczek oczekuje na premiery i są zafascynowani tym co każdorazowo przygotowuje im autorka.
Po przeczytaniu "Eleonory & Parka" nie miałam co do "Fangirl" wygórowanych oczekiwań, chociaż na pewno interesowała mnie ona bardziej niż jej poprzedniczka. Jakoś ten temat jest mi w pewien sposób bliższy. Nie jestem pełnoetatową fangirl. Pracuję na pół etatu i tylko niektóre cechy mnie jako taką osobę definiują. Jednak zgadzam się z twierdzeniem "Nie jesteś fangirl? Nie zrozumiesz". Bo wiecie ta książka jest przeznaczona typowo dla osób mających bzika na punkcie książek i istnienia w tych światach. Nie trzeba być jak Cath- wystarczy kochać książki miłością bezgraniczną. Nie jest to też tytuł dla każdego czytelnika- myślę, że osoby starsze ode mnie, czyli mające jakoś około 20 lat plus, też nie będą zachwycone. Sami wiecie, że to czy dana książka nam się spodoba zależy od wielu czynników. I sądzę, że to pisanie Rowell "dla młodzieży" ogranicza się do wieku maksymalnie 17-18 lat właśnie, z zastrzeżeniem, że nawet ta granica jest niepewna. Na pewno chciałabym jeszcze przeczytać coś co jest przeznaczone "dla dorosłych", a wyszło spod pióra Rowell. Jeśli się nie mylę, jest to chociażby 'Landline".

Książka niesie ze sobą kilka ważnych wartości, umiejętnie wplecionych w fabułę. O tym jak trudno pozbyć się przyzwyczajeń, otworzyć się na nowe doświadczenia, o tym jak trudno zerwać z nałogiem, o tym, że rodzina jest najważniejsza. A to wszystko w otoczce obyczajowej, bo dla mnie właśnie tym jest "Fangirl". Obyczajową książką dla młodzieży. Taką bez wątków fantastycznych, bez apokaliptycznych wersji świata i bez elementów seksu.

Przez książkę prześwieca charakter Rainbow Rowell. Wydaje się ona być bardzo sympatyczną osobą, taką która bez żadnego problemu wysłucha twoich problemów, a jak będzie chciała wykorzystać je w książce to zapyta o Twoje pozwolenie. Taką ciocią na każdą okazję. Pomimo tego, że książka nie jest arcyciekawa i ambitna, czytało się ją ciekawie, podobała mi się troszkę bardziej niż "Eleonora & Park" i chciałabym kiedyś osobiście spotkać Rainbow.

Zawsze gdy widzę imię tej autorki mam jedną rozkminę. Jak można się tak nazywać? Kto tak nazywa dziecko? Chyba, że to tylko pseudonim, jednak szukałam i nigdzie nie znalazłam takiej informacji, więc wychodzę z założenia, że to prawda. Kobieta nazywa się Rainbow. W sumie z jednej strony jest ono tak bardzo charakterystyczne, że zapewnia jej popularność i rozpoznawalność. Z...