Zacznę od tego, że nie lubię już samej idei pisania książek o kobietach, bo sugeruje ona pośrednio, że nie są one ludźmi, z czym się oczywiście nie zgadzam. Po tę książkę jednak sięgnąłem, w dużej mierze dlatego, że tematyka V-wiecznych dziejów Bizancjum nie jest w polskiej literaturze nadmiernie eksploatowana, w dużej mierze dzięki jasnemu blaskowi gwiazdy Justyniana w stuleciu następnym. Przechodząc jednak ad rem trzeba stwierdzić, że "Cesarzowe bizantyńskie..." są dość porządnie i solidnie napisaną pracą. Autorka wykorzystała dużą liczbę publikacji (zwłaszcza obcojęzycznych) oraz szeroką bazę źródłową. Zagadnienia przedstawione są klarownie językiem zrozumiałym i przystępnym. Pochwalić należy z pewnością staranną edycję (standard w tej serii) oraz ładną okładkę.

W moim osobistym odczuciu książka ta jednak została napisana z dużą dozą "łopatologii". Wszystkie zagadnienia wyjaśniane są precyzyjnie, choćby to nie było do niczego potrzebne. Sporo jest w tekście błyskotliwych uwag, typu "uczony X stwierdził, że Marek i Weryna to rzymskie imiona", "ze względu na swoją pozycję cesarzowe miały duży wpływ na władców" etc. Maniera to dość męcząca, a przecież niczemu nie służy. Trudno nazwać też tę monografię mianem odkrywczej. Jest raczej solidnym (nasuwa mi się na usta słowo "rzemieślniczym") przedstawieniem tytułowego tematu. Mnie książka nie porwała. Ale zasadniczo można polecić czytelnikom zainteresowanym dziejami Bizancjum oraz miłośnikom herstory.

Tomasz Babnis

Zacznę od tego, że nie lubię już samej idei pisania książek o kobietach, bo sugeruje ona pośrednio, że nie są one ludźmi, z czym się oczywiście nie zgadzam. Po tę książkę jednak sięgnąłem, w dużej mierze dlatego, że tematyka V-wiecznych dziejów Bizancjum nie jest w polskiej literaturze nadmiernie eksploatowana, w dużej mierze dzięki jasnemu blaskowi gwiazdy Justyniana w...