Niektóre książki, nawet po przeczytaniu ostatniego zdania, ciągle pozostają w naszych sercach i myślach. Właśnie tak było w moim przypadku po lekturze „Ostatniej spowiedzi tom 1”. Wszystko dzięki prostemu, a zarazem plastycznemu językowi, jakim posługuje się Nina Reichter. Cały czas przypominały mi się jej cudowne opisy, które choć proste to w bardzo dobitny sposób pokazywały czym jest prawdziwa miłość. Poza tym, nie mogłam przestać myśleć o tym, jak to wszystko dalej się rozwinie, szczególnie że autorka zostawiła nas w takim momencie… Dlatego z tym większą radością i ulgą powitałam wiadomość, iż będę miała okazję w miarę szybko dowiedzieć się jak dalej potoczyły się losy Bradina i Ally, dzięki „Ostatniej spowiedzi tom 2”.

Ally wreszcie odnalazła szczęście i miłość. Zaczynała cieszyć się tym, co zesłał jej los, kiedy ten ponownie postanowił sobie okrutnie z niej zadrwić. Bradin – jej wielka miłość, zostaje postrzelony w czasie koncertu swojego zespołu, a co gorsze chłopak uważa, że Ally i jego starszy brat Tom spotykali się potajemnie za jego plecami. Gdy do dziewczyny dociera wreszcie sens tej wiadomości postanawia po raz kolejny uciec, ale jak to zrobić kiedy nie może już bez niego żyć?

Gdy Brad wychodzi ze szpitala, Ally postanawia wszystko mu wyjaśnić. Chłopak szybko daje się przekonać, w sumie nic dziwnego, skoro te dni spędzone bez niej były najdłuższe i najcięższe w całym jego życiu. Para może wreszcie cieszyć się szczęściem, ale Bradin i tak pozostaje czujny wobec Toma. Po za tym los jeszcze z nimi nie skończył. Stawia na ich drodze coraz to nowsze i trudniejsze problemy. Czy uda im się przetrwać? Czy ich miłość stanie się dzięki temu silniejsza? Czy będzie wręcz odwrotnie i związek rozsypie się niczym piękny domek z kart?

Przyznam, że gdy przeczytałam opis zawarty w blurbie i porównałam go następnie z treścią czytanej powieści, spodziewałam się ciut czegoś innego. Tym bardziej się cieszę, że historia potoczyła się w zupełnie innym kierunku, niż z początku mogłam przypuszczać. Dlaczego? Dlatego, że dzięki temu „Ostatnia spowiedź tom 2” staje się lekturą jeszcze bardziej pochłaniającą i niezwykłą.

O jej niezwykłości może świadczyć już nawet sam fakt, że po raz pierwszy nie miałam większych trudności z „zaklimatyzowaniem” się w tej historii. Od samego początku zostajemy bowiem wrzuceni w wir wydarzeń, za pomocą których autorka zmusza nasze emocje do pracy na najwyższych i najszybszych obrotach. Wszystko zmienia się niczym w kalejdoskopie. Właśnie z powodu tak częstych zmian, chwilami nachodziły mnie chęci (z powodu romantycznej części duszy), aby odłożyć książkę na bok i zostawić bohaterów w momentach pełnych najczystszego szczęścia, jakie można sobie tylko wyobrazić. Jednak jak to zwykle w przypadku mola książkowego bywa górę brała ciekawość, skutkowało to zakneblowaniem i zamknięciem w ciasnej skrzyni mojego romantycznego podejścia do historii, a ja ponownie zagłębiałam się w lekturę, aby przekonać się na własne oczy, co też autorka nam jeszcze zgotuje.

Podsumowując. „Ostatnia spowiedź tom 2” to jak najbardziej godna, a nawet i dużo lepsza, kontynuacja. Gorąco polecam każdemu. Kto nie zna jeszcze tomu pierwszego, niech jak najszybciej nadrabia zaległości. Nie pożałujecie.

Natalia Zdziechowska