Po ,,Bękarcie ze Stambułu” Elif Safak byłam oczarowana i urzeczona. Szybko zatęskniłam za stylem tureckiej autorki i postanowiłam sięgnąć po jej inną powieść ,,Pchli Pałac”.

Pałac Cukiereczek został wybudowany przez rosyjskiego arystokratę, emigranta po Rewolucji Październikowej, dla jego żony. Obecnie jest zamieszkiwany przez gromadę ekscentryków – wśród mieszkańców znajdziemy bliźniaków fryzjerów, kobietę uzależnioną od południowoamerykańskiej telenoweli, starszego pana opowiadającego wnukom przerażające historie z czasów osmańskich, utrzymankę żonatego mężczyznę, typową trzyosobową rodzinę której głową jest kobieta czy tajemniczą starszą damę, i narratora tej powieści – profesora uniwersytetu, który właśnie zakończył skomplikowane małżeństwo i chce się uwolnić od równie skomplikowanej relacji z koleżanką ze studiów. Wszyscy oni próbują się uporać z własnymi uczuciami i… przykrym zapachem, który dręczy mieszkańców kamienicy.

Elif Safak pod pewnymi względami przypomina mi ubiegłorocznego noblistę – Kazuo Ishiguro. Oboje posługują się symboliką, nie dopowiadają wszystkiego do końca, zmuszają czytelnika do myślenia i oboje tworzą trochę dziwną, ale niezwykłą atmosferę w swoich utworach. Podczas czytania ,,Bękarta ze Stambułu” miałam wrażenie, że czytam coś innego, niezwykłego, gdy problemy dnia codziennego mieszały się z magią w wykonaniu ciotki Banu, a historia Turcji znajdowała liczne odniesienia w relacji matki i córki, i jeszcze te retrospekcje ze znacznie wcześniejszych czasów… Nie jest to typ literatury po którą sięgam na co dzień, ale mimo to sposób tworzenia opowieści przez Safak mnie urzekł. Liczyłam, że tak samo będzie z ,,Pchlim Pałacem”. Niestety, rozczarowałam się. Lubię pomyśleć przy lekturze, poddać się refleksji, sama wyciągać wnioski, ale jak dla mnie fabuła tej powieści była za bardzo udziwniona. Dużo niepasujących do siebie elementów, bardzo oryginalna tajemnica połączona jednocześnie z prostym, szarym życiem i garść dziwnych bohaterów, których właściwie nie dało się lubić. I mimo wysilania mojego mózgu, nie potrafiłam w żaden sposób rozgryźć ukrytych znaków w powieści. Bohaterów jest dużo i ich historie nie są przez to zbyt rozwinięte, najwięcej jest chyba o narratorze czyli profesorze, którego jednak nie ośmieliłabym się nazwać głównym bohaterem. Natomiast prolog i epilog zdają się być w ogóle wyrwane z kontekstu.

Jednak nie jest tak, że ,,Pchli Pałac” całkiem mi się nie podobał(chociaż może trochę przez całą lekturę na siłę szukałam plusów, nie wierzyłam, że autorka ,,Bękarta ze Stambułu” mogłaby napisać złą książkę). Niesamowicie urzekła mnie historia założycieli Pałacu – małżeństwa rosyjskich emigrantów i żałuję, że cała powieść nie jest ich historią. Pod koniec podobał mi się też romans profesora i Błękitnej Kochanki oraz przyjaźń Madame Babci z Su. Całkiem rozbawiły mnie, ale był to taki gorzki humor, rozdziały o Nadii. Myślę, że wielu osobom spodobają się też opowieści Haciego o dawnej Turcji. Ja się tym okresem historii nie interesuję i nie znam na nim, więc te rozdziały średnio przypadły mi do gustu, ale sądzę, że znajdą one zwolenników. Do stylu pisarki nie mam zarzutów, bardzo ciekawe są też jej przemyślenia życiowe.

Trochę mi przykro, że po fantastycznym ,,Bękarcie ze Stambułu” muszę przyznać, że trochę wymęczyłam książkę Elif Safak i ocenić ją na tak małą ilość gwiazdek. Mam jednak nadzieję, że kolejne spotkanie z tą autorką będzie udane i znów mnie zachwyci. A Wam mimo wszystko polecam ,,Pchli Pałac” – może ta formuła przemówi do Was bardziej niż do mnie?

,, Koleżeństwo wymaga równości. Możesz się zakochać w kimś, kto nie jest ci równy, ale nie możesz się z kimś takim przyjaźnić.”

Po ,,Bękarcie ze Stambułu” Elif Safak byłam oczarowana i urzeczona. Szybko zatęskniłam za stylem tureckiej autorki i postanowiłam sięgnąć po jej inną powieść ,,Pchli Pałac”.

Pałac Cukiereczek został wybudowany przez rosyjskiego arystokratę, emigranta po Rewolucji Październikowej, dla jego żony. Obecnie jest zamieszkiwany przez gromadę ekscentryków – wśród mieszkańców...