To jak do tej pory ostatni tom "Pieśni..." i wydaje się że po małych wybojach przy okazji "Uczty..." nie ma już śladu. Wątki zamykają się w niesamowicie interesujących momentach i chyba pierwszy raz od czasu "Nawałnicy..." mamy do czynienia z takim poziomem emocji i przeróżnymi zaskoczeniami. GRRM po raz kolejny udowadnia że jest mistrzem chaosu i panuje nad wszystkim wątkami pomimo ich ogromu.

Tym razem do bohaterów z pierwszej części dołączają jeszcze Cersei, Jamie oraz Victarion. Gdzieś tam w tle przeplata się wątek młodego księcia z Dorne, wygnanego Lorda Gryfów czy nawet Aryi, ale autor nie poświęca im zbyt wiele czasu, a i reszta bohaterów nie ułatwia im przebicia się na pierwszy plan ponieważ ich historie są zbyt interesujące.

Muszę przyznać że o ile nie jest to moje spotkanie z tą książką to jestem zaskoczony o ilu istotnych rzeczach zapomniałem od ostatniego razu. Kilkukrotnie nie dowierzałem ze dany wątek kończy się w taki, a nie inny sposób, bo o ile miałem jakieś mgliste wspomnienia dotyczące ogółu - ten przeżyje, ten nie przeżyje, ten może przeżyje - tak wszystkich detali po prostu nie sposób spamiętać.

Tym większe uznanie dla autora który wciąż jest w stanie wszystko poukładać w jedną składną całość. "Taniec..." jest kapitalnym cliffhangerem i nie pozostaje nic innego jak tylko z utęsknieniem oczekiwać na "Wichry Zimy".

To jak do tej pory ostatni tom "Pieśni..." i wydaje się że po małych wybojach przy okazji "Uczty..." nie ma już śladu. Wątki zamykają się w niesamowicie interesujących momentach i chyba pierwszy raz od czasu "Nawałnicy..." mamy do czynienia z takim poziomem emocji i przeróżnymi zaskoczeniami. GRRM po raz kolejny udowadnia że jest mistrzem chaosu i panuje nad wszystkim...