"Ja po prostu rozkładam się przed wami taki, jaki jestem i mówię: nie chcę was uczyć, ale uczcie się na mnie. Oto macie: moje przygody duchowe, moje myśli, reakcje, doświadczenia, cała ta moja egzystencja... niech każdy osądza to i przerabia na swój sposób, aby dojść do własnych, oby najszczęśliwszych, rozwiązań"

Jak wyrazić wszystkie uczucia oraz myśli towarzyszące mi podczas czytania "Dziennika"? W jaki sposób oddać tak wielogodzinne, zróżnicowane emocje i przekształcić je w jakikolwiek konstruktywny opis?
Witold Gombrowicz - jeszcze kilka lat temu nic nieznaczące dla mnie imię oraz nazwisko, zupełnie niepowiązane z moim życiem. Aż pewnego dnia napotkałam na "Ferdydurke". I wszystko się zaczęło! Utwory Gombrowicza niesamowicie mnie fascynują, urzekają i imponują. "Dziennik" to po prostu autor w czystej postaci - którego można albo kochać, albo nienawidzić. Wiem, że dla wielu czytelników słowa Gombrowicza bywają obraźliwe, męczące, ale dla mnie praktycznie każde sformułowanie, przemyślenie jest pasjonujące. Pisarz bywa cyniczny, ironiczny, jest uosobieniem sceptyzmu, dopuszcza się krytyki właściwie każdego człowieka na ziemi, ale to właśnie Witold w czystej postaci - taki jaki był. A ja go takiego akceptuję.
Wiele fragmentów było dla mnie szczególnie znaczących. Chyba w tym właśnie tkwi urok tej cudownej zbieraniny - każdy odbiorca ma inny charakter, ideologię życiową, wrażliwość, więc każdemu zostanie w pamięci coś innego. Dla mnie faworytami zostały: opowieść o ratowaniu żuków, opis przeżyć podczas powrotu do Europy (cały dziennik 1963 jest świetny!), analiza hitleryzmu, Niemców, stosunek Gombrowicza do malarstwa, rzeźby. Oczywiście informacja o rozlaniu kompotu również była niezwykle cenna i inspirująca! ;)
Po raz kolejny przekonuję się, że nie warto odkładać obszerniejszych książek na bliżej nieokreślone jutro. Na czytanie "Dziennika" poświęciłam około miesiąca, a już teraz wiem, że wiele z treści zostanie ze mną do końca życia.
/Widzę, że moje przemyślenia miejscami są patetyczne, ale to i tak najmniejsza ilość patosu do jakiej mogę się ograniczyć, kiedy mówię o tym autorze ;)/
Tym razem nie rekomenduje wszystkim, ale nikomu też nie odradzam. Dla wielbicieli Gombrowicza pozycja obowiązkowa. Reszcie społeczeństwa sugeruję zacząć od krótszych utworów, bo objętość "Dzienników" może zamęczyć i odstraszyć. Tak więc zalecam najpierw Witolda pokochać, a dopiero potem pochłaniać każde jego słowo.

"Ja po prostu rozkładam się przed wami taki, jaki jestem i mówię: nie chcę was uczyć, ale uczcie się na mnie. Oto macie: moje przygody duchowe, moje myśli, reakcje, doświadczenia, cała ta moja egzystencja... niech każdy osądza to i przerabia na swój sposób, aby dojść do własnych, oby najszczęśliwszych, rozwiązań"

Jak wyrazić wszystkie uczucia oraz myśli towarzyszące mi...