Żaden inny pisarz wydający pod szyldem Uniwersum Metro równać się z Glukhovsky nie może. Każdy fan post-apo zachwycił się pierwszą częścią, wobec drugiej zdania są podzielone, natomiast trzecia… Moim zdaniem najbardziej dopracowana, najbardziej chaotyczna i najbardziej wciągająca. Choć przeczytawszy pierwsze 100 stron wcale nie byłam tak optymistycznie nastawiona.

Wracamy do Artema, który już nie jest wystraszonym dzieciakiem przemierzającym ciemne tunele moskiewskiego metra z duszą na ramieniu, mając do wykonania jedną ważną misję. Tym razem Artem to bardziej zbzikowany marzyciel, któremu marzy się powrót na powierzchnię, wolność i życie pełną piersią. Nie chce wegetować na swojej stacji, żywiąc się grzybami, zapijając podłym samogonem, podporządkują rutynie narzuconej przez niewiadomo kogo. Te marzenia rzucają go w wir wydarzeń moskiewskiego metra. Ładuje się w sam środek konfliktów, ale z uporem maniaka prze do przodu. Na powierzchnię, po prawdę, po życie. Bo nie chce być tłamszonym robakiem. Bo chce być człowiekiem.

W książce znajdziemy sporo polityki, mało przyjaźni, parę gorzkich prawd o naturze człowieka. O państwowości, rządach, manipulacji i trzymaniu wszystkiego w ryzach. Wolności? Tej nie gwarantuje nawet trzecia wojna. Ponownie, jak mawiał Hegel: historia uczy, że ludzkość z niej się nie uczy. Naprawdę warto.

Żaden inny pisarz wydający pod szyldem Uniwersum Metro równać się z Glukhovsky nie może. Każdy fan post-apo zachwycił się pierwszą częścią, wobec drugiej zdania są podzielone, natomiast trzecia… Moim zdaniem najbardziej dopracowana, najbardziej chaotyczna i najbardziej wciągająca. Choć przeczytawszy pierwsze 100 stron wcale nie byłam tak optymistycznie nastawiona.

Wracamy...