Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Najpotężniejszym orężem w trwającej obecnie wojnie jest nic innego jak traktor ukraiński. Warto zatem dowiedzieć się, gdzie ta potęga ma swoje źródło i jak wypada na tle historii. Nie zawsze w tym celu trzeba sięgać po naukowe opracowania. Czasem tego typu informacje znajdziemy na marginesach fikcyjnych powieści. Nie inaczej jest tym razem. Te wtrącenia dotyczące traktorów oraz retrospekcje ukazujące historię rodziny od czasów wojny, aż do emigracji do Anglii, są w zasadzie najciekawszymi fragmentami książki.

Opis z okładki sugeruje, że jest to świetna komedia. Hm… ja tu komedii nie widzę. Raczej dramat. Wykorzystywanie starszych osób (tu w celu uzyskania dóbr materialnych oraz właściwego obywatelstwa drogą małżeństwa), a także piętno imigrantów. Wynika z książki, że całkowita asymilacja imigrantów, o ile w ogóle jest możliwa, to dopiero w kolejnych pokoleniach. Osoby opuszczające swój kraj na zawsze zostają w rozkroku - nigdzie nie są tak naprawdę u siebie.

Książkowy konflikt sióstr jest dość infantylny - gdzie to okładkowe połączenie sił wobec wspólnego wroga?. Być może to celowy zabieg, aby trochę zrównoważyć powagę książki. Skutek niestety jest taki, że w zasadzie nic tu się nie klei. Szkoda

Najpotężniejszym orężem w trwającej obecnie wojnie jest nic innego jak traktor ukraiński. Warto zatem dowiedzieć się, gdzie ta potęga ma swoje źródło i jak wypada na tle historii. Nie zawsze w tym celu trzeba sięgać po naukowe opracowania. Czasem tego typu informacje znajdziemy na marginesach fikcyjnych powieści. Nie inaczej jest tym razem. Te wtrącenia dotyczące traktorów...

Ta niepozorna książeczka udowadnia, że epicki rozmach ani kwiecistość wypowiedzi nie są warunkami koniecznymi dobrej prozy. Tu wszystko jest wręcz minimalistyczne: objętość, słowa, historia. Zaczyna się gdzieś w środku i kończy… Kończy to się książka, ale historia trwa. Jest w niej coś niepokojącego - wymyka się wszelkim klasyfikacjom i opisom. Bo powiedzieć coś o fabule wydaje się niewłaściwe, by przypadkiem nie użyć słów nie w pełni oddających treść. Myślę, że wysoko wrażliwe osoby doświadczą całego spektrum emocji, ale nawet taki gbur jak ja musi przyznać, że poczuł się emocjonalnie związany z bohaterem. Czułam jego osamotnienie, chęć stworzenia więzi, chęć oderwania się od dotychczasowego życia (rzucenia wszystkiego w diabły i rozpoczęcia czegoś nowego), ale też bezsens podejmowanych działań. Żeby nie wspomnieć o nieuchronnym końcu, do którego wszystkie te działania prowadzą i prowadzić będą.

Ta niepozorna książeczka udowadnia, że epicki rozmach ani kwiecistość wypowiedzi nie są warunkami koniecznymi dobrej prozy. Tu wszystko jest wręcz minimalistyczne: objętość, słowa, historia. Zaczyna się gdzieś w środku i kończy… Kończy to się książka, ale historia trwa. Jest w niej coś niepokojącego - wymyka się wszelkim klasyfikacjom i opisom. Bo powiedzieć coś o fabule...

Trzy w jednym. Wydanie wspólne. Trudno jednak wrzucić te powieści do jednego worka. Zatem po kolei: Osiem cztery: trip na grzybkach. Stracone pokolenie, bez ideałów, bez pasji, bez przyszłości. Tylko chlanie, ćpanie i imprezowanie. Byle na chwilę oderwać się od otaczającej rzeczywistości. Tyle, że to imprezowanie ukazane takim jakim jest: z rzyganiem, urwanym filmem, kacem. Nie tak jak pokazują w hamerykańskich filmach. Prawda bije po oczach. Nie jest piękna. Moja ocena :8/10

Bombel: wiejski pijaczek do tego z żółtymi papierami. Monologów tego typu na rynku jest wiele. Ten wyróżnia się właśnie żółtymi papierami, ale w zasadzie sprowadza się do tego samego. Można się przysiąść, poczęstować papierosem i posłuchać. Historie czasem są tylko śmieszne, czasem absurdalne, a czasem niedorzeczne. Tu bez ochów i achów: 6/10

Bocian i Lola: Trip po dragach dla czytelnika bez ćpania (nie moje słowa, ale zgadzam się w 100%) . Najlepsza powieść. Nie wiem na ile to było na podstawie własnych doświadczeń, na ile licentia poetica, ale skłaniam się ku pierwszemu. Absurd goni absurd, odrealnienie bije po oczach. Zdezorientowany jest nie tylko bohater, ale i czytelnik. Byle tylko złapać tę wątłą nić Ariadny… Loli? By nie zatopić się całkowicie w szaleństwie, by dać radę odróżnić fikcję od rzeczywistości, by wypłynąć na powierzchnię, złapać to co ważne. Nie jest łatwo nadążyć. Warto jednak się skupić. Moja ocena: 8/10

Trzy w jednym. Wydanie wspólne. Trudno jednak wrzucić te powieści do jednego worka. Zatem po kolei: Osiem cztery: trip na grzybkach. Stracone pokolenie, bez ideałów, bez pasji, bez przyszłości. Tylko chlanie, ćpanie i imprezowanie. Byle na chwilę oderwać się od otaczającej rzeczywistości. Tyle, że to imprezowanie ukazane takim jakim jest: z rzyganiem, urwanym filmem, kacem....