Zupełnie przypadkowo trafiłam na nią w bibliotece. Murakami to jeden z moich ulubionych pisarzy, ale nigdy specjalnie nie interesowałam się akurat tą pozycją. Natomiast okazało się, że zostanie moją ulubioną książką Murakamiego. Zdarzyło mi się czytać niepochlebne opinie na jej temat - że niby jest bezbarwna jak Tazaki, że temat powierzchownie potraktowany. Nie mogę się z tym zgodzić. Uwielbiam głównych bohaterów Murakamiego, a Tsukuru najbardziej, bo wydaje mi się najciekawszy i najbarwniejszy. Podczas czytania cały czas towarzyszyła mi niepewność, przy całej sympatii do bohatera, zastanawiałam się czy przypadkiem rzeczywiście nie ma on w sobie negatywnego pierwiastka. Do tego główny temat był bardzo bliski memu sercu i potrafię zrozumieć Tsukuru. Do tego przy czytaniu "Bezbarwnego Tsukuru..." zrobiłam coś, czego nigdy do tej pory nie czyniłam, mimo zachęty ze strony fanów Murakamiego. Mianowicie włączyłam sobie "Lata pielgrzymstwa" Liszta. Utwór, o którym wielokrotnie wspomina autor pasuje idealnie do nastroju tej książki. I to prawda, że książka przypomina trochę 'Norwegian Wood". Jest w niej mniej fantastyczności niż w wielu książkach Murakamiego. Nie żebym miała coś przeciwko elementom fantastycznym w jego twórczości, wręcz przeciwnie. Ale w tym przypadku ciesze się, że jej nie było i nie przykrywała tego, co najważniejsze - tego czegoś, co siedziało wewnątrz Tsukuru, a czego nazwać nie potrafię, a co uczyniło te historię niezwykłą.

Zupełnie przypadkowo trafiłam na nią w bibliotece. Murakami to jeden z moich ulubionych pisarzy, ale nigdy specjalnie nie interesowałam się akurat tą pozycją. Natomiast okazało się, że zostanie moją ulubioną książką Murakamiego. Zdarzyło mi się czytać niepochlebne opinie na jej temat - że niby jest bezbarwna jak Tazaki, że temat powierzchownie potraktowany. Nie mogę się z...